Alle inzendingen over kosmisch oog

Ik ben alleen Alles is zwart Ik ga dieper Dieper en dieper Ik ben weg Alleen Verweg Het oog ziet niks Ik voel alleen pijn Alleen pijn Ik hoor niks Ik val dieper Dieper en dieper Alleen ik Àlleen ik Helemaal alleen Tot het einde Ja, dat wil ik Het einde Ja, het komt toch: Het Oog Van De Dood…

vogels vullen de lucht met prangend koorgezang als in een kosmische kathedraal met bomen als pilaren en blauw hemelgewelf ze kondigen heilige dooi aan het einde van bevroren tijd…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

Zalig genietend, verwend, ontvangend wil ik kosmisch zweven, teder aanrakend elk deeltje van het lichamelijke zijn.…

Achteraf in de "kosmische stad" omwolkt tegen ‘t buitengebeuren staat de blauwe "Theater Aarde" kosmische buitenlichten vallen door ‘n gebrandschilderd gewelf Inwoners spelen complexe rollen voeren "illusie van het leven" op spel en werkelijkheid verbonden als 'n zwemmer en z’n zwemmen de mens kent zichzelf niet meer dat ging met het…

Als energieke planeetjes, op een kosmisch strand. Onvoorstelbaar saamhorig, kosmisch sterrenstof, is al wat samen leeft. Zijn strandmensen. Zijn zandkorrels. Zijn wonderen. Zijn wij.…

Hij was beloftevol als amateur: Een topper die geregeld triomfeerde 't Was juist eenzijdigheid, die hij ontbeerde Hij keek te kosmisch voor een profcoureur Aan aardse palmaressen ruim ontstegen Was Fedors doel reeds hogerop gelegen…

Vanuit zilverkleurige bron ontstaan aarde water liefde en zon ontspringt kristalzuiver en pril een helder als saffier glinsterende rivier zoekt hartstochtelijk kosmische wil een verlangende weg naar plezier.…

onhoorbaar zonder lucht ademloos in stilte strekt mijn ziel zich uit en deelt de kosmische vlakte besta als punt waar anderen de ruimte vullen alleen in raken zal ik contact met meerdere dimensies maken…

Gekropen uit het kosmisch ei op weg naar een nieuw leven gaandeweg de tijd voorbij een ruimtelijk gegeven. Rode draden banen een weg door tranendal en vreugd gevlochten in een mandje pech een pijnlijk nare jeugd. Versleten door de tijd je sporen achterlaten verleden is ontdaan van spijt nu...hoeft niet meer te haten.…

in haar kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn…

Hemellichamen als methane ogen in en door de melkweg verhuld vertekend gezicht op aarde, in bast en borst geschonken gericht op ingewreven zonden gewichten zonder waarde,tussen innig zwart en het weelderig blonde. De maan die zich afzijdig houdt en noopt tot wanhoop, blijven aan elkaar verbonden wat in aangezicht tot pokdaligheid drijft niets…

De stilte daalt over de velden, de nacht stijgt uit bedauwde akkers op. Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Het glipt mij door de vingers, Nu nog niet, dat scheelt Slechts in een fractie Houd ik de eeuwigheid vast Probeer het te rekken, Materialisatie van momenten Het kan niet, Wat het machtig maakt Bestaat niet, Omdat het niet bestaat Straks een bejaarde Nu een volwassene Daarnet een kind Niemand Die de dans des tijd ontspringt…

druppel voor druppel regen, zon en vorst, leven, en dood Ook die is tijdelijk, al duurt het heel wat seizoenen om overwoekerd geraakt uiteen te vallen en weg te spoelen in een nieuw leven Het is het gewone gekriebel in de huid van moeder aarde – te kort, niet de moeite waard om er een hand naar uit te steken voor een kosmisch…

De kosmische liefde, die bedoeld ontstaat. Die niet toevallig is.…

Mijn Hoger Zelf, Geweten meer dan heilig Ik heb je leren kennen in mijn jeugd Door rituelen zo vertrouwd en veilig Een bodem voor menslievendheid en deugd Ooit werd je God genoemd en ook wel Vader En daar waar rook is, is nu eenmaal vuur Indien ik je bestaan als volgt benader Dan ben je toch een teken aan de muur Er was een tijd waarin…

Het is nog steeds, oog om oog en tand om tand, onschuldige komen om door zinloze wraak, een land staat opnieuw in brand, is er dan geen wijze die hier een einde aan maakt.…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

Heden heeft zich in een pamflettistisch schotschrift rollend uit de Dode Zee op eeuwenoude papyrusfolie in schier onontwarbare Hammurabizuil-achtige inscripties tot mij gewend een warhoofdige dolende kruisridder uit Iberia's tropische oorden zeggende en bewerende dat jonge telgen op de basisschool niet langer mogen geloven…

en dan is het tijd om te gaan de antwoorden in te pakken op de nooit gestelde vragen die ooit zo belangrijk waren een laatste innerlijke zwaai naar alle uiterlijke gebaren die in de lucht blijven hangen waar ze meewaaien met de wind het regende al veel langer maar droge neerslag valt niet op…

Hij was haar uit het oog verloren, tot het moment, dat zijn oog weer op haar terugviel, zoveel jaren later. Zijn oogappel, zijn liefde vergeten is de tijd, ze zijn weer bij elkaar voor eens en altijd! De liefde trekt, de liefde loutert De liefde koestert en is zout in de pap De liefde wint en overwint in ogen die verliezen.…

hoe groot is het verschil tussen twijfels en keuzes… stappen ik heb ze ooit gemaakt betamelijk en voldaan tussen de tweestrijd dikwijls weer mezelf betrappen op matte vlakken tussen het groen glanzend tapijt maar nu… meer dan ooit schuilt het verlangen in mijn hart op verhaal te komen de weldaad te voelen ontwaken…

open ogen verdragen weing licht in een wankel jaargetijde versleten levens uit de lijst gehaald verblind ten val gebracht ijskoude handen op het hart gedrukt is het ooit zomer geweest?…

maar o u, men gebruike het gewicht van uitgerafeld en opnieuw gesponnen verlangen naar het verlangen naar de onnaspeurbare schim van de Schone van Li om de luchten te wegen vooraleer men er u in aanbrengen wil (zo wuift althans de levende les van uw blanke lendenen het toe op dit vuile blik, in het afwezige oog dat het op uw verwijlen gevestigd…

“Ik zag twee beren broodjes smeren”… WAT!? Een wonder! Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

De dag van morgen kan ik nog veranderen veel heen en weer gepraat maar heel weinig gezegd als een kosmische dans op de choreografie van de planeten, de stilte de boekenwurm vrat zich door het boek overpeinzingen de wereld verbeteren èèn ding tegelijk wat doe jij?…

Waar sterrenstof mij omringt Gedreven door kosmische stralen Waar mijn geest de kracht ontvangt Doe ik omvattend op u nederdalen Open uw aura voor dit magisch moment Zowaar ik het beheer en geeft u door het helende Mijn handen signalerend uwe serene ziel strelende…

Intussen oefent zij zwaard- en vechttechnieken, en rent door het woud van oog om oog, waar zij haar messen slijpt met tegenspraak en heerst met brute kracht.…

strevers van duisternis willen mensen ontkrachten luister niet naar hen belagers van de ziel zie, op deze dag hoe licht zich verspreidt door stille werkers, die daden van liefde tonen elke korrel in de woestijn is kosmisch bezield elke druppel in de oceaan komt uit de bron…