Alle inzendingen over maant ons soms

Soms wordt er gehuild aan de achterkant van de lach Op een gezicht. Soms ontbreken er stukjes aan een puzzel van een leven op succes gericht. Soms ontbreken er wegen aan een leven van wijsheid na de plicht. Soms beseft er één dat er in zijn leven meer is dan wat tot wijsheid verplicht.…

soms soms loopt het vast en slaat het tegen soms soms wil ik zon in plaats van regen soms soms wil ik praten maar heb gezwegen soms soms maak ik fouten om dan van te leren soms soms ben ik bang om te confronteren soms soms kom ik mezelf nog eens tegen soms…

verloren gelopen in de waan van de dag wil ik verdwijnen in de plooien van de tijd wolken zien drijven tot aan het zwart van de nacht en als een kind schuilen onder een bladerdak voor plotse regen even wil ik zo verdwijnen tot aan de dageraad waar ik mezelf weer vind.…

Eindeloos lopend door het leven Op zoek naar een reden hoe we hier terecht zijn gekomen waarom we hier zijn Al deze vragen dwalen door onze gedachtes Nog steeds op zoek naar antwoorden......…

Jij en ik, we zoeken elkaar, vinden en hervinden elkaars ziel via lichaam en taal, naam der genoemden. Jij en ik, o zo verloren in de tijd, eeuwigheid, voorzienigheid; volledig opgaan lijkt, en is, zó ver weg! Jij en ik: in liefde en oorlog met elkaar... we treffen elkaars hart, in de ogen troffen wij werkelijk zuivere emotie, voor heel…

Donker dat niet op komt dagen, Neerslag die zich uit de voeten maakt Op de vlucht voor zon en licht; Lichte, frisse bries die mij Wakker kust en tot leven maant, Het leven rolt zo maar binnen, Vandaag, zo maar, wat een geluk…

dit verleden is herleesbaar, van omkeerbare waarde met kalmte die moeiteloos handhaaft, het kabaal dat tot stilte maant, de netten die zijn binnengehaald zonder de vlakte van het water te verstoren, in kringen die vluchten voor de steen, hopeloos voor herhaling vatbaar…

de regenboog is schitterend te zien hun heksenjacht ontkracht door zonneschijn dat maant de mensen immer mens te zijn verspreid geluk verdraagzaam bovendien de lieden die het teken niet verstaan zij zullen ooit alleen en eenzaam gaan…

Mijn stem boet in aan kracht het spreken valt mij zwaar ik luister, doch ik zwijg Harde stemmen dringen aan wachten op mijn weerwoord en ik.... ik kijk hen aan Mijn stem wint weer aan kracht ik discussier enthousiast tot men mij maant te zwijgen…

De kloppende kracht Van het onzichtbare Dat mij maant Bij de tijd te zijn Bepaalt mijn adem Keer op keer, Maar elke seconde lucht Die vrijkomt bij Mijn ademkeer Laat mij beseffen Dat ik besta, dat ik Denk en voel en doe Dat ik mens ben, Dat ik er toe doe…

haar vinger maant voor de gesloten mond op de achtergrond haar opgemaakt gezicht met ogen dicht hoor toch hoe haar stem weerklinkt van alle dierbaren in hemel, hel, op aarde in het niets waaruit de toekomst geboren wordt als kraaiend kind haar ogen openen licht…

je verwaait me in de regen danst pirouettes in de wind tilt me op tot grote hoogtes schommelend door elke gedachte ontleen ik kracht uit gegeven kleuren maant de zon tot stilte die aan de hemel genageld staat daagt onderwind haar uit roerloos geniet ik aan de zijlijn…

Muziek die Vrijwel alle Gemoedstoestanden Die ik ken Vertolkt in Eindeloos refrein Van diepst verdriet Tot de blijheid dat Ik er ook mag zijn Tonen hoog en laag Komen er in voor Maar 't is de Ondertoon die me Tot leven maant Altijd terugkerend Tij dat zonder zich Zelf te verliezen Altijd weer het leven Brengt, aan…

