Alle inzendingen over leemte

Het blijft toch vreemd dat onze goegemeente Vaak een half etmaal lang verstoken blijft Van een traagsonnetteur die langzaam schrijft En ons voorziet in niets - geen woord, een leemte Kom Daantje, hebt gij weer geen vers bereid Laat ons niet twaalf uur in onzekerheid!...…

het gedicht stokt na de eerste zin een leemte gaapt de dichter zit er middenin wanhoop stapelt huizenhoog als woordeloos gegeven wat rest is slechts het schrijnend zeer niets wekt de schijn van ommekeer des dichters hoop houdt hem in leven…

zie je in huizen van oergras bewoners zoeken naar het verschiet dat onder leemte ligt begraven al geef je groen men ademt hier te bot blauw door huid ogen willen liever alles buiten sluiten aan de einder bij een oude stad is het leven voor eeuwig met jou op de loop gegaan…

Sinds wanneer ben ik vatbaar Voor een volstrekte vreemde, word ik in slapeloze staat opgeslokt door leemte? Het is alsof ik willoos ben geworden, Kansloos om ooit nog één mens te zijn. Van alles wat ik tot nu toe was, Blijkt dat ik slechts de helft ben geweest.…

Het eeuwig duistere doolhof waar de caroussel draait, zwevend in de lege leemte om hem heen. De adelaar vliegt door de onvatbare wolken en ziet haar prooi alsof het altijd op haar iris heeft gezeten. Zij stort als een raket neer. Niet te missen... ...op weg naar...…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

Een kilte, een leemte omrand soms Door champagne en veel bier. Drank vloeit rijkelijk tussen zinnen Die ongezegd zijn gebleven en een Hunkering, een diep verlangen blijft In het leven.…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

telkens groter gaapt het gat tussen trein en perron wij roepen bij vertrek woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten perron en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte echter tussen trein en perron voor de tranen…

in de leemtes van mijn gedachten spinnen woorden als boemerangs rond kleuren vele vermoedens het zicht rollen zinloze zinnen over de grond een spel van onbegrepen krachten maar soms flitst dan dat hemels licht :) en al dat spinsel zonder rede nestelt zich als stenen in een muur op het scherp van de gulden snede en zo wordt een leemte plotseling…

De erudiete waan was groter dan de schokkende werkelijkheid, maar de jaren van afgezonderd slaapwandelen werden onherroepelijk verpulverd, door het tragische ineenstorten van zoete woorden in een rauwe, extatische leemte.…

(met dank aan K.Schippers) om klare poëzie te schrijven moet je dicht bij jezelf blijven goed om je heen kijken en de verwondering het werk laten doen zoals dikwijls bij de dichter K.Schippers het beter kijken een eigen leven is gaan leiden rest ons nog de leemte van tussen zeggen en schrijven die haar stempel drukt op het ultieme…

Dan hoor ik wel, gebarsten gong, Slaaps wijsje zoals moeder 't zong Vlak vóór de diepe blinde sprong: Nog gaat het vals met leemte aan leemt; Maar 't klinkt niet langer schril en vreemd, Als straks de dood het overneemt.…

ik had haar nachthemd zorgvuldig om mijn kussen gevouwen m'n hoofd vol warrige gedachten in haar geur gelegd en het hielp ik was niet langer eenzaam de leemte van de nacht werd gevuld met de herinnering aan het samenzijn toen ik vanmorgen wakker werd met het zout van m'n tranen nog in de bedding van mijn wangen wist ik die koude ledigheid…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar de leemte…

waar de stilte bijna tot ons spreekt de wind zijn rust over de aarde laat waaien daar drijft leemte wat naar de verte toe bloemblaadjes zacht en licht komen het droeve aaien een vogel vliegt rond het hemeldak zingt met ongekende kracht een hoopvol lied grillige boomtakken krijgen een glans door de zon mistdruppels verdwijnen…

die leemte heeft zijn sporen nagelaten in hart en ziel reden genoeg om daar op 4 mei 2 minuten bij stil te staan…

die leemte heeft zijn sporen nagelaten in hart en ziel reden genoeg om daar op 4 mei 2 minuten bij stil te staan…

natuurlijk hield ik altijd al van de taal doch poëzie was mij destijds nog vreemd hoewel mijn gedachten dikwijls met mij op de loop gingen bleek tussen zeggen en schrijven nog een behoorlijke leemte te zitten als gretige laatbloeier die na z'n dertigste het schrijven heeft ontdekt en het geluk gevonden heeft in kleine woorden gedichten…

Niets dan niets en geheel leemte omringt haar wezen. Stralenlicht, weerkaatste zonnewind, schitterend. Maar alleen, het enige bezoek een afgedwaald stuk steen, ijs en puin. Het bezoek klopt aan en laat een rode blos achter, een lieve kus, een keer in de duizend jaar.…

oorlog zelf niet meegemaakt (ik mag mij gelukkig prijzen) maar ik heb mijn vader er over horen vertellen na verzwegen jaren met een snik in zijn stem hoe hij verplicht te werkgesteld in Duitsland na een bombardement vergeefs naar zijn jongere broer Theo heeft gezocht en na de bevrijding met lood in zijn schoenen huiswaarts moest die leemte…

dood voltallig is zoals het koren op het land kleine rimpelingen in de grote zee, het besef dat nooit altijd kan zijn en tijd de vrucht is van een afgekalfd verleden, deze morgen leest zich in eerbied gezeteld in de leegte van het bestaan voltallig is het koren op het land, gerijpt door het zaad van besef, doch ook zal dit bezwijken in de leemte…

Iedere omwenteling brengt me dichter bij jou het tijdsbegrip ben ik al kwijt voorgekauwde zinnen ga ik niet uitleggen met jouw doortastendheid kom je er wel degelijk toch zit er een maar aan in de ruimte van het verstand ontstaan er leemten waar de liefde een bijzondere plaats inneemt dit komt alleen aan de orde als rechtlijnigheid vakmanschap…

dat wat komen moet is onvermijdelijk er zitten geen plooien waar ze horen de stof is glad en strak het zwart duwt zonder vrezen de leemte ruw naar voren dof gemis beklopt mij wee van binnen mijn hand omsluit het strak en wit maar dat wat komen moet is onvermijdelijk we hebben niets omklemd en weten niet waarom de tijd van daar was rozerood…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

de volle maan gevangen in het lege glas het lege glas gevuld met volle maan ik neem een laatste teug de volle maan blijft hangen aan m'n huig…

(voor Cesare Pavese) De goocheldoos was leeg,triest hoe je uiteindelijk de leemte weervond,die je als kind moest ondergaan. De afwijzingen in een verbitterd klimaat. De ogen die dood verspreidden, maskers van zelfontkenning, tot de slopende energieverspilling van vermommingsdrang afstierf. Opnieuw beginnen?…

Het bloed in de aderen drijft naar leemten en hiaten achtergelaten in kerkers, die het smachten verstomden vlaggend weigerend tot overgave fier, jong en zonder aangezicht het paard dringt door tot de horizon blikkerende zwaarden en tumult begeleiding van gezellen in vol ornaat vaandels gestreken ondergang uitstervend in streven naar gelijkheid…

Ik weet, van zoveel zaken de onthouder mijzelf in deze leemten steeds herhaald. En nooit komt het vergeten overeen, hardnekkig tikt de klok mij op mijn schouder zodat ik met mezelf word bepaald.…