Alle inzendingen over knallen

hier niet – mens is er, knallen en snelle dood door, weer door achter ginds is eten en rust volg zon, sterren vlieg erheen, met ons mee op en neer, vliegensvlug naar grote grijze zee…

Waarna ik deze term heel goed begrijp: Het heet dat “de beslissing” is gevallen, Als ze weer krakend op elkander knallen.…

Het jaar al enige dagen oud, het knallen van vuurwerk inmiddels verstomd, de mensen elkaar de beste wensen geven al dan niet gepaard met zoenen over en weer de mensen terug keren naar het leven van alledag, maar ik vraag me af, zit het 'tussen de oren' of is het echt zo dat de maand december helemaal niet beleefd is?…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

Voorbij nu want ze laten hem vallen, voorbij nu want het is nooit goed, geen zin meer om nog te knallen, het is nu dat ie voor altijd boet…

ik jongleer met liefde maar grijp weleens mis spuw vuur met arrogantie verbrand vaak mijn gezicht zwaai aan de trapeze over de grenzen van leven door het net word ik gered tem wilde leeuwen als ik kom te vallen is er de zweep die nog kan knallen ben in mijn circus ook de clown die hoef ik niet te spelen uw traan en lach komen…

In tijden van drukte geef jij me weer rust word ik boos om iets stoms ben jij ’t die me sust Soms kunnen we knallen want we zijn eigenwijs (vooral jij..) maar het komt altijd weer goed het wordt altijd weer wij M’n beste maatje met jou word ik oud weet dat ik heel veel van je houd!…

het zijn mooie zinnen smeden met woorden zo haarfijn ze plaatsen in de juiste lijn om sierlijk je papier te kleden nu laat je een witregel vallen om zo een strofe te bekomen blijf dan maar even dromen en laat je inspiratie knallen zo wordt het gedicht stilaan geboren nu nog deze laatste strofe lezers, je moet mijn tekst geloven opdat…

nu gaan ze weer trekken de scheuren op zijn taaie lijf maar alles beter duizendmaal beter dan die geur van verbrand vlees van verse botten waarop vlammen lekken die hem zomer's soms doet gruwen ook al vloeit er dan drank knallen er slechts kurken een geur die hij nimmer heeft geroken zo hoort hij keer op keer waren het maar gekken…

mijn hondje was zo bang de afgelopen uren vraagt zich af hoe lang hoe lang gaat dit nog duren die harde knallen blijven in mijn oren schallen en het is de verbazing die je in z’n ogen leest hoe kan het toch dat de mens die volgens zeggen is bezield met een ‘hoogontwikkelde’ geest ons ooit heeft verweten van het niet hebben van een geweten…

Het springzaad knapt, de brempeulen knallen open en jij ligt er in je wieg als een popelend boontje bij. Alles mag je worden van mij: zeeman, boswachter, archeoloog.…

laatste dag op de kalender hangt er nu al losjes bij terugkijkend naar 2012 maakt 't me vrolijk, en heel blij genietend van al die mooie mensen die ik dit jaar heb ontmoet nieuwe stappen ondernomen ja dat voelt heel goed kijk ik uit naar al het nieuwe dat mij ten deel zal gaan vallen wens ik een ieder genoeg laat de kurken nu maar knallen…

Ik droom dus ook zeer vaak dat er van ver een ster zal vallen die in stil geruis en zonder knallen, een krater slaat zodat ik kan stappen, in dat zwarte gat.…

Tranen in je ogen een onveilig gevoel huilend loop je rond zonder enig doel Je vader spoorloos je moeder vermoord geweren die knallen niemand die je hoort Je broertjes ontvoerd en opgeleid tot soldaat en jij weet niet eens hoe het met ze gaat Op de vlucht naar een bestemming onbekend aan de hand van een vrouw die je niet eens kent…

er knallen weer schoten diep in hun geest halen littekens open van wonden die eens zijn geweest duizenden armen staccato omhoog een schreeuwende leider uitzinnig in zijn betoog bloed aan hun handen befehl ist befehl wir wussten es nicht is één woord te veel maar ook vandaag brandt het blauwzwarte staal van een granaat in explosie…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

