Alle inzendingen over kwijt

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

Mijn geloof in jou ben ik kwijt, mijn vertrouwen in jou is weg maar: ik heb je gedragen, gezoogd en opgevoed, wat deed ik dan in vredesnaam niet goed?…

Www.nederlands.nl, je weet wel, die site waar je alles, maar dan ook alles kwijt kunt, die site dreigt te stoppen... www.nederlands.nl, je weet wel die site met verhalen, columns en wat dies meer zij, die moet er misschien uit.…

Je moeder is je moeder je wilt haar nooit kwijt maar één maal zal het gebeuren dan is het haar tijd Ze was er altijd ze baarde je en je groeide op bij haar van baby tot volwassen zijn het is nu helemaal klaar Je had haar nog een kus willen geven je had nog zoveel willen zeggen maar nu kan dat niet meer niets meer om uit te leggen…

Op Goede Vrijdag- ik mijn eigen kruis Gemaakt van angst en van onwetendheid Raak ik mijn aardse leven nu al kwijt Het voertuig van de geest, zolang mijn thuis? Rondom mij zweven wezens; fel hun licht Rolt een van hen de steen weg van mijn hart? Ik voel me bang, gespannen en verward Herrijs ik of rust ik in dit gedicht?…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

nu de nacht zich ontvouwt zal ik je ondergaan als een vlinder in zijn liefde liefde van een dromenvanger en de lange zoektocht naar nieuwe letters nu je mijn huid verlaat valt het witte doek sterft het applaus raak ik je zonder spiegels kwijt huidhunker een killer winter verlangt naar lente hoe vermijd ik deze meligheid ik wil…

Haar donkere strelende ogen hadden een diepte, waarin ik niet durfde af te dalen, uit angst mijzelf kwijt te raken, er voorgoed in te verdwalen. Ze loste op in wind en regen, maar bladerend door mijn geheugen kom ik haar toch steeds weer tegen, alsof ze leeft buiten de tijd, elke dag van mijn bestaan is vol van haar aanwezigheid.…

keer hoe mooi het is iets kwijt te zijn nooit de persoon maar kleine dingen.…

of mag ik alleen maar hopen dat een oogopslag bedriegt ik misschien een hartslag kwijt ben of mijn hart ooit tegen mij liegt?…

De kapper ging snel aan de slag, en dát ging mis, want het werd kastanje, ze noemde 't zelf "ik ben oranje" waarop iedereen reageerde met veel hilariteit, best... je raakt je wilde haren tóch niet kwijt!?…

Jij mag nu gaan rusten na 'n leven van zorgzaamheid van vreugde en verdriet maar het was in evenwicht, wij raken je kwijt maar jij gaat door 'n tunnel op een wolkje naar het licht.…

halen En ze in je trieste ogen doen Zodat ze weer gaan stralen En ze je van verdriet ontdoen Je lichaam zal ik wrijven Waardoor je hart kan warmen De ijzige kou zal ik verdrijven Als ik je vasthou in mijn armen Ik zie je immens diepe pijn In deze trieste, moeilijke tijd Maar je hoeft niet alleen te zijn 'k Wil jou, mijn lief, niet kwijt…

Zien is niet meegemaakt Ervaren is niet van gehoord Goed gemeend is niet geraakt De weg kwijt is niet gestoord De wetenschap is aangeboord De klap in het gezicht vermaakt Ervaring deskundig gestaakt Verdriet verwoordt Mijn ogen zien teveel Door ervaring overspoeld Altijd in het gareel Niet begrepen, onbedoeld Ze zien wat ik beveel…

Een traan glijdt over je wang Een ander valt op de grond Je kijkt me verdrietig aan En je beweegt vaag je mond Ik zie het aan je ogen Het verdriet dat wil je kwijt Maar ik wil het ook horen Gewoon horen dat het je spijt Drie hele kleine woordjes Heel simpel en terecht Dan pas kan ik je weer in mijn armen sluiten Heel teder en oprecht…

