Alle inzendingen over leemte

Ik weet, van zoveel zaken de onthouder mijzelf in deze leemten steeds herhaald. En nooit komt het vergeten overeen, hardnekkig tikt de klok mij op mijn schouder zodat ik met mezelf word bepaald.…

De tijd tikt weg, de klok slaat door, de leemte wordt gevuld met leegte en verhalen die niemand verlangt. Getijden komen en vooral gaan; niets blijft dan verbleekte herinneringen waar niemand nog naar hunkert. Wij proberen plezier te maken: soppen krakelingen in de thee, blazen bellen als kleine kinderen.…

Samen delen we die gevoelens van een leemte, het is waar. Ik kijk uit naar je terugkomst dan zijn we weer bij elkaar. Het kan met dus wel schelen, in mijn ooghoek groeit een traan... Dan kunnen we weer onszelf delen en laat ik je niet meer gaan.......…

ook al is deze zomer voor alle tijd bewolkt valt het water met karren vol sop naar beneden ‘t verleden blijft niet te vatten natter dan ons heden zonder polders dijken ‘t land dorpen onbevolkt we zullen het nimmer meer in tekens kunnen achterhalen maar de oceanen moeten ooit met water zijn vol gelopen na uit de lucht op het land in leemten…

Tussen gelijmde wanden tamme mannen in een leemte. Is het dankzij hen dat ik besta? Achter ruiten even koud als vaal, spattend in een jus van vragen: Sartre, Nobelprijsweigeraar. --------------------------- uit: 'Gedichten', 1995.…

Het is al veel te lang geleden dat ik met een vrouw intiem ben geweest en die leemte breekt mij op. De whiskyvoorraad zit er doorheen en de laatste dagen vind ik enkel maar mijn eigen flessen op het strand.…

leegte vul ik die dan op met gedachten op papier en deel ik het met jou die op vervulling zit te wachten in de opgelegde stilte, van de namiddag, net als gister het voelt zonder meer arm in de aangegroeide kilte komt het binnen wanneer je mijn woorden tot je neemt ja, je hoort ze in het geluid dat zich verspreidt dicht het de leemte…

slecht woede wat het gezin nog bindt Niemand meer die nog weet hoe het was in schaarse momenten van gedeelde lach net of het mooie herinneren niet mag Foto's van toen liggen onderin de kast Op m'n trouwen waren ze slechts vreemden met een snel vergeten verleden samen Strak voor zich starend door kerkramen M'n ja-woord weerklonk met een leemte…

ze staat in mijn hof te grazen met vlokken op de lippen trappelend in het rozenperkje nippend aan mijn vijver ik raad de spons onder haar schedel dode cellen die een leemte laten als ze me zo stomp staat aan te gapen droom ik dat ik in melk verdrink toch loof ik keer op keer de Goede Heer dat ze me in mijn hangmat laat slapen ze doet…

Bevestiging van ieder woord dat is of nog geschreven wordt, is slechts een kleine leemte in de getijden, taal blijft strijdbaar, herneemt zijn loop. Reactionair en productief tot de grenzen van de dood verdwijnen, verlost van ouderdom en angst, mensen herboren in vervoering.…

plavuis mijn hart met het monter koeterwaal betegel een straat die per abuis lijkt te bewegen in de rust van geweven stijgende lucht gelegen goedlachs pittoresk en authentiek monumentaal Gemurmel in de scheuren naar kabbelende dalen schilderachtig tot in de barsten van nieuwe kleuren het bestaan dat doorleeft in Bourgondische geuren achter leemte…

me de les waarbij ik altijd de aftocht nam doch wat me bevreemd is dat mijn onder en boven grens wisselend van positie het middel is dat ik als handvat kan duiden al is het wel zo dat mijn handen zich tot vuisten hebben gebald en dat dus het grijpen een discrepantie iets is tussen een deling die ik niet begrijp dus waarde ik, de leemte…

Ondanks de leemte die er is voel ik een diep gewortelde geborgenheid al lijkt alles een gemis.…

onbestemde mensen achtergehouden en de mensen die we achterlaten mensen van alle delen van de dag in één mens mensen van vele talen die spreken met één mond kleine mensen in grote mensen en soms daarin de grootste mensen er leven mensen tussen mensen mensen als het spiegelbeeld van hun waarheid mensen die hun evenbeeld evenaren mensen als leemten…

Ik weende niet toen ik u zag, Hetgeen daar lag, Het scheen zo ver en vreemd, En 'k wist nog niet die eerste dag De leegheid dezer leemt. Maar 'k wist dat ik u missen zal In 't klein getal Der vrienden, die ik vond, Het was zo 'n oude vriendschap al, Die tussen ons bestond.…

op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…

Ach, de dood is maar een korte leemte in de levensloop van de levende taal, als de geest haar duivelse masker vallen laat. De Poëzie de winst opeist, haar Muze het laatste woord verbindt in stervenszeeën van beroering, lijst dit als een tijdloze weg in het geweten en de richting wijst.…

ik heb niet gekozen voor deze eenzaamheid evenmin voor deze angst als balling te leven in Amsterdam om mij heen, ballingschap in de palm van mijn hand zie je nu maar te amuseren, als een kind in een leemte, ontheemd ach, vriendschap door dik en dun, ik ben bereid te versmelten met jou in de stilte van de nacht eerst zal ik hymnen zingen…

Zo'n huis zou professioneel opgeknapt, maar als doe-het-zelver heeft het zichzelf opgelapt, 'k zie verbaasd engelenhaar aanwaaien zich bewebbend in leemten, haar snaren zingen bij wind, hunkeren, janken, of galmen psalmen, dan weer boventonen die balsemen.…

Doorbreek de stilte in deze woorden deze façade die als een cascade de ruimte vult verban de harde leemte in dit stil verdriet De waarheid verdraagt de kilte niet Ergens stolt het hart de stenen rollen door het hoofd vermorzelen ons met een streling, met knokkels van een zachte hand Mijn ogen dwalen af naar het teken aan de wand binnenskamers…

Grauw weerkaatst in leemte slechts stoffige wind waait in eenzaamheid in ontelbare deeltjes naar een stil ogenblik… Dicht deuren vastgenageld aaneengesloten muren voorbijgang in stilte uiteindelijk niemand thuis de invitatie crepeert… Opvang schepte hij in illusies de schone schijn reflecteert in het zwart diep in de holst van de…

De fysieke leemte snoert me de mond, maar gezien je lijden is het beter zo en knip-oog je stiekem vanuit hogere sferen, terwijl ik lichtjes voor je foto brand. Ik herinner mij die laatste, diepe zucht, toen de dokter je minzaam verloste, waarbij ik door diep verdriet werd overmand, maar tevens wist hoezeer je was opgelucht.…

doch zonder Nederland als voormalig kolonisator zou ik, zegt Seleky, niet eens bestaan - dat zegt toch wat; is het een leemte of zwart blad? - ...En 21 vragen (aan 't Hart) tot slot moet de literaire canon nu dan werkelijk op de schop?...…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

Ze weet soms van gekkigheid en verdriet uit gemis niet wat ze moet doen om die leemte te vullen. 'Het gemis blijft!', herhaalt ze vele malen. Ik keek naar de rimpels in haar huid en ik dacht aan hoe ze eens was, zo energiek en levenslustig, iedere ochtend sinaasappels uitpersend om ons een gezonde start te geven.…