Netgedichten

netgedicht (nr. 78.380):

zoals hij me raakt

nu kan ik jou reliëf
even niet zijn, de
laatste dagen waren
als scherven die nog
moesten bekomen

van de harde realiteit
dat we maar éénmaal
in hetzelfde water kunnen
zwemmen - blijkbaar is

mijn perceptie gedrogeerd
met hypochondrie, hetgeen ik
altijd met humor wist te omzeilen

maar klaarblijkelijk is het gebeurde
zo intens dat mijn gevoel
bij de uit en inheemse nachtschade
kan worden gevoegd

deze begoocheling klettert
als ijzel langs mijn doorleefde
aanwezigheid en geeft me de les
waarbij ik altijd de aftocht nam

doch wat me bevreemd is
dat mijn onder en boven grens
wisselend van positie het middel
is dat ik als handvat kan duiden

al is het wel zo dat mijn
handen zich tot vuisten
hebben gebald en dat dus
het grijpen een discrepantie
iets is tussen een deling die
ik niet begrijp

dus waarde ik, de leemte
is de ruimte tussen zwijgen
en het beoefenen van stilte