Alle inzendingen over levensmoeheid

Op de rand van de afgrond Een ieder van ons maakt het wel eens mee Zal ik mij laten vallen Kijken hoe diep ik val Misschien is daar de rust Misschien wordt ik me daar pas bewust Dat het leven elders mischien wel beter is Tot die tijd blijf ik wel balanceren Of zal ik het toch eens proberen Het zwarte gat Wacht op mij Ik ben het hier al zo…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht verbaasd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb lust is er inderdaad om vredig en bevredigd in te slapen en nooit meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen ontwaakt in de armen van een lijk bevrijd…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…

het dekbed van stilte waaronder ik mij had verscholen om zachtjes weg te glijden uit dit leven lichtte zij op met haar fluwelen stem door mij te noemen gaf ze mijn bestaan terug speelde de hagel tegen de ruit een etude van Chopin zingend ruimde zij de dorre bladeren die ik had verzameld voor mijn graf al gaat het donderen al slaat de…

Zwart witte koppen hangen triest, maar zij plotten hun ontsnapping; een koe is nooit lang levensmoe.…

niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft…

Was het virus levensmoe geweest zaten we nu niet in de shit dan waren we nooit uitgefeest nooit teruggevallen op onszelf! Want niets wat zich zo vermenigvuldigen kan dan dit verhipte virus, niet dan?…

Ik ben nog lang niet levensmoe. Ik dacht toch even aan m'n as. en bracht euthanasie ter sprake. Zou hij bezwaar ertegen maken? Hij zei, dat hij niet tegen was. Ik zei: 'Wanneer u adviseert: "Uw been moet echt geamputeerd, misschien wel tot voorbij de knie," dan heb ik zeker geen bezwaar.…

Ik laat dit niet volledig toe, wellicht word ik dan levensmoe) Een koppel kraanvogels zo mytisch, paradeerden opgetogen door een akker die bijna licht gaf van het glyfosaat na hun winter in Spanje aten zij geen appeltjes van oranje nee: zij snavelden vrolijk door dit felgekleurde gif joegen zo mijn humeur in de volle breedte van die…

Ik sta op feesten en partijen, witgeschminkt en levensmoe, verscholen achter glazen wanden die ik aftast met mijn handen doe ik er zo goed ik kan voornamelijk het zwijgen toe. ------------------------- uit: 'Alle goeds', 2001.…

personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert door mijn kop het aangezicht dichter, het aanspreekpunt verdicht zich zachtmoedig in wispelturige momenten, aantijgingen zijn levensmoe…

- de oude vrouw zucht - Nu is een flits door het heden, een geldversnipperde levensmoeheid die zwart niet meer onderscheid van wit. - haar wandelstok tikt langzaam - De straat maakt geluiden die niemand verstaat. - op een kruispunt staat ze stil - Uren zijn te klein voor woorden en lossen op in een lege ruimte.…

In de ruige eikenkruinen soest zware zomer levensmoe sluipt jong najaar strijkend rond daaronder trillen - deinen - zweven verwarde spinnenwebben kleven aan een zonnestraal hun schittering siddert voelt zich gevangen - wil vlieden popelt uiteen te springen vliegt versnipperd omhoog tussen de takken spelen verspreide vingertopjes van…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht geflatteerd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb maar eigenlijk bedoel ik lust om vredig en bevredigd in te slapen en niet meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen wakker wordt in de armen…

Weten wij wat ze voelt, En wat ze met haar gedrag bedoelt, Voor alles is een reden, Hadden we er niet meer aandacht aan moeten besteden, Ik zou willen dat ik haar kon helpen, Maar ik weet niet hoe, En straks is zij levensmoe, En sluit ze haar ogen, En dan komt er een keer, Dat we niks meer kunnen doen, Want oma is er dan niet meer….…

prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch wilde je gerieven zo ga ik weer naar een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen stikkend als in een slangenkeel ik slenter door oneindige lanen wilgen treuren mij in koor toe waar elke boom de pijn vergroot het maakt mij zo levensmoe…

helft het aftellen kan beginnen wat is nog de moeite waard 60 een nieuw begin , maar waarvan oma huwde nog toen ze 72 was je leeft al zo lang alleen wie heeft je nog nodig, geen hond want die is ook al dood 60 zoveel uren te vullen met niks bezigheidstherapie vrienden zien sterven aan vreselijke uitwassen tumoren, drank en levensmoeheid…

ritselende lagen op de paden bruin geel rood ruikt als verse tabak nog niet dood paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee zonder idee waar naar toe ze worden zwaar en levensmoe…

in de spiegel van je leven kijk je werkelijk nooit alleen kansen krijgen, kansen nemen vertrouw die kansen om je heen (geïnspireerd door Claudia’s van Eck “Levensmoe”)…

