Alle inzendingen over koe heide natuur

Gras van maag naar speen In karton zuivel gewit Ons dank weidekoe…

Bankje in de heide Door nevels gevernist Sferen in het grijze Waar het uitzicht is weggegrist Bankje in de heide Het leven is er stil Men laat er Schotse Hooglanders weiden Herten die er bronstig strijden Bankje in de heide Landschap van eindeloze tijden Hertenbronst die er jaarlijks afspeelt Dit uitzicht voor menig herten-voyeur nooit…

Waar naalden wuiven Schapen grazend in het nergens land Jeneverbessen in vochtige valleien De tijd mag even eindeloos stil staan Hakhoutstruwelen eeuwen oud Grafheuvels en hessenwegen Het wild struint vertrouwd Hier werd Willem Koestapel’s hutje gebouwd Hij las de heide In Veluwse woestenijen Z’n kudde toevertrouwd Hij was met de natuur…

Een vrouw die, een heideheuvel afdalend, kleine, paarse heidebloemen strooit over het hoofd van de welbeminde en lacht, zó zijt gij tot mij gekomen zomerlik reëel, sterke ziel van buiten, geworden tot mijn ziel; kracht, die weer buitenwaarts gaat.…

Nu is de heide blij getint Met paarse bloemenkleur Nu is de zoete heidewind Vol zoete honinggeur Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd Nu is de hoge lucht alom Een blauwe zaligheid Maar als de heide schoonste wordt Dan komt de winter aan Want bloemenschoon duurt maar kort En vreugd is gauw gedaan En 'k zou mijn leven…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

Op een zomerdag heide staat in volle bloei de wereld kleurt paars…

avondwandeling door allerlei tinten paars, samen slenteren…

schapen blaten zacht witte wolken in het blauw de heide glooit paars…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw.…

Heide Rood bruine huid van Moeder Aarde Stekelig zacht Nodigt uit tot rust tot liggen tot koesteren tot gestreeld worden Diep oerverlangen Nooit voldoende tot de dood tot ik het mezelf geef Tot ik het jou vraag te geven aan mij Zo ik aan mezelf In verbinding te zijn met mij met jou Nu hier Dan daar op jouw heide…

Op de heide nabij Gasselte smeet mijn moeder met takken naar een overvliegende bosuil, terwijl het schemerde en de smaak van een Split-ijsje nog in mijn mond namousseerde.…

in de wellicht nonchalant gestapelde hoop zwerfkeien zie ik een fraai sculptuur van een moeder met kind aan een tafel van liefde de kunstenaar van het werkje blijft vooralsnog anoniem…

Als een moeder straal je op ons neer Heerlijk vrolijk, en soms laaiend heet Elke dag verschijn je weer Totdat wij baden in het zweet Tot in de late avond straal je van geluk Beschermend als een melkgevende koe Wij, lekker aan de barbecue Met een biertje, worst en biefstuk Op vakantie ga je met ons mee Lekker in het binnenland Maar natuurlijk…

'Dat beest is stout,' zo dacht de koe. 'Ik corrigeer 'm gauw.' Ze zei, terwijl ze naar 'm keek: 'Met "boe" bedoel ik "boe". Je bent een liegbeest, maar ik spreek de waarheid als een koe.' De koe vervolgde: 'Jij moet zorgen me dat niet meer te flikken. Beloof het mij, dan mag je morgen weer aan m'n uier likken.'…

Zo'n rood-bonte Friese koe heeft ons meer dan zijn melk gegeven. Hij gaf aan Friesland een wereldwijd icoon. Een uithangbord als een uitgesneden sjabloon. Een energiebron voor menig mensenleven. Wat zouden wij zonder onze koe moeten doen? Onze rood-bonte koe. Nou toe.…

De koe had een poepie gedaan Daar ben ik per ongeluk in gaan staan Direct heb ik begrepen waarom een koe in de wei moet staan En een vogel door de lucht kan gaan U hebt het vast ook wel eens gehad Dat er tijdens het rijden een vogelpoep op uw voorruit is gespat Zou een koe tijdens het vliegen iets uit zijn endeldarm laten gaan Dan zou…

levend in de natuur de herder staat verstard bij de kerk…

lot begroot Lijkenpikker op de hei Je opgeruimdheid maakt de natuur weer blij…

‘Roe-koe-koe, roe-koe-koe.’ ‘Turkse tortel,’ wist een ander. ‘Hoeiet.’ ‘Fitis,’ zei een derde. ‘Net weer terug uit het zuiden.’ ‘Tik-tik-tik.’ ‘Winterkoninkje.’ ‘Tsjwièh, tsjwièh.’ ‘Groenling.’ ‘Sie-sie-sie.’ ‘Goudhaantje. Die heeft zich natuurlijk weer extra opgedoft.’…

ze staat in mijn hof te grazen met vlokken op de lippen trappelend in het rozenperkje nippend aan mijn vijver ik raad de spons onder haar schedel dode cellen die een leemte laten als ze me zo stomp staat aan te gapen droom ik dat ik in melk verdrink toch loof ik keer op keer de Goede Heer dat ze me in mijn hangmat laat slapen ze doet…

Ik zag twee dichte paarden en een verre koe ik was te lande…

De koeien kijken me aan alsof ze vragen: leef jij zonder gras?…

Kalm grazend De dagen herkauwend bezien Samen en toch alleen Kou lijkt niet te deren En toch, daar is de zon Aanbeden door je fiere horens Berustend en sereen Spiegelend in je blik De voedende warmte gedeeld aan kalf en kind…

Een verstrooide koe die precies nog niet wakker was of te nieuwsgierig dat hij zijn kop in het gat van een grote boom stak Zodat de brandweer terug moest uitrukken om hem eruit te krijgen. Dat noemen we dan echt een stomme koe.…

Ik vermoed een koe in de wei 's avonds laat, daar -- die zwarte vlekken.…

Een koe is een merkwaardig beest wat er ook in haar geest moge zijn haar laatste woord is altijd boe…

Mijn leven als een oude koe wil ieder zo graag rekken, want sta ik nauwlijks in de sloot, wil men er mij uit trekken. Hier in de sloot voelt ik mij thuis, ik overdenk mijn zonden en door het leven opgedaan lik ik mijn vele wonden.…

zoals de schilder zichzelf ziet als koe de weide is het leven waarop hij terugkijkt waarin hij graast en nog iets achterlaat als bijdrage voor de vergankelijkheid de schilder is de kwast en de penseelstreek tegelijk hij klampt zich vast aan z'n expressie geeft gehoor aan drang naar iets dat niet meer is of het moet afscheid zijn…

Veel Zwitsers maken vreselijk misbaar Nu koeien met te zware bellen zeulen: Het geeft geen pas een koe zo af te beulen, Zij lopen ver voorop met hun bezwaar. Zij zijn de eersten die dat bullshit vinden, Vandaar dat zij de koe de bel aanbinden.…