Alle inzendingen over mane-schijn

Ik ben het zat zoals iedereen over me praat, ik schijn zelfs de enige te zijn, die geen idee heeft waar het over gaat, maar ik voel ook als enige de pijn! Ze zeggen dat ik je moet vergeten, hoe dom ik omga met de situatie, ik vraag me af hoe ze dat dan weten, of betreft het puur sensatie?…

jouw oceanisch groen is zoetste wijn: jij gloeit elk ruw tot een fluweel – in jou verzonken valt men geloof ik als van jou bedronken op ’t einde zelfs in zachtere gesteen; schijn is niet helder; helder dat is schijn jij hoeft mijn rotsenmond niet te verwarmen: ’t verwelkte bladgoud in je armen kan nooit de prijs voor alles, alles zijn hou…

van mijn dromen verzamel licht aan jouw boezem van natura zintuigen binden Flora als ik val, houd jij me vast waarvoor ik jou zo lief dit maakt me blij als de dag lang is zonder ijdele schijn ben nog steeds verliefd op jou voor zover ik kan zien om dat licht van jou kan ik zien de hele dag…

Droge tranen leverden de meeste pijn wenen was het voor een gesloten deur Onder het masker verdwijnt de schijn achter haar masker..bekende zij kleur Achter ‘t vrolijke masker van de lach woonden grauwe wolken, zonder zon Van het leven betaalde ze er het gelag haar ingevroren vreugde, in het beton Onder ‘t enkel lachen voor de schijn lagen…

Er zijn zoveel die inspireren waarvan velen kunnen leren Mulisch, Hermans, Reve schijnen de grote drie te wezen Marsman, Vondel, Nescio schijn je ooit te moeten lezen Maar toch komt de inspiratie vaak uit het gewone leven De eenvoud van Gijzