Alle inzendingen over los

En hoe is 't arme viske blij, dat, in mijn net gepakt, half dood gesperteld, los van mij, weerom in 't water smakt! Het gouden vliegsk' hoe blijde ruist het, werk- en worstelensmoe, wanneer ik zijn gevang, mijn vuist, ontluikend opendoe!…

Ik open mijn hart, ik ontvouw, ik laat los, ik verstil Enkel die gedachte maakt alle verschil Ik rust in mezelf en wordt stil.…

En toch nooit zo dichtbij dat je niet los kunt laten.…

jij had in liefde ooit hel gebrand het hete vuur uit de ondergang getrokken om vlagen passie vlammend los te krijgen die zich nog niet konden bewijzen zwart donkerde de schaduw tot jouw hitte het opensneed met de scherpte van licht dat meteen toetrad en warmte het opgesloten zijn direct vergat ik zag hoe jouw handen zich…

Je gaat me verlaten, Niet wetend waar je aan begint, probeer ik je te waarschuwen, maar je hoort me niet Het liefst hield ik je vast, je overladen, met mijn liefde, wetende, dat dit niet voldoende voor jou is Ik weet ik moet je los laten, je verder laten groeien…

Halve nachten praten, te ver om elkaar aan te raken, te dichtbij om elkaar los te laten. Ik probeer je te bereiken met woorden, gevoelens over te brengen zonder akkoorden. De avond verandert wenend in de nacht. De nacht kruipt moeizaam naar vroege uurtjes van de dag.…

Dag ik moet verder, ik heb nog een lange weg te gaan, voorbij de bergen aan de horizon, onder de bloedrode lucht van de ondergaande zon, Ik moet nu echt weg, had ik dit maar eerder gedaan, dag ik moet verder, de wereld is nog zo groot, laat me los, alsjeblieft laat me gaan, ik ga op pad, op weg naar het onbekende, mijn schoenen vol met lood…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

Daal, hemel, tot ons neer, wij laten de aarde los, om zelf niet te bezwijken. Ontruk ons aan ons zelf en houd ons vast o Heer!…

Jouw liefde vol van onvermogen En als ik val, jouw hand te zwak Te bang, ik zie het in je ogen Je voelt je niet op je gemak Steeds op zoek naar ware binding Eenzaamheid als zwak excuus Vluchten lijkt de ware redding Vluchten in verward confuus Je wilt graag dansen, rennen, leven Durft niet alleen en wacht op mij Laat me los,…

plots springt het licht op groen, ik laat verscheurd de koppeling los.…

Zomaar ben je dan alleen En krijg je een hart van steen Totdat die weer opengaat En die vlinders weer in je los laat…

De puzzel die men leven noemt los je al gaande op. De stukjes krijg je toegeworpen, toch is de prijs vaak veel te hoog. Stukjes pijn, met een scherpe rand die niet lijken te passen. Maar later feilloos op hun plek vallen en één geheel vormen. Een uitkomst die je niet begrijpen kunt, laat staan aanvaarden.…

' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede — 'Ik heb het geweten…

Gestoken Met vergif In heel het lijf Tiranniseerde deze vrouw Ze hield haar poten stijf Het koekbedrijf Want zoete koek werd er nog nooit gebakken Tot op een dag Antoine verscheen Met krullen en een blos Zo jong zo pril Ze veranderde meteen In ’t lijf scheurde al haar ketens los In deze vrouw van steen Vanaf die tijd bakt zij slechts…

tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot zij gaat totaal los…

Mijn lichaam rust, je bent zoals zo vaak in mijn gedachten Twee-derde van mijn tijd moet ik nog wachten en wachten doe ik van uur tot uur Mijn lichaam ligt ontspannen achterover Mijn handen als een koestering om mijn schoot Een verre toren laat twee slagen los de wind brengt het geluid de kamer binnen En dan ineens... heb ik mijn kind gevoeld…

