Alle inzendingen over koker

Liefste wereldbeeld zo noem ik het onverdeeld die kleine koker.…

Van de wereld kan ik De diepste waarheid Nog niet zien - Werkelijkheid die te groot, Te veel omvattend is, Gezichtsveld dat uitdeint Naar links en naar rechts, En ik die daardoor nog steeds Niets zie, hoe kan ik dan Mijn blik vernauwen, immers Dan pas krijg ik een helder beeld Van de weerbarstige waarheid - Door deze smalle koker…

Een vroege merel weerkaatst door een hoge koker van karige lucht. De merel schrikt van zichzelf. (Parijs, mei 2010)…

Zonder koker wordt je nooit voorgeschoteld. Niet waar, ovaal feit? Als je 'con brio' zijn kookkunst laat afkoelen, proef je hoe HIJ heet...…

Verdriet dat al bijna Weer vergeten was, Weggezonken in de Golven van de tijd - Maar wel degelijk opgeslagen In de koker die ik niet zichtbaar Maar wel altijd voelbaar bij me draag, Onzichtbaar met mij verbonden, En die bij het overlopen Kokendhete stoom afblaast Die mij ook nu nog Levensgevaarlijk kan verwonden…

Echt enig idee van groot verlies als cellen geschud in koker? Van de wereld afgesloten omarmd door de hemel De sterrenbeelden nemen de Maagd De Waterman bezoedelt zowel kruis als kwaad De gedachte dooft plots het licht aangewakkerd…

blindgeslagen door de dood werkloos liggen de glazen in een montuur dat uit de tijd schuift niemand neemt de bril op waagt te zien wat geen kijken is door glas dat cilindrisch is multifocaal en jampotdik geslepen de dode had de goeie ogen voor het doorzichtige stilleven in zijn opengeslagen verpakking verdicht tot inkijk in een koker…

U bent te laat: wij zijn vertrokken. als u goed luistert is misschien de echo van een laatste voetstap nog te horen. De rest is stof: 't geluid van vallend puin lijkt louter van een afstand nog op lachen. Op u viel niet te wachten; de lichten zijn gedoofd, zie maar dat u ons vindt. Wij werden data in uw boeken, wat u van buiten…

De koker ingeschoven ontdaan van alle trots ontkleed tot op het vel. Mijn hersenen in kaart gebracht het lillend hart mijn weke buik de knoken van 't skelet. De onrust vlug gesust: het gave staal een veilig graf de gladde wand een koele schoot. Al snel stoot hij mij uit.…

Drie bladen wentelen rond de as gelijkmatig zuigen ze wind in de gestroomlijnde koker door een kluwen van kabels verbonden met fijne mazen het net dat verdeelt Groene stroom is verwekt in vallei of poldervlakte De baron die zich wentelt in blauw bloed zeurt over de vervuiling van de horizon de meeuw die zijn vleugels zou schenden Hij…

En ik als zoon en dokter Haar hersens onderzoek En de rapporten van Collegae lees in die Overbekende Latijnse Benamingen - besef ik Dat ook mijn moeder Stof was waarin ik jaren Lang gewoond heb - en zie Mijn eigen definitieve Afwezigheid - want ook Ik besta daar niet meer Ben voorgoed vertrokken En kom terecht in een Koker…

De achterkant van Rome is een koker met harde stemmen, was die hangt te drogen. Hier klinkt in mei een oude lente met in de ochtend oud geluid van duiven, terwijl de nacht blijft kleven aan de stenen; er grauwt alleen wat dag doorheen. Vanuit de kamers is de hemel dicht; pas als je uit het raam buigt, kiert hij licht.…

afwikkelen deed ik laag voor laag maar heb het niet over afstropen van vel dat zou dan bloederig heten of verwijderen van verband gedraaid over en om al mijn levenswonden neen, de donkere kamer waar licht schijnt opdat het niet nacht lijkt aldaar draai ik de film uit de koker en zie mijn leven voorbij trekken ben…

Ik vouw mijn koker open, draag ongeslepen zonneglas. Geen etalagepop die mij nog aanspreken zal. Op zijn best sta ik op een leeg perron. Nu al dagen: tussen twee auto's in. Geluidloos rinkelt alarmlicht. Lieke zegt van pillen staan je ogen anders. Ik bedenk de man die na zijn operatie plotseling pianospelen kan.…

De dood onderaan de lijst schraapt mijn eelt van de dragers van de pion die hier schrijft, voeten tillen niet meer maar slijten als verstekelingen die bij verstek niet worden gehoord de weg van adem, vergezeld door kokers gevuld met lood, gaat met lange halen die de vlucht van een buizerd volgt op haar jacht naar het aangeschoten wild schitteringen…

en ze sporen verder de mensen, de wensen zonder horizonten, er is geen eindstation in zicht slechts een koker vol sporen waar gewacht dient te worden de mensen en verder hun wensen talloze hokjes vol dromen en of ze ooit uit zullen komen wordt niet over gesproken een mens, een mens, een mens een trein, en af en toe een vreemde lach,…

