Alle inzendingen over lantaarnpaal

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

zag ik hoe je wegliep over nachtelijk asfalt lantaarnpalen beschenen de bevroren stoeptegels waarin ijskristallen je nakeken als priemende oogjes een lang vervlogen beeld dat opdoemde uit het verleden ben ik je dankbaar voor elk woord en gebaar dat wij deelden maar op een gegeven moment zijn alle dagen op…

De donkerblauwe stilte kreunde in de eenzaamheid van de nacht De stok, waarop hij altijd leunde hoorde als enige de stille klacht Waar de eenzaamheid regeerde wachtte onder diens lantaarnpaal Een juist ontslagen gedetineerde op ‘t voortgaande levensverhaal Op de kruising van eerlijkheid had het noodlot hem ingehaald Hij raakte daarna zijn…

in een halve maan en een handvol sterren zie ik jouw gezicht sluierend in het licht van de lantaarnpalen mijn adem wolkt verlangen in de koude lucht, je ogen lachen als je even zucht en naar mij kijkt je lijkt zo warm vibrerend echt in het nachtelijk geluid het zwart van donker koelt je zachte huid ik pak je handen als de maan…

op het plein van de gekoppelde liefde stort gietijzer geklodderd ineen alleen, als een bulldozer eenzaam op het strand weg, murw, uit zee gebrand vormt zijn stalen muur de golven van het zand dichtend in het bos de boulevard van het zijn ligt bedekt onder mos schoon is die schijn mijn schaduw wees alles wees iedereen een lantaarnpaal…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

Niet bang zijn als het donker wordt want buiten kan nooit binnen komen De muren zijn van hard beton Je voordeur zit op dubbelslot Gordijnen dicht, de televisie dwingt de stilte weg van jou En leve de lantaarnpalen!…

zodat hij geen beslag op mij kan leggen ik nooit een eindbestemming vorm hij zegt dat het leven van hem afhangt in het licht van de lantaarnpaal zie ik hoe hij zijn beeld laat verdwijnen de nacht hervat zijn adem boven slaapt alles wat ik liefheb zolang ik mij maar niet verroer…

weent hij tegen zijn beste maat die hij dagelijks tweedubbel ziet de enige die nog met hem praat he makkertje zullen we samen tot de bodem gaan dan maar jij bent mijn enige echte houvast het leven is zo eenzaam en zwaar laveloos van drank en verdriet zijn hoofd diepgestoken in zijn `kraag` schuimt hij straten af achter het stuur de lantaarnpaal…

in de schaduw van de tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet…

boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend Lange rijen koud-wit-licht rondstrooiende lantaarnpalen…

een wereldje vol onbegrepen zaken dwarrelt nevelig door de straat alleen het licht van de lantaarnpaal bestaat het trekt ons aan als wij gaan spelen samen lachen en steeds harder praten maar geeft ook schaduw in de stilte van samen niets is meer zeker in het leven van vandaag cadeautjes en het feest van sinterklaas door woorden van vriendjes…

Op de boulevard gedurende de herfstavond verlichten de lantaarnpalen tijdens het blauwe uur mijn schaduw terwijl de golven tegen de rotswand slaan. De oostelijke wind verraad mijn lichaamshouding terwijl mijn bloedsomloop jouw intensiteit omarmd om de deur van mijn kamer te openen in het kloppend orgaan.…

zij vindt zichzelf terug op straat bij een lantaarnpaal en zij belt een hand in haar zak de ander met de GSM tegen haar gelaat lichtjes van vliegtuigen hoog in de heldere lucht aan en uit met onbegrepen kleuren zij schrikt vanonder een auto vlijt zich een poes tegen haar aan haar zachte stem trekt nog meer katten onder auto´s vandaan de…

Regendruppels vertekenen het beeld, ronde bollen zijn de koppen van de lantaarnpalen als aura's rond heiligen en je gaat je langzame gang, met pijn in je hart ga je de eenzame weg.-…

Omdat hij nog moet vliegen en een zwarte regel zijn in een blauwe lucht maar hij rust ook uit op lantaarnpalen zoals reigers vaak doen en dan bedenk je dat ook hij beklemd zit in een regel en niet eens in een helder blauwe lucht.…

' Schoon en amper twintig Op de voet gevolgd door raven Die niet weken, bumperklevend Tot zij plots gas gaven De lezer weet nu van de hoed Maar nog niet van de rand Hoe zij die dinsdagochtend In de sloot moet zijn beland De oorzaak van dit ongeval Werd haar net niet fataal Toen zij al surfend botste Tegen een lantaarnpaal Reed…

middernacht de wereld zou donker moeten zijn onder een lantaarnpaal staat een man alleen hij rookt een sigaret laat zich vollopen met duisternis zonder angst glimlacht en wandelt tot de stenen op hetzelfde pad waar ook seizoenen veranderen ik draal nog even, keer dan terug naar vertwijfeling verdwijn…

