Alle inzendingen over klim

Klim over bergen vaar over zeeën trek van land tot land kijk naar bloemen kijk naar bomen luister naar vogels geniet van vissen groei met seizoenen mee bezoek de mensen leef in geluk met dromen.…

Klim nu maar uit je eigen kerker van bestaan De mei maand geeft tijd om er bij stil te staan. De ondeugd komt vanzelf wel voort Die heeft zich zelden aan iets gestoord Echter deugd mag worden aangespoord Voor wie er nog nooit van heeft gehoord.…

Ook klim ik af en toe in een gordijn. En volgens schema sprint ik ieder uur vijf meter van het kastje naar de muur.…

Ook ik loop op die lange, witte trap Een klim van honderdtachtig treden hoog Ik voel de longen, voeten, maar het oog krijgt rust… ziet overal het vakmanschap Het zicht rondom verplettert mij… en plots begrijp ik al die Rotterdamse trots…

diepte keek afgrijzend leeg de afgrond in zwaar vallen en afglijden naar was de klim nog balancerend blaas me weg laat me maar afgaan zo dat niemand me ziet blaas me op kan ik jullie verlaten in deeltjes verdriet blaas alles maar af ik ga…

ik kijk je uit het dal de helling spreekt mijn echo lacht kom klim naar mij je ziet me overal je blik omhoog gericht je handen wijzen vrijheid ik ben er nog kom ken me weer ontmoet me maar geniet met mij van onze eindeloze blijheid…

speel en klim klim in bomen laat de zon maar naar je komen gooi je voeten in de lucht volg je sproeten tot een zucht van jeugdig blij beleven speel maar zie de schittering van vocht een nat verleiden dat jou zocht zo'n zomerspiegel van kristal het kleurt de dag om bovenal zijn diepte door te geven in schaterende rimpels…

Hoe eindeloos ik klim, hoe hoog ik reik, waar ik naar zoek, blijft nèt buiten bereik.…

Maar iemand gaf mij goede raad, die ik nooit vergeten zal; Iedereen is anders, dus klim altijd uit het dal...…

Ik kus de lelies op je ogen klim door het gras omhoog en laat me meezwaluwen met een zwoele windzucht. De hemel was zelden koeler dan het dauw, parelend tussen heuvels van verlangen. Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

Ik kom omhoog uit het levende water en klim op de kant De zon der gerechtigheid warmt met zijn stralen mijn nieuwe hart En hij die mij trekt schenkt 't zuiverste bloed op de offerschaal De heavenly hound brengt mij dichterbij ons bruidsmaal staat klaar…

ik vang de wind in jouw zeilen en klim naar boven om van daar af de wolken te bespelen van mijlen ver en dan weer dichter zie ik jou vieren, en overstag de natuur naar jouw hand zetten trots kleurt de avond geel…

Ik sta als een stam in de grond er is niets enkel de takken die aan me groeien Soms breek ik af en komt er een nieuwe tak kijken Ik wil weg van alles Want er is niets hier of daar Ik wacht tot iedereen het ziet Het gevoel dat ik het weet Maar niemand durft toe geven Ik klim tot aan de top Daar ben ik Alleen…

tramrails liggen er verlaten bij men fluistert dat ‘ie al meer dan een half uur vermist wordt het bord dat aankomsten voorspelt lijkt van slag, en geeft aan dat ‘ie er had moeten zijn in de verste verte is er nog altijd geen ros in aantocht dus klim ik weer op de fiets de wind geeft mij vleugels…

hou me tegen als ik dreig te vallen ik heb de toppen van de bomen lief en klim van bot naar bot tot ik een nieuwe zomer voel - hoog in mijn uitkijkpost van takken bespeelt een frisse wind mijn huid - een melodie die het verlangen wil verklanken in een zacht ruisen van wat komen zal wat in mij wakker wordt is nu het doel…

Zondagmiddag en de tuin staat open, klim-op de muur de zon en ik, ik zou vandaag Hedera Helix willen heten en het gras bestaan en de bomen in mijn tuin, ik vraag het licht binnen te komen en de vogels vraag ik uit eten, ik leer dingen te zeggen als nu, nu het rijpen kan beginnen.…

weer opnieuw Neem je iemand in vertrouwen Als je denkt dat je het hoogtepunt hebt bereikt Duwen ze je van de vertrouwensheuvel Je ligt onderaan de heuvel Alles doet je pijn Je snapt niet hoe men je dit kan aandoen Je gelooft het gewoon niet Met een gebroken ziel en hart Krabbel je overeind Je begint weer aan de verschrikkelijke klim…

Regen, regen, gij kleine regen, Daar straks, van even terzijde, schuin Door de uchtendstilte neergezegen Op klim- en struikroos van de tuin. En nu, de vochtige naglans tegen Uit mij, dit donker perk, gebeurd, Regen, regen, gij kleine regen, Eén witte bloem, die trilt en geurt.…

Je leven is een streling voor het oog Klim je tegen een wand of over een boog, je speelt het altijd klaar om gelijk waar, je mantel van bloemen te spreiden, om iedereen met je wasachtige ogen te verleiden.…

De lust in vlees begonnen verjaagt spontaan de droogte van het preutse uur duik in mijn diepste bronnen en klim naar grote hoogte in ons verzengend vuur laat ons lijf pulseren als een driftig dier in ontembare kadans wij zijn elkanders veren op de vleugels van plezier in tomeloze trance.…

Ik klim de trap op en val een paar trede naar beneden. Ik zit in het nu, en kon ik nog maar even naar het verleden…

Ze klauteren en klimmen hun benen en armen zelden stil Zoeken zich het hoogste punt, de top waar zon hen kan verwarmen hun makker, kameraad bij deze klim-en klauterpartij meestal te aanschouwen in de maand van mei... Ze klimmen en klauteren een schouwspel.... in m'n achtertuin dat ik nimmer missen wil.…

Als ik vlug klim wel.…

wijn in de singel in de ondergaande zon ook de volle maan nog nooit zoveel pijn met de aandacht verdragen zoete herinnering ik klim de trap op een menigte zeemeeuwen er is brood gestrooid vergeet je angsten kom op met je gekkigheden ik heb je nodig kuiltjes waar nodig en een stem die verhoort die angst voor liefde…

Duizelig klim ik er snel weer in. Draa, draai, draai me maar rond, Zoals in het hele begin.…

Klim weer omhoog uit het dal kijk naar de regenboog hij zal je leven weer verder gaan kleuren.…

Kom klim mee. Het is mooi, de weiden zijn uitgestrekt en groen. Zullen we dat doen?…

- Ik klim naar boven met twee verse broden onder mijn arm. Ze luiden, het is acht uur. Het begint weer, witte vlokken en witte woorden, het daalt zò maar. O zie, het is woord geworden! - op mijn donkere mouw het kristal. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1980.…

dieper dan ze dacht te kunnen voelen dan ze dacht te kunnen zijn treft de mokerslag van het venijn onverwachts verborgen doelen plots is niets meer zeker staan de uren even stil is belofte een bacil en tijd de belangrijkste spreker waar een lach onschuldig klonk huist nu enkel nog wat glim alle kracht is voor de klim en een sprankje van…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…