Ik zie de beelden vallen, knallen voor haar ogen, zwart Een vlag in vlammen, geen as zichtbaar De rook over en weer een herhaling van gevechten uit boeken vergeeld De laffe zot schreeuwt vanuit zijn stoel De daad zo bruut en zinloos Waar geen liefde kan wonen Hoe ze vallen, de beelden, zo sterk levend geworden De kracht van…

Nu ben ik alleen Toen had ik geen vrienden Nu meer dan één Toen leefde ik thuis Nu leef ik intens Toen was ik een volger Nu ben ik een mens Toen was er liefde Nu is die er weer Het is alleen anders Het is voor mezelf dit keer Kerst wordt eenzaam Rustig en alleen Het is voor mijn toekomst Ik moet er doorheen Maar 2004 wordt knallen…

daar loopt hij schrijdend over het land van bult naar hoop controleert hij z’n vallen in het opgeworpen zand op zoek naar de dood het moet blijkbaar gebeuren en zonder zeuren laat de vijand van menig boer ze niets vermoedend knallen hij heeft nog enkele vallen te gaan en daarna moeten ze hun zwartfluwelen jasjes zonder meer afstaan*…

Dat het oude jaar wordt uitgeluid met knallen vuurwerk rotjes en vuurpijlen, is weer een mijlpaal in ons leven. Want we gaan met zijn allen op naar Tweeduizendzeven.…

In de lucht tekenen scherpe gedachten Een opening naar de hemel Brokken van woorden knallen erdoor Binnen hangt er een paarse gloed Plots schreeuwen eerlijke zinnen: Waar ben je? Waar ben je? Waar ben je?…

in mijn oog ben je gevallen een zekering gesprongen mijn licht gaat harder branden mijn voeten staan in het nat een hoofd vol zinnen waar ik mee wil beginnen een woord laat je vallen dat in mijn hoofd staat te knallen al mijn zinnen zijn gaan liggen wat moet ik nu verzinnen nu lopen we samen door het bos met mijn zinnen heel hard luidop…

zelfs aan de hellepoort wenkten je handen liet je lach de zonde door als levensfranje jij wees het grijs de weg die met knallen was belegd en waar jouwers nog misnoegen grauwden hen was hemel beloofd maar zelfs onder de regenboog konden zij geen zon en warmte vinden versteende hagel vernielde vruchten zij grepen weer mis…

Een dodelijke sfeer, naast een oorlog te staan, altijd zag je hem op ’t Journaal met een microfoon de zaken verslaan, bommen die loeiden ongelofelijke knallen, hij liet er zijn humeur niet onder vergallen. Alles voor ’t nieuws.…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…

Gebaseerd op het vooruitgangsdenken wil ik morgen in goud denken als het prijsuitreiking zou zijn verwachtte ik dat het nog jaren ontkomen aan een toekomst zou vragen voordat de muur, die zou vallen met minder economische voorspoed op de harde betongrond zou knallen morgen wil ik optimistisch denken een fraai toekomstbeeld schetsen…

vlaggen maar ik steek geen masten van vastigheid om mij heen Mijn werk en mijn relaties zijn vloeibaar, mijn lot ligt niet in mijn handen ook niet in de lijnen die waarzeggers lezen Plezier voor mijzelf idealisme voor allen tussen de flippers en de façades van de dag en de dromen van de nacht De flippers van rampen en consequenties knallen…

een hoekje in de luwte met wat hagel en fijne sneeuw een kleuter met emmertje en schepje speelt daar wintertje alleen handjes in het nooit geziene wit voelen kou die in zijn vingers prikt lacht om de knallen en kleuren van afgelopen nacht nu is alles witter dan gedacht geen familie nog te zien zij zongen en proostten net…

dit vonden wij heel gewoon opstellen in rijen van vier opdrukken, strekken vingertoppend naar tenen rekken het oog van de meester maakte de paardsprong vet sommigen van ons haalden het maar net we ondergingen absurditeiten omdat we hoopten op paaltjesvoetbal, lekker knallen of misschien wel volleyballen reis om de wereld hoog in de…

we zijn gaan lopen ver van flitsen en knallen in de rust van het bos hebben gesproken over alles wat in het oude jaar is gebroken en laten dat los we sprokkelen samen tussen takken en mos structuren om verder te gaan de hemel is boven in vele geloven maar wij willen die nu al op aard niet na ons leven maar met nemen en geven…