Krom en langzaam slentert hij voort, Langzamer indien gordijnen geopend, En geen lantaarnpaal die stoort. Wat Zijn hart sneller doet kloppen, Bij verlichte kamers met een scène, Van meisjes die het warm hebben, Die misschien hun kleding uit gaan trekken, En geen thermostaat die stoort.…

Omdat hij nog moet vliegen en een zwarte regel zijn in een blauwe lucht maar hij rust ook uit op lantaarnpalen zoals reigers vaak doen en dan bedenk je dat ook hij beklemd zit in een regel en niet eens in een helder blauwe lucht. het was bewolkt vandaag en het stormde met veel regen…

tussen drollen En ik luister naar het als een waterval bulderen in de verte Naar het als de donder donderen langs de horizon en ik bedenk mij: "Het is donderdag vandaag" Terwijl de auto's en de treinen, bulderen en donderen Terwijl ik lig, hier, op een grasveld tussen drollen Kijk ik naar de sterren en de maan die schijnt als een lantaarnpaal…

woorden schreeuwen stilte ogen die geen blikken geven echo's dwalen rond, kaatsen tot herhaling gaat vervagen glimmend spoken schaduwen langs licht, raken aan het ronde zicht onder de lantaarnpalen dat regen vangt in striemend dalen muren kijken uit de hoogte neer met grauwe steen van lang geleden donkere ramen weten weer hun binnenkant…

ons loopt - wind trekt golven door de dennen en ondergronds heeft de zee schelpenbanken, helse brekers en muien afgetekend misschien ook hier is geen plaats genoeg om het vele te bewaren en zoekt stuifzand vergeefs achter de stoepranden beschutting, terwijl rook van loof dat verstookt wordt komt overgewaaid van de landjes en er rond een lantaarnpaal…

laatste dagen door verstillend lawaai voortgetrokken zij treurden om het gemiste aardse jaar zelfs de dood laat de schijn van de hoop voortleven het is naakt verblijven in de hel zonder vuur de lucht van aardse oliebollen kleefden aan wolken van wegdrijvende hersenpannen een stinkende draak glimlachte en zei er is geen weg terug alle lantaarnpalen…

sfeerverlichting aan Mijn huis is leeg, ieder is gegaan Rendieren, sneeuwpoppen kijken me treurig aan De kou die snijdt echt als een mes door mijn huid een harde les wat dat hop en gist kan doen Maar daar dacht ik niet aan toen Vaarwel gezin Ik hoop maar dat het kerstmaal smaken zal Ik sjok pas voor pas weer verder door de stad De gele gloed van de lantaarnpalen…

Het is onveranderlijk dat vrouw staat in licht lantaarnpaal, schip voorbij schuift en brug verzucht onder gewicht. Er valt helemaal niets te zeggen. Mijn talen drijven de spot met mij. Goddeloos, zeggen ze. Waarom dan blijven de kleine straten zich vermommen.…

hallo nacht mijn grote vriend waaraan heb ik jou verdiend een visioen als in een slechte droom liet zijn zaad het leek zo heel gewoon maar het visioen dat vastzat in mijn hoofd had iets beloofd met het geluid van stilte en in zo’n droom loop ik alleen door kille straten nergens heen langs het licht van een lantaarnpaal ben ik alleen met…

's Nachts check ik alle gordijnen of ze wel goed dicht zitten, of ze geen kieren hebben, die het gevreesde straatlicht doorlaten, met mijn aangeschoten ogen durf ik soms heldhaftig naar de lantaarnpalen te kijken, vaak veel te fel, ooit flakkerende olielampen, denk ik dan.…

En wij kijken om ons heen of niemand ons ziet spelen lantaarnpaal waarvan het licht aanspringt bank om geliefden al zoenend op te laten zetelen gewoon aan dit water onze mooie Binnenmaas. Hier zijn wij blind genoeg om met de ziel te voelen al is het winter en koud hier worden wij warm.…

eindredacteur Beslist Uiteindelijk Het is een rit op de dagelijkse trein Opgemaakt en wel Naar de drukker de krant Het schrijvend werk Zit erop Het was Zwoegen en zweten veel getob De drukker Ten volste bewust van zijn vak Laat de banden draaien Midden in de nacht Een lawaai Met ritmiek Mechanische techniek terwijl de mensen slapen En de lantaarnpaal…