Alle inzendingen over los

Kom, laat je schouders maar eventjes los zodat ik er warmte op kan leggen zonder daarbij nog iets te zeggen maar met een kraag van donkerrood mos. Ga, als een elf een sneeuwwitte fee ga zonder schroom waarheen je wil ik zal dan op afstand en smetteloos stil alleen verder leven voor twee.…

gebeuren zou die keuze was al snel gemaakt Het hoogtepunt met jou was een keerpunt in mijn leven nu is er geen weg meer terug kan alleen mezelf de schuld maar geven Ik geniet van elk moment wil het liefst steeds bij je zijn er is geen toekomst voor ons samen en dat doet me soms zo'n pijn Mijn leven gaat straks verder dan zal ik jou los…

Vergeet maar dat ik heb bestaan En laat me verder gewoon met rust Mijn leven zal alleen maar beter gaan Daarvan ben ik me volledig bewust Laat me los, ik wil niet meer Ik wil niet meer op mijn tenen lopen Schenk je geslijm maar aan een ander Mij zal je niet meer slopen Ik kan jouw woorden niet meer aanhoren Ze zijn nietszeggend en zo leeg…

je deed geen moeite, je los te weken, omdat je mijn ogen niet ontweek... Diep in je gedachten kwam ik je tegen, en ervaarde, wat jij nu voelt... kwam jouw liefde mij precies gelegen zoals in mijn verlangen was bedoeld.. Diep in je hart, ben ik gaan zweven, en zweefde met jouw gevoelens mee...…

een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder op een losse…

Ik maak me van je los, draai me om, en glimlachend zeg ik 'Ik ook van jou'.…

dit huis is gaan hellen met tijd als buigend gewricht er brandt gebroken licht en ik een kaarsloze luchter hang hier bezwaard met matglazen tranen aan een zakkend plafond geen venster lijkt het zicht te klaren sinds geschoven gewicht kamers ondersteboven dreef los van ingeklonken grond en wie slaat nu nieuwe palen bevestigt het…

Al laat je mijn hand soms even los, wanneer je boos of verdrietig bent. Mijn handen kunnen meer dan dit, je troosten op ieder moment. Liefde hoeft niet altijd mooi te zijn, maar jij hoort bij mij. Mijn handen zullen die van jou vinden, ik ben altijd nabij.…

langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog tevoorschijn, een hevige plensbui barst los…

Niets bijzonders toch na het eten een boswandeling halfuurtje opgelegde therapeutische bewegende handeling maar terwijl het zonlicht tussen boomkruinen stroomt lijk ik alles te vergeten levendiger zijn de kleuren bomen en struiken zijn bloeiend aanwezig geluiden en geuren maken mij even los dit is zo mooi en fijn ik heb het nooit…

we zijn gaan lopen ver van flitsen en knallen in de rust van het bos hebben gesproken over alles wat in het oude jaar is gebroken en laten dat los we sprokkelen samen tussen takken en mos structuren om verder te gaan de hemel is boven in vele geloven maar wij willen die nu al op aard niet na ons leven maar met nemen en geven…

hen die de gesprekken leiden diep van binnen ben ik moederziel alleen er zijn geen muren om me heen het open lijkt al tijden afgesloten door zijn onbereikbaarheid mijn ogen zien het ijlings vluchten van de huidige realiteit ik ken de kou van steen mijn empathie verdween in een wrijvingsloos contact toch laten hand en huid hun cellen los…

op Alleen je zacht gelaat En je gekrulde lokken Ik zag de wereld door mijn ogen Als kind vaag en merkte niet de kloof Dat mijn spreken en jou zwijgen groter werd Nu zijn we ouder en leven in andere huizen Met onze liefdes die verschillend zijn Ik wil je zoeken en omarmen Maar kan je stilte niet bereiken Zo laat ik toe, zo laat ik los…

de rotan stoel bij het achterhuis schommelt door wind bezeten zacht krakend en bijna vergeten op het terras van schelpengruis een man door zwart gedragen wordt zichtbaar tegen het blauw van loze adem en diepe rouw die het dagend licht vertragen uit zijn brieven vallen wonden als losse blaadjes uit het leven door zijn verre kind gebonden…

bruine bladeren fluisteren tegen mijn oude schoenen het verhaal van verval vermengt met regen terwijl ik langzaamaan verdwaal in mijn gedachten snijdt met vlagen de grijze herfstwind, streng en guur de twijfel los, stil valt het jagen op het geluk van korte duur de omhelzing van mijn wanen zo verstikkend en doorvoed wist jij tot kalmte…

