Alle inzendingen over klucht huisrat

Als het later wordt Later in de nacht De zaken, zaken zijn, het gedane ruim gedaan Als het later is Of het laat, dicht is, of er bij, donker wordt of het nieuw al aanricht Als het te laat is geen woord meer terug kan, geen klucht noch opgelucht verlost Als laat, gewoon laat is, op tijd maar laat is Dan is laat slechts een…

geur van bloemen De wilde wingerd komt dichterbij Dit verlangen kan ik niet benoemen Dit lege mijmeren in mei Liefde lijkt geen uitdaging meer Hoewel ze dat nog is Ik spiegel mezelf zoveel voor Uit angst voor eenzaam gemis Te chaotisch voor verbintenis Maar niet weer een vlucht In de prilheid reeds ergernis Weer maak ik van liefde een klucht…

Onverwachte tintelingen laten een grijze massa kraken, scheuren meedogenloos door het stof der geboden, dwars tegen elke sleur in, langs ondenkbare vormen, ongeschreven normen, verboden vruchten, restanten van verbrijzelde verlangens en onvoorspelbare kluchten, richting de uitgebluste delen van menig levensvuur, door het beeld dat spontaan…

De ware hartelijkheid strandt Het leven is geen klucht De ene partij doet moeite dan jij niet uit de lucht…

Nieuw geboren ideaal, verworven klucht. Als merk gebrand, herinnering die blijft. Verloren geluk, dat nog steeds beklijft. Kapot - gebroken - stuk, bewust, niet bewust. Verdwenen in een ruk, weggevlogen, vervlogen. Wat is, is hier Wat was, blijft daar.…

'k Bad en vertrouwde, maar het was een farce, beslist een klucht Gevloerd en afgevoerd zette een coma mij buitenspel 'k Ben helaas niet meer die ik was uit mijn hoofd gekropen, vloog 'k en liep ik samen met jou langs een ravissant ravijn De klok evengoed tikte door kortte slechts noch lengde tijd Wij hebben ervaren hoe jaren kunnen vervluchten…

Het is een “conference” en geen klucht. De helft van zijn “performance” ken ik al Een zucht, een vloek, een vloek en veel gebral. ------------------------------------------------ :Youp van 't Hek wil geen 'afgekloven botjes' in oudejaarsconference. Hij heeft gelijk. Ik had ook liever Freek de Jonge op z’n plek gezien…

Geworpen in het leven adem ik je lucht Als ik maar kon zweven ver weg van deze klucht Het is reeds lang beslist wat van ons zal komen Opvoorhand reeds gekist, vers voedsel voor de bomen Is wat ik droom geen realiteit?…

Belgique, c'est triste splitsing land een gerucht 't is echte een dwaze klucht Partijen, waar ben je toch mee bezig?!!…

(verbeterde versie) Geert Wilders vond het meer dan godgeklaagd Dat hij in Londen niet mocht adstrueren Dat je niet ieder hoeft te tolereren Om wiens ideeën je nooit hebt gevraagd De reis werd niet meer dan een fotovlucht, De noodstop aan het eind een fraaie klucht (toelichting: om omdat veel fotografen ondanks diverse waarschuwingen tijdens…

rood en groen en boven op zijn kruin een piek tot aan het plafond ze hebben hem bespoten met chemische witte sneeuw het verstikt zijn ademhaling en naalden zitten los je ziet hem bijna denken was ik maar terug weer in het bos tussen al mijn groene vrienden in de frisse buitenlucht maar nee ik sta getooid in een of andere klucht…

het waren slechts beelden die met elkaar speelden als in een vluchtige klucht tekens uit oude geschriften met eigen haken en ogen die zich niet wilden schikken mijn orde was chaos toch vormden zich woorden alsof zij elkaar beter hoorden samenwonend in zinnen was het een moeizaam beginnen maar zij voltooiden toch hun verhaal vol transparant…

de feiten De lucht op IC's Wordt gepneumatiseerd En water en brood Gesensibiliseerd Daar deelt hij ons boud En dapper besmuikt Een broodje fecaliën Dat ranzig ruikt Gewikkeld in windsels Der gymnopédie Onzalige spijs In zijn menagerie Doorklieft net als Icarus Gloeiende lucht Met één broodje Aap Heeft hij wéér eens een klucht…

Schering in overmaat, we kunnen niet ontkomen, deel van een klucht. Van hun loof ontdaan, stammen die er niet meer staan, ben ik de tel kwijt. Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Op alle kleuren bloed, ligt de zon uit te rijpen, om je te verbijten.…

De Nederlandse veteranen Nooit gevochten Nooit uiteengereten kameraden Nooit gevangene in gore kampen Als het spannend wordt bellen we de minister op Sneuvelen is ten strengste verboden want dat geeft thuis ruis Srebrenica telde 8000 doden Op een podiummetje staat de Koning Rijk gedecoreerd groet hij zijn helden Veteranendag, een klucht…

is hier een klucht. Vogels zijn hier niet meer. Komen er ook nooit weer. Hier heerst slechts de dood. Daarom zijn de straten rood. Hier kraait een baby niet. Onder 't puin kan ze niet. Hier is er geen zon meer. Maar een bom, keer op keer Is er dan geen God, die dit ziet? En helpt met dit leed en verdriet.…

In berusting van verlies voelt het liefhebben als groeien in verdriet waar men de hoogste toppen van het leven wil bestijgen het dal van tranen ziet waar kluchten witte meeuwen in schier onbewolkte luchten blauw woorden van oeverloze liefde schreeuwen verder laten dragen hemelhoog in dagen van stille berusting zullen woorden zwijgen…

Alsof ze een bewegend kunstwerk in de bewolkte lucht willen hangen zwermen kwetterende spreeuwen boven de oude kathedraal van de rivierstad de geuren van de herfst leerplichtig waaiende winden, stijgende lucht het vliegen in formatie kundig het stadse leven heeft zijn klucht de een ziet het als een teken uit de hemel een ander stoort zich…

in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend van het klucht…

kiezen tussen weten van hebben en voelen over houden van wat ooit weer verder moet als een aflopend wekkertje doe mij maar heel misschien op een andere planeet zonder het geratel van opgebruikte filosofen die op de vlucht voor psychologie het woord zomaar herontdekten doe mij maar de woorden ik ken de zucht haar vlucht en de klucht…

verschil met de mens zoals d’ eerste Adam een gekende uit de eerste volksboomstam men weet van de fruitboom zijn rotte vruchten komen nieuwe boomstammen priemend zich luchten Ik strooi met rotte vruchten maar ’t kletst tegen 't macadam Zie ook ’t verschil met de fruitboom voorwaar het is gooien met rotte vruchten dwang tot routine zelfs 't kluchten…

ik voel het scheuren van de lucht in elke vezel van mijn lijf het lijkt alsof ik zinnen schrijf zonder lust naar pennenvrucht het broeit in fluisterend gezucht geen enkel woord staat buiten kijf slechts het allerlaatste bedrijf behoedt me voor een klucht want gedonder schudt me wakker en een lichtflits opent ogen ineens toont alles zoveel…

ogen hebben ze als knipmessen gebogen was het bewondering voor wie je was of wat je deed jij nam hen allemaal beet niemand heeft je ooit gekend geweten wie je was hun droombeeld heeft er altijd naast gezeten jij huilde in de stilte om je heen sprak met je eigen spiegelbeeld en voelde je verlaten van iedereen jouw leven is een klucht…

ik jaag ze na de wolken in mijn hoofd grijp hun koppen bij de staart en vorm ze tot mijn hemel ja, ik ben God en schep mijn eigen luchten vorm spookgedachten uit een wereld vol met kluchten ik pak je lach als het even mag het diepste wat je denkt, dat wat je met je ogen schenkt zo streel ik mijn omgeving voel het intense van beleving…

Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht. Bij zulke zaken praten te laten is als zwaar hagel uit een geweer. In mijn vleugels voel ik grote gaten zonder de mogelijkheid van verweer.…

ons voetbalspel bezorgde geen extase bij kleumenden die spraken van een klucht de regen viel met bakken uit de lucht het herfstweer riep om goed gevulde glazen het najaar schenkt geen vreugde aan dit land en als het weer de vreugde niet wil schenken dan schenken wij die vreugd met eigen hand alzo begon het rituele tanken de vale regen kreeg…

moment in bijdegronds donker murmelden talloze overleden stemmen over de pijn aan hun gemankeerde ziel beroetten walmende kaarsen het wit graniet van de zerken uit een lang verleden tijd nog dwarrelen verloren bloembladeren de kerk in om zonder gene zich te vlijen naast het nieuw begin van hen die hier nu gaan rusten na alle kluchten…

maat ongeëvenaard grote stappen geen vooruitgang in een wens die ik niet mag hopen ligt de hemel uitgespreid op straat, maatje tweeduizend tien de aarde warmt, het vriespunt lijkt hoger te liggen de koorts zet trage stappen op het weke water bleke gezichten, ontdaan van moed watertrappelen waklopen het lijkt op een mondiale klucht…

droomwereld waar jij slaapt wat jij denkt kan ik dromen mij is hetzelfde overkomen ik ging naar de stad ik klom op een wolk ik viel in een gat en jij werd mijn tolk nu we samen muze zijn in muzikale muizenissen vertaal ik voor jou het liefdes refrein zodat jij je nooit hoeft te vergissen ik ga naar jouw gehucht we worden samen een klucht…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…