Alle inzendingen over majeur

Woorden:kunnen zijn als muziek akkoorden majeur en mineur.…

Hef de bazuinen, juub’lend in majeur, want Ratzinger verandert van coupeur.…

Nieuw wonen doet hamers en zagen en boren zingen en grommen Stofdelen bewazigen de lucht in het huis van vrij en majeur Tranen om het oud sporen in het stof twee wangen af gedenken in mineur…

dokter fa is ziek met de mollen onder de leden ligt hij bijna bij de mi hij wil zijn zuster do herstellen de verwantschap helen haar een half toontje lager zetten zij is dan wel si alles heeft zijn prijs zo do doet dan een beetje dodo of zo of sterft dan stilletjes de dood maar niet zonder staartje hij slaat nog een afgerond kruisje het…

Zoet koeren hier twee tortels op het dak Lichtgroene verf is bomen aan ’t penselen Narcissen vlaggen met majeure gelen Een mus hangt klankfestoenen aan een tak Maar als ik dan weer denk aan Marioepol Stemt dat in no time minder lentevol…

Blue Monday, ‘k voel de tranen in mijn ogen; heel mijn gemoed is verre van Majeur. Nu ben ik ‘s maandags zelden opgetogen -jawel dat geef ik hier volmondig toe- maar deze maandag staat in fis mineur. Blue Monday, lieve god wat ben ik blue.…

Het zingen Staat mij nader Dan het spreken Van een tekst Het liefst Speel ik wat noten Dat maakt Mijn ziel relaxed Misschien kan ik wat schrijven In de sfeer Van de malloten Ik componeer Een masterpiece Met stilte Meer Dan je verwacht Tussen Majeur en mineur Tussen Hele maar... Ook halve Zeer muzikale noten…

gloria in d majeur ijle meisjesstemmen zweven in het koor van de santa maria della pièta het gloria beroert het publiek vereert de rode priester het bruisende venetie hoort nauwelijks de ijle klanken van het cum sancto spiritu verdwijnend in de nevel van de trage lagune…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

viola, viola da gamba viola, viool tricoloor violen met lentegezichtjes in roze, in wit en indigo de geur van maartse viooltjes is een melodie voor mijn ziel…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

Cultuur wordt weer eens achteraan gezet Een lege zaal, vervreemdend, kafkaësk Is dit een farce majeure of een burlesk...…

De partituur van de familiebanden beschrijft de zoektocht naar een melodie die kruisend manoeuvreert tussen de mollen, dissonanten overstijgt om in majeur genomen levenskeuzes door te nemen wanneer aaneengeregen bogen onvermogen aan het licht doet komen in facetten van onoverkomelijke tonen de aangetrouwde kant opent een glansrijk…

we zijn met volle zon vertrokken zij en ik de hond erbij kreeg snel blaren zonder sokken want jij was er voor zonde gods niet bij zocht je op de paden in zomers bloemenrij voelde al van verre ons bankje was niet vrij zag konijnen zonnebaden in een winter vol mineur maar een mager vosje staartte vol majeur de lucht is nu betrokken…

stapel ergernis tot het de strot uitkomt aanbid uw kwelgeesten noem uw nederigheid geloof in het ware der woorden eerbiedig ze als uzelf nijg gelaten moede hoofden neem très au serieux d’authoriteit in majeure minzaamheid erkent uw minderheid tegen getal grof gebral regels zijn voor bestwil algemeen strekt het belang neem in droom…

Als een sarabande de buik Ontbloot zij en haar kleren Die hangen met zo’n lichaamseigen Aantrekkingskracht te schemergeuren. Het zal even zijn in het eeuwig Geweest, dat –juist met het hoofd omstroopt- Ontboezemend haar hals verscheen, Louter als parelmoeren naakt. Ontvlochten in die toegeruste Overdaad met een pols wat losjes Van slag…

op cadans en slotakkoorden naar een opus zonder eind Hier dirigeren soepele walsen als een preluderend balsem in een opmaat naar ’t refrein Het allegro stemt staccato Op klavier en sopranino zweven noten orkestraal Compositie als gegeven voor ’n barokker, hoger streven maakt het denken lateraal Soepel eindigt het adagio in een majeure…

dan ga ik mee in klaaglijk steeds herhalen van ondertonen die verhalen van liefde die verloren is en door de melodie klinkt al maar meer de roep van kom toch weer o kom toch weer van hoop naar wanhoop en van boosheid naar de rust gaat het gevoel steeds heen en weer en in mijn eigen muzikale kleur ga ik dan mee door dissonanten in majeur…

Aan groenten had hij steeds een ruime keur en ook met fruit kon hij je goed bedienen en altijd klonk zijn lied in C-Majeur van veldsla, juttepeer of aubergine. Zijn tophit vond ik deze van: ~Meloenèèèèèèè, ze bent er weer en smaken om te zoenèèèèèèèè~…

terwijl ze in zijn armen de wals van het bevroren hart danste de melodie slangachtig wegdraaiend van staccato ritmes, ingehouden ritmes van majeur naar mineur en terug benam het haar de adem alsof haar hart verstild in witte boezem van ijs en sneeuw niet meer rood kloppend wachtte op de verlossing van de lente een hart dat wachtte…

Iepíe, roeloekoe, kataka, gorgelgriem die lieflijk priemt; risvegliati, réveillés comme A-majeur bij Chopin als bloesem die uitspringt in blauw. De vogels komen met een boodschap aan in een taal zó gevleugeld, geheimzinnig gehoor. Ons verstand verstaat dat gekwetter niet. Het is voor onze hersens te harmonisch gegrepen.…

onheilspellend aan de arme schuldige, ter dood veroordeeld voelt dat hij niet ontkomen kan dan ontwaart hij tussen ramptoeristen zijn geliefde, die hem zo bemint maar al haar tranen, smeken, bidden helaas die redden niet het hooggerecht is onvermurwbaar en in triomf loopt het naar het eind de goegemeente berust in 't lot de pianist kan in majeur…

Gedicht voor 'n goede vriendin, van N-Mineur voor C-Majeur Noem mijn geen vriend als je geen vriend wilt zijn, kijk niet naar me, als je liever niet kijkt. lach niet naar me, als je liever wilt huilen. sla geen arm om me heen, als je mij liever van een afstand wilt bekijken.…

Die woudreuzen dreunen daar in F-majeur, met een berk, her en der, als versierings-triller. De donkergroene sparren verdiepen als een bas.…

graag aan bij 'Kooron' op onnatuurlijke anderhalve meter maar in de maat voor mij in 't geheel niet ‘het nieuwe normaal’ maar hopelijk ‘het tijdelijke abnormaal’ en zo niet dan volgt mijn laatste requiem ter afsluiting gedenk ik vooral te leven: te zingen, vechten, huilen, bidden, lachen en dat verwonderen vooral van mineur naar majeur…

Een loopse eega en haar geile jonker, baron 'Prel-de-fleur', liggen tussen de witzijden lakens van 't luxe hotel 'Grandeur', spelen timide, met quatre mains, in mi be-mol en farce majeur, Nabuco's vrijheid, malicieus in pudeur, keurig kuis in mineur. Van opwinding besproeit hij haar te snel met zijn hete babeurre.…

een reine claude, kom, ga mee D'r zijn geen melige, maar toffe heren Die een meloen of twee graag consumeren Geen type groenteman, maar echte kwee Ze drinken sap, ja zus, o heb je even, Ze toosten op een lang en vruchtbaar leven Van cox orange, schone bellefleur Op ons dus, rijpe zusjes du bonheur Gelukkig maar, het is geen farce majeure…