Alle inzendingen over lauwerkrans

Vaak was het lauwerkrans op lauwerkrans En even dikwijls zat het Dekker tegen Daardoor kreeg bijna elke Dekker-zegen Iets ouderwets heroïsch en meer glans Dat Erik, in zijn nieuwe wielerleven Iets van die heroïek door moge geven...…

beneden op de wereld zijn Vaak voert hij mij in de extase van de wonderzoete droom En mocht er een nachtmerrie galopperen dan grijpt hij deze bij de toom Hij weerhoudt mij van het kwade al smaakt die dikwijls nog zo zoet Maar ik denk niet als iemand slaapt dat hij dan nog een zonde doet ik vlecht van al dees` schoone woorden een lauwerkrans…

Bewijsstuk van een Gejaagde Jacht naar de eindstreep waar aangekomen je te moe bent - doodmoe - om je lauwerkrans met het lint RUST ZACHT in ontvangst te nemen…

er werd gejuicht voor alle sporters op de kop van de vaart het sneeuwde oranje, nee geen sneeuw hoera voor al die plakken een laatste ererondje voor juichende supporters nu mogen de kanjers naar huis met lauwerkrans de mummies in het Drents Museum blijven onverstoorbaar…

ik wilde bladeren van de bomen plukken voor een eigen lauwerkrans zij vielen als vanzelf in mijn hand een godsgeschenk maar kleurden in opstandigheid tegen mijn witte huid ik had niet de serene blik van uitverkoren mensen mijn armen waren ongeschikt voor het geven van genade en geschenken dacht een profeet te zijn maar weet…

aan de rand van het terras tot groene kegel verknipt waakt hij over de tropentuin zijn ovalen leren blad kruidt vlees dat spettert in eigen nat de haremslaaf van de keizer vlocht zijn takken tot lauwerkrans een amulet tegen bliksem en banvloek nu staat hij naast siergras onder ragfijne pluimen ze wuiven me het huis uit…

het laatste stukje brood maakt het verschil tussen levend zijn en dood wie zal het nemen jij of ik is het spel dat wij dagelijks spelen opgevoed en grootgebracht met delen kiest toch kracht voor macht met lauwerkrans en heersen declasseert de wedstrijd ieder die de mindere blijkt alleen de nummer één doet van zich spreken zijn…

Baby boomer,ontspring de dans van een rituele dood ontsnap aan grauwe lauwerkrans en wees redder in de nood verdruk alle grijze duiven tot vervlogen verenpracht om elkaar mee uit te wuiven, waaiers in de zwarte nacht deel het lot van kinderlozen uit onze rijke schare wij zijn vruchteloos gekozen, bejaarden in fanfare.…

je draagt geen lauwerkrans en in je handen zie ik de scherpe lijnen van het leven je ogen stralen nog de glamour en glitter van het ovationeel applaus maar de trekken in je gezicht vertellen hoe zwaar het werken is nog ontwapent je lach alle kritiek van binnen maakt het je ziek succes eist zijn tol jij hebt alles gegeven wanneer…

De dichters worden steeds verhuld in de betamelijkheid van emoties als zij worden gekroond met de kale lauwerkrans van onwetendheid, wat afdaalt naar een onheilspellende niveau van een weerhaan, die maalt en keert, in een opkomende bries verteert, op een hoogte die is afgemeten, daar rust een embargo op.…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

er weinig toe wat ik voel of waar ik ga, met wie ik de gedachten delen zal, nu nog alleen, straks misschien met velen, of dat de morgenstond er nog zal zijn, waarin de nuchterheid is uitgelicht, het lichaam doorzichtig naakt, valt dood bladgoed van nerf en ziel op tot het met lot doorweekte grond, bekleedt een transparante lauwerkrans…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar de winnaar is een lauwerkrans geraapt, stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends is in de schoot van het ongewisse, wat dat kind niet…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

sta kijk om je heen de kale koppen tattoo's op het been ogen slurpen aandacht door het merg heen een parasiet die nooit zichzelf ziet vreet alleen gedachten zal de zwaksten onder zijn publiek genadeloos verkrachten want hij is ziek gunt de ander geen bestaan je moet zijn wegen gaan in lauwerkrans dat lijkt jouw kans om mens…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar als winnaar is een lauwerkrans geraapt. Stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends raakt in de schoot van het ongewisse.…

gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, pyrrusgewin zonder lauwerkrans en veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, geplukte druiven van een verre droom,…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

Een tijdloze lauwerkrans mag men bieden aan huurlingen, met trouwe verbintenis, die bij dreiging of sneven nooit vlieden.…

(Naar de moord op Caesar) De keizer liep de senaat binnen Zuchtend na lange plundertochten Zijn lauwerkrans staat scheef Een pleidooi met opgestoken wijsvinger Even ontspannen.…

Een groot dichter zal ik zijn, mij sieren wagen, krans en wijn; de lauwerkrans zal ik krijgen, een smaak zo zoet als vijgen." Zo dacht ik in mijn overmoed, verlangend naar meer geld en goed; verlangend naar der mensen eer, nu zittend bij de pakken neer.…

op de vele hindernissen en gevaren die ons aanstaren attenderen hebben mij het bezweren niet kunnen leren sommige moet je echt alleen trotseren ach ieder beloopt z’n eigen wegen dat is wat ik ondertussen heb begrepen niets kan worden ontweken en aan het einde van de laatste zie ik heel erg in de verte jullie zielen wachtend met een lauwerkrans…

gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom, verdeling van gestolen buit, de heerser zwaait met de scepter van geweld, levert zich niet uit aan de moraal, maar een springtijd is niet te stoppen…

de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte het verstilt, de zwarte nacht laakt de lauwerkrans…

In de klimmende jaren moet veel worden losgelaten in de verwachting dat verlangen en geluk, zorgeloos en duurzaam zijn, een zonnig mild klimaat, een omhelzing als warme deken, de lauwerkrans voor elke ontdekking Het voert langs de verzilting van mentale aanslagen, die naar gelang de ervaring duurt, vaker de levenslang onbeantwoorde…

een fiets met kinderzitje snel haast geboden de volgende kroeg En als hij 's avonds het overleven moe zich rillend tegen de warme buis drukt weet hij niets meer van de koortsige jacht Die dag als ieder ander reeds vergeten om plaats te maken voor die pijnlijke nacht Meedogenloos harde wind doet herfst bladeren roeren spottend als een lauwerkrans…

Versmade hij de lauwerkrans, Hem door een aardse hand gevlochten! Geen and're zege geev' hem glans, Dan die op d' afgrond is bevochten! Geen Mensenblaam mag hij ontzien! Hij moet hun ongenade dragen! Niet strelen moet hij, niet behagen, Maar overwinnen! Maar gebiên! Hij dwing' met reuzenovermacht De geest der eeuw terug te treden!…