Ik had geen tijd en moest je kwijt, je wilde aandacht en ik had geen zin... Met een smoesje, dat het druk was, zei je monter, geeft niet hoor, tot de volgende keer... Ik hád wel tijd, die moest ik maken, want de volgende keer dat ik je zag, lag je roerloos en stil in een houten kist zó kil...…

esoterie vleugde vaag ik had de letters opgeschreven maar ik kon woorden in de zinnen niet meer lezen zij waren voor mij wereldvreemd keek om mij heen maar kon niets benoemen met de ervaring die wij deelden iets dat tijd en ook volume had er was niets menselijks in alles wat ik rondom zag ik was mijn entiteiten kwijt…

met jou verdwaal ik niet al lopend door het leven ik raak de weg niet kwijt hooguit voor heel even sta soms heel even stil of loop een beetje om hol dan weer snel vooruit of keer een keertje om ik zie wel hoe en wat weet soms niet hoe 't moet maar wat er ook gebeurd het komt allemaal wel goed…

Maar er zitten woorden in mijn hoofd, Woorden die ik aan niemand kwijt kan. Het voelt alsof ik doof ben, En niemand mij begrijpt. Ik kan niet zeggen hoe ik me voel, En niemand weet wat ik bedoel.…

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

ik schrijf heel graag een levenslied alleen de woorden komen niet wel de melodieën in hun warme meeslependheid die akkoorden raak ik nooit meer kwijt ik componeer met tranen van geluk arrangementen zing het refrein uit volle borst maar wat ik u wil laten voelen heel diep van binnen die emotievolle zinnen daarin schiet ik tekort…

niet ontlopen Met haar zwoele stem Leidend en bevelend Kwam ze m’n leven ingekropen Je gaat te ver Een tikkie terug En hier, hier naar beneden Iets meer naar links Iets meer naar rechts Ja, zo ben ik tevreden Thuis zeg ik niets Want ik bent bang Dat ik het uit moet maken Want zonder Eva M’n navigatieminnares Zou ik de weg kwijt…

ik vraag me af waar je nu bent als ik je nodig heb ik vraag me af waarom je niet ziet dat het niet gaat ik vraag me af waarom je alles verpestte je laat ons zitten ik vraag me af waarom je ons alleen liet mama, je hebt niets door wij zitten vol met verdriet ik vraag me af, waar mijn lieve mama is ze is kwijt.…

schatje ik wil jou niet kwijt. jij bent wat mijn hartje begeert, jij zit in mijn hart en voor altijd. ik heb mijn hart op slot gezet en met jou er in, de sleutel? geen idee! de sleutel zal niemand meer vinden. schatje, ik hou van jou voor altijd.…

Of ben ik mij kwijt geraakt aan de landtong waar ik me in stilte bekwaamde en wolken telde van achter naar voor Een helse vuistenregen maakte me murw en legde hete stenen in mijn gelaat toch regent het zijdeglans en ken ik geen haat Mijn kleding draagt geen namen meer zoals het geschrift mij eens beval om de letter van de tijd te gaan…

Je raakt me kwijt..…

Het zwarte gat van de verhuisdoos; allerlei spullen kwijt. Spullen in de kast gezet. Dan die nieuwe vriezer. Die heimwee niet bevriezen kan. Hengel hier neergehangen, maar de oude stek nog niet vergeten. De oude stek. Ingepakt.…

ik ben verblind door de glinstering van mijn glazen doolhof waar vroeger alles in sierlijk transparante vormen gerangschikt was spiegelen nu onzekerheid en vage angst mij overal tegemoet het spoor van scherven kan ik nog verbergen met onhandigheid maar de weg in het labyrint van inzicht ben ik al even kwijt heb de lichten getemperd…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen.…

ik heb je als schaduw begeleid in pijn en onzekerheid vaak was ik je kwijt omdat jij jezelf niet kon vinden dan hinderde het licht was ik te zichtbaar in het tweede gezicht wij zijn verweven geraakt hebben na lang zwart en wit heel schuchter kleur bekend bij de eerste stappen in het volle licht vielen eindelijk ook onze namen samen…