Netgedichten

netgedicht (nr. 35.450):

Niet ver van de obelisk...

Niet ver van de obelisk, door een graaf
eens opgericht als hommage aan Napoleon,
ligt een bos, met hier en daar wat mos.

Beuken uit zaadjes van vóór de Franse tijden
zijn uitgegroeid tot gigantische wezens.
Die woudreuzen dreunen daar in F-majeur,
met een berk, her en der, als versierings-triller.
De donkergroene sparren verdiepen als een bas.

Niet ver van 2012, door de Maya's
eens uitgerekend voor hun kalenders,
bij zonnig weer, met hier en daar een wolk,
spelemeiden we daar rond en groetten deze
bomen; nee we maakten diep, intiem contact,
als sjamanen bij volle maan.

Er staat daar ook zo'n kleine eik.
hij omhelst je, die rijk gelobde kei;
een gevoel alsof je in een veranda vol
met bloemen mediteert, in hagelwitte stilte,
fris als sterrenbloesem bij van Gogh.
De zon beschijnt nu ieder blad,
laat oplichten zijn reine plantenziel.