Er zijn zaken in het leven, waar teveel tijd aan wordt gegeven, heel lang werkte men tot het einde toe, dan stierf men uitgeput en levensmoe. Toen het pensioen werd ingesteld, had men de jaren wel geteld, met vijfenzestig was je blij, een enkeling kreeg er een jaartje bij.…

vanzelfsprekend leken Waar ik nu zomaar om maal Roepen zoveel vragen op Heb ik goed geluisterd Heb ik goed gekeken Voel ik mij gelukkig Of is wat ik voel juist eenzaam Groei ik wel als mens Of blijf ik nukkig Onvolgroeid Halverwege steken Er zijn tijden En vraag niet hoe Soms vaak Soms een enkele keer Ben ik in mijn hoofd Gewoon wat levensmoe…

Pluk een bloem van langs de straat ze kijkt me aan en lacht me toe geknakt toch kleurig levensmoe een kind dat door de branding waadt wordt naakte vrouw die lustig baadt Jaren later aan de kust zie ik haar liggen in het zand een beetje eenzaam aan de rand de blik een weinig uitgeblust gegrepen door serene rust Voegt zij de woorden tot…

Levensmoe verward in "hogere geestesbegrippen". Niet los te maken, of los te weken van: voorlopig!…

Ik heb me als een vod laten gebruiken Me gewillig laten trappen Als een hond bleef ik je trouw Wilde het steeds niet snappen Geheel naïef sloot ik mijn luiken Blind was ik van jou Ik kon niet in je hart kijken Volgde stug mijn eigen hart Gelijk een koorddanser zonder lijn Levensmoe het noodlot tart Ging jij gevoelloos over lijken God wat…

Toch word ik zeker niet levensmoe. Ik wist immers, wat ik deed... ik benut de kracht in ieder woord!…

Het tere speenkruid bloeit krachtig en vergaat snel tussen de wortels van de oude, zwakke boom, die -levensmoe- blijft bestaan. In de stadstuinen bloeien veel krentenboompjes. We gaan naar het bos, zoeken heel lang, overal, één zo'n witte bloesemkruin.…

kleine Drentse dorp Een uur lang mozaïeken mag, Aangemoedigd door juf Albers Die er zelf ook zo van houdt Dat ze stralend uitdraagt Hoe mooi dit is, Met kleine kleurige steentjes Vormen maken, figuren misschien, Die mijn vreugde van binnen Ook naar buiten toe zichtbaar maken - Vijfenvijftig ben ik, als ik door Depressie levensmoe…

herberg stal of wildernis de gelovige haatte ieder onrecht wist een bedrieger dankzij zachtzinnig vernuft en vertrouwen op God steeds te achterhalen snel verstreken de jaren de wereld veranderde maar de oude zwerver bleef genieten van zijn werk en de bloeiende pracht langs wegen en in 't woud zag geen wonderlijk gebeuren zat tenslotte levensmoe…

De maan bescheen ‘t naakte huid van haar, die achter ‘t venster zat Ze hoorde aanhoudend het gefluit en het vragende: Ga je mee schat Haar gordijnen schoven soms toe als weer een man de liefde zocht Ze was nog lange niet levensmoe maar feit was dat ze was gekocht Haar lichaam was zo jong en teer bijgevolg ontfermde zich die vent Over haar…

Levensmoe kijkt hij in de vijver. Zonder wil en moedeloos hangen zijn takken naar benee - tot in het water. Maar zijn blaadjes, jong en fris, schitteren blij en tevree in het serene, tint'lende morgenlicht. De boekhouder komt daar aangelopen, loom en traag, door het lange natte gras.…