Verborgen geluk.
Mijn pen is leeg als de stilte
om mij heen.
Mijn ogen dwalen naar elke kant
van de kamer en het voelt er kil,
koud als steen.
Buiten is het grijs en grauw,
de huizen staan er verlaten bij.
Dof is het groen van bladeren aan
de bomen en al kijkend door het raam
zit ik wat te dagdromen.
Gevoelens van weemoed en melancholie.
Het is alsof ik het vandaag anders zie.
Geen vaste grond onder mijn voeten
en mijn zintuigen op slot.
Toch adem ik en zie alles om mij heen
en hoor daarbij ieder geluid.
Het lot lijkt mij te bestieren en
dringt binnen door mijn huid.
Ieder porie, elke vezel wordt geraakt,
terwijl ik een zucht van verlichting slaak.
Ondanks de leemte die er is voel ik een
diep gewortelde geborgenheid al lijkt alles
een gemis.
... Door in een gedeprimeerde stemming te zijn en dit zijn weerslag heeft op jezelf kan er al iets zijn van een soort verlichting... ...
Schrijver: martin valk, 19 juli 2013Geplaatst in de categorie: individu
schrijven, Martin!'
Blijkbaar had het dan zó moeten zijn... of zoiets
dergelijks wat wordt gezegd!
! Complimenten.