Ik draai aan de koker en ik zie alsmaar weer meer dierbare beelden van jou. Als ik daar niet naar kijk, is het vooralsnog stikdonker, maar uit de ether vang ik dierbare beelden op en ik weet wel dat je meer dan een kaleidoscoop bent, omdat onze geestesband boven aardse pijn de liefde intact houdt.…

Verschroeiende muskieten, Haatlarven van doldrieste wezens, Verblijven blind in hun Verborgen kokers. Hun opzichtig met sterren Bezaaide lijven verbergen Het apocalyptische gif. Eén druk verder wacht het Onbeschermde leven, Hoopvol in zijn wenkend noodlot, Op een onbezoedeld bestaan.…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

Amaril, had ik haar uit uw tuitje, ‘k Wed, ik vleugelde het goodje, het guitje, Dat met zijn brand, met zijn boog, met zijn flitsen, Land tegen land overeinde kan hitsen En beroofde de listige stoker Van zijn trots, zijn geschut en zijn koker.…

Het oog dat alles ziet Elke blik, zucht of schreeuw, Is eindelijk onder de mensen Elke streling of nare trek Elke trilling van de huid Het goudstof van uw wensen Pure data voor een Zwerm van slimme bots, Wervelend om onze lijven Als in een koker geschoven Is er geen ontkomen aan Dit grote schrijven Als maden snuffelen zij Aan het…

waar in mijn lichaam wonen de geuren van Brazilië of van pepermunt op zondag zuinig en voorzichtig geschoven uit en gewikkeld in een koker van zilverpapier nog ruikend naar gemorste Eau de Cologne waar bleven de stemmen die klonken achter geblindeerde vensters waar uit kleine maansikkels het spaarzame licht verloren ging in de veel te grote…

Kokers in de keuken, koters in de tuin het is feest in het buitenhuis samen eten en praten aan een lange tafel, zo zou het altijd mogen zijn wij zijn het leven dankbaar, de zon en de regen het zachte bed van een lief lichaam schoonheid om ons heen Alleen bij oom Somber en tante Precies breken frustraties los over…

Het blijft een open brief Waarom gieten we verzen in een mal van gips met de ijdele hunker om later ook nog de versteende vrucht na te proeven het sap, de schil versneden op de tong Waarom schenden we ons gebit aan de blanke pit We verzegelen het bericht noemen het een gedicht Opgerold perkament in een koker gepropt een Save Our Souls…

eerlijk waar of doe jij maar om deze man als ballon doen stijgen naar de zon in loze vlucht zien dalen in ijlheid mist verdwalen dank je hoor nicotine maatje schrik verslik je niet in brood dronken scharrel rook in ons verschiet bedwelmt lief amaliaatje de man door je mangel met gesteven angel houdt de roker z’n peuk wel in de koker…

in papua nieuw guinea wonen kleurrijke oerwoudmensen ik zag het op tv dus het is waar de dansende man had zich getooid met veren van de paradijsvogel en zijn ding was veilig opgeborgen in een koker die vrolijk op en neer ging de vogel zelf zit in de boom met zijn veren te pronken om een vrouwtje te lokken even verder op komt de…

bijbelvaste lieden bewezen de paddestoel is niet te lezen in het Goddelijk Scheppingsverhaal en wat Hij niet noemt heeft geen recht van bestaan heksenkring is dus de naam de zwam zit in de verdomhoek door dit Heilige Boek in Stonehenge verzorgen ook ondergrondse zwamvlokken centraal aangestuurd door kokers boven de grond zulke onbijbelse…

haar deeg deint in het korset van satijn een hoekig en stijf kleed dat haar lijnen in een koker dwingt, een huls die splijt als zij haar speer in de berm plant want ze verkiest het lijf aan lijf gevecht toch houdt zij iets achter in de voering van haar kameelharen mantel knelt het vlindermes alsof ze broedt op een ei van glas waarin haar…

een queeste met flonkerend floret naar het schimmenrijk waar engelen geduldig offers roosteren boven zachte vuren een reis naar hoge hemelse vlakten van euforie en wanhoop tegelijk hoekige stormgoden gewapend met kokers vol rechtlijnige pijlen doemen in bruin-grijze tinten op waar is boven wat onder en opzij verre melancholische klankdichten…

Vervloekt onomwonden de schrijnende onrust in de vruchtloze morgenstonden, gehoon van de sater bij ironische manen als weer geen vorm of toon gevonden is, een nieuwe weg zal banen, ver bij hem vandaan, komen beide seksen uit één koker, animus en anima, dichter bij hem staan, dan wordt geluk hem niet ontnomen en is de ware poëzie weer…