van het gebergte ze doen snakken naar adem op hete glooiingen vol klein gesteente waar hitte de fata morgana laat zinderen zuurstof lijkt uit de lucht gebrand die verschroeiend raspt door longen zonder verkoeling direct bij de hand dit is ons land al eeuwen in een magische balans waar de mens geen vat op krijgt totdat een losse…

geboortehuis ergens onder dit zwijgen de eerste zin geschreven uit jouw leven, de opgang uit niet-bestaan, hier scheurde je afwezigheid open in alle flanken als een mysterie uit het vlees waarna haar warmte armen om jou heensloeg dat begin, kleiner nog dan je smalste herinnering, blijft jouw thuis want je ontstaan maakt zich pas los…

trek los uit de pols vier rechte lijnen vier er loodrecht op alles evenwijdig rechts en links van het raster bomen groene sprieten met links nog - ja daar achter - een blauwe kronkel bij het tweede snijpunt vanaf links beneden binnenkant zet je een kruis met S het Gelderlandplein voor de Shopping nu nog onderop een vette rode streep…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

kijk, mijn kind ik nam je hand dag in dag uit je gouden krullen waaierden langs de lente de maan zo hoog boven vuren vleugels vlinders deinden door ‘t open raam en doorheen het zingen van de eerste vogel het beminnen nu, in witte kragen, glijdt zacht en krachtig naar de zomer hoe mooi het lied, het bruidsgezang ik laat je los…

in jouw verschijnen lijken alle grenzen ogenblikkelijk te verdwijnen licht schoorvoetend kom je op in een teder en terughoudend bewegen ineens gooi jij je los straalt een openheid in je diepste emoties gevend daar waar nog jouw vitaliteit naar de eigen schulp verwijst bespeel jij de wereld met een mystieke blik in je hemels gezicht…

naast elkaar liggen te parmanten zwierige types promoten hun waar kennen de handel slechts een enkeling is van origine kunstenaar zoek altijd een muziekje dat past bij mijn ritme op een makkelijk refreinend zorgeloos melodietje veel hilariteit levert de test van het eigen beunhazenorkest noten raken wal noch kant gespeeld uit de losse…

azuren kussen vinden haar opgezette lippen daar op het eindeloze strand van hun kleine tropisch eiland voor een week of drie dan toch met het hoofd in elkanders handen het hart verwarmd tot 30 graden - en meer tijdens de korte nachten - hun plekje om eens los te laten wat een ander soms begeert maar niet vinden kan noch wil samen gedachten…

Seizoenen verstrijken Licht verstrijkt Bladeren verkleuren Vallen af De bomen zijn kaal Het is donker Al vroeg en tot laat Seizoenen verstrijken Het licht komt langzaam terug en gloort Steeds meer door teer groen Het barst los De zon straalt haar stralen De wereld verandert De mens verandert De energie keert terug De lente De zomer…

naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar de zon weerkaatst op schaduwen van gedoofde vuren in een geblakerd bos momenten met gelijmde kluwen geen draad te pakken, geen uiteinde los…

landschap het neerleggen op mij de rust, het keren de kleine verzen dwalen mag ik licht boven licht op blote voeten het zachte praten op en neer van volmaakte ogen het zuiden, jouw ziel teder het voelen de warme buik van duinen en gras de zon spoelt aan in ’t stijgende water zo onvertaalbaar heb ik je lief ik laat niet los…

Kom, laat je schouders maar eventjes los zodat ik er warmte op kan leggen zonder daarbij nog iets te zeggen maar met een kraag van donkerrood mos. Ga, als een elf een sneeuwwitte fee ga zonder schroom waarheen je wil ik zal dan op afstand en smetteloos stil alleen verder leven voor twee.…

gebeuren zou die keuze was al snel gemaakt Het hoogtepunt met jou was een keerpunt in mijn leven nu is er geen weg meer terug kan alleen mezelf de schuld maar geven Ik geniet van elk moment wil het liefst steeds bij je zijn er is geen toekomst voor ons samen en dat doet me soms zo'n pijn Mijn leven gaat straks verder dan zal ik jou los…