De treurnis in je binnenste huilt meer dan tranen elk schild is even los en muren zijn geveld. Het was op eigen verzoek maar niet uit vrije wil de weg is begaanbaar maar welke schoenen trek je aan? De zon schuilt achter wolken waar regen vrolijk uit valt genietend van de planten het zicht daar aan de horizon.…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

Uw hondjes lopen echter los. Hoe krijgt u dat verzonnen!' Bij deze is de vrouw de klos: ze krijgt van hem twee bonnen. 't Is schrijnend, want opeens veschijnt een circusclown. De guit laat onbekeurd onaangelijnd zes olifanten uit.…

je sluit je ogen nog een keer gelukkig maar je droomt alweer je bent een zwaan zo wit zo teer op het water wiegend je zwemt een grote en een kleine boog steeds maar denkend vrij zijn los zijn ik wil omhoog…

Tedere kreten, daarna vurig, alles brak los Jaren verborgen, heden werd veel bevestigd. Het Frans, ja het is en was steeds ons ding Moi, je ne bouge pas... Bedankt.…

Laat je tranen stromen en je licht schijnen Laat je warmte binnen komen en je kilte verdwijnen Laat je voeten zweven en laat los je haar Laat de bloemen leven en toon een lief gebaar Laat je brein varen en schud een hand Laat je ogen staren teken in ’t zand Laat je dromen bestaan en vergeet niet dat uren stil voorbij gaan Niemand…

Ik kan het wel aan, maar ik laat je los, ik laat je alleen verder gaan.…

Een tegel los, een schoen die haakte, dat blikje achterom, was wel zo vreeslijk dom, nu ligt ze met gebroken botten, omhoog te kijken in haar hoge bed en achterom kijken, dat doet ze voorlopig niet, al was ’t enkel en alleen maar net: omdat hoogmoed voor de val komt en weemoed daar niet aan mee doet!…

Wees gewoon jezelf Dat mag je zijn bij mij Wees jezelf, nu eens geen ander Het hoeft niet altijd blij Ontspan en laat het los Vergeet wie je moet zijn Toon dat kleine meisje Vol twijfels, zorgen, pijn Heel onzeker grootgebracht Bang in het leven en voor de nacht Wees jezelf, laat mij je helpen Toon hoe mooi je werkelijk bent Wees eens kwetsbaar…

Hogere sferen maken je schoonheid zo ijl, breek los uit taboes. Vormen verbleken, je wilde vrouw eist ruimte! klim uit je harnas. Kleurrijke mannen zullen je hart verwarmen, maar eerst zelfliefde. Aanbid de zesster, maar begin nú met aarden! of je raakt verstikt.…

Heel zachtjes hebben gezegd Mij naast jou naakt hier neergelegd Stel me voor je open Bang hoe het zal lopen Hou je wel van mij Is er chemie te ontwaren Ik kus je lippen, streel je haren Geef me helemaal bloot Ben als de dood Dat ik zal lijden Afgewezen af zal glijden Zonder jou alleen Ik hou van jou Ik hou het voor me Bang voor wat het los…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

Los het op, blijf er niet voor weglopen. Voorspellen kunnen we niet. Leef je leven en geniet! Een nieuw begin een nieuw jaar. Heb plezier met elkaar. Lieve mensen een gelukkig nieuwjaar!…

De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet enkel ik, gegeven en gekregen, gemaakt en ontmoet, geboren uit verlangen, uit twee, en zo bevonden dat je mens bent, voorgoed verbonden.…

"om goed te kunnen schrijven moet je heel diep in je schaamte gaan" zo sprak de schrijver en het laat me niet meer los één poging is meteen een daad wanneer ik afdaal in het donker van nalatigheden die nu toch het daglicht moeten zien over hoe ik toen verborgen wilde houden dat ik de kille waarheid van de dood niet onder ogen komen…