Zoals water loopt door akkers,weiden lente maant tot spoed Je kunt haar route goed volgen met het blote oog Kwam winter niet met buien van sneeuw en regen opzwepende wind? Maar water loopt in greppel en geul tot aan haar laagste punt.…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

Ik heb aan de bloemen geroken , de roos , de lelie; en de bromvlieg boven de kruisbloemen horen zoemen langs het pad de doornen en de distels Nu ik mijn jaren overzie doorstroom mijn hart een blijde melodie door Uwe hand geleid zover te zijn gekomen met de hoop dat er nog vele in het licht wandelende jaren zullen komen…

Soms ben ik gewoon pissig een ander woord is er niet simpel " uit je hum" past dan even niet. Soms ben ik gewoon pissig waarom 'k heb geen idee je zou simpel kunnen zeggen: 't zit je dan eventjes niet mee. Soms ben ik gewoon pissig gelukkig niet al te lang want hele dagen pissig daar heeft geen mens wat aan.…

Zoveel mensen als er zijn met allen andere gezichten en dat alles, op zo'n klein oppervlak, maant mij om te dichten... Miljarden gezichten en niet een is er gelijk hoe wonderlijk kan dat wezen als ik naar al die gezichten kijk...…

De tijd staat nooit stil. Dat zelfde geldt voor de wil. Het is nooit genoeg.…

De stemmen in't woud weergalmen en laten cirkels in het meer van Majesteus Goud een vingerwijzing van de oude Koning zou wonderen doen maar maant slechts het hemels rood tot een Lichte boog inslaat op het galmen plein waar het Kind van Recht en Vrede werd vermoord memorerend, het stemmenwoud in een taal waar hemel en…

voelt, gelooft, ze hoopt ze zoekt, doet goed ze zoent, je mond mijn hand, haar wang ze zingt, ze lacht ze kan, ze mag ze is, ze was heeft kracht, ze weet dat ze spreekt, ze beweegt, ze leeft ze heeft mijn hand, ze blijft ze lijkt, van mij, maar ze is vrij ze schijnt en bereikt mij ze wijkt, maar kijkt, ze draait ze maakt het fraai, ze maant…

Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand heffen. ------------------------------- uit: 'Donkere arena', 2006.…

voeten zoeken aards houvast ze moeten zich wortelen van dag tot dag Helios maant tekent streepjes licht over je gezicht…

De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is niet lief, hij is een steentjesdief.…

Een in nevelen gehulde berg onscherp in de verte achter een stad en omliggende dorpen als een onregelmatige streep stenen na een drooggevallen estuarium en een drukke rotonde als uitzicht voor Een stel openstaande deuren naast een zwaarbeladen kast met een immer melodieuze radiozender tegenover een belegen bank waarnaast een slaapkamer…

Platanen langs de laan pathetisch van bestaan, staan hun plaats af aan nieuwe twijgen in de wind om tegen de verwachting in dood te gaan, gespreide takken in een hol gezicht, geheven armen naar de lucht en naar de grond, het licht maant voorzichtig om niet meer te bewegen, ontleend aan stramheid in de druilerige regen, ze zijn…

mag ik in je landschap dwalen waar langs zachte heuvels holle wegen dalen beukenhagen om rechtschapenheid vragen het grint geharkt wordt voor het zondagskind waar wind het klokgelui langs wei en gaarden draagt de boer tot rust en eten maant mag ik bij je zijn mijn monument van stilte en natuurlijke geluiden weg van alle stress…

je hangt weer takken aan een stam die herfst al heeft kaal gemaakt en groent vanaf vandaag je kerstverhaal schildert nog een donkergroen advent in kransen van verwachten maar hangt de boom al vol met verlangens en gedachten zij schittert blinkt een lieve lust en de muziek maant rust waarin de schapen weiden en eindelijk…

Op mijn tocht als blinde zie ik het meeste met lede ogen aan terwijl mijn gemoed zich ondertussen vult zonder tranen ga ik als kreupele doofstom voorbij aan de schreeuw van stilte die me maant stil te staan eet ik me dik aan de leegte tot mijn genoeg het tekort is van de ander dat ik verspil zonder het berouw van de zondaar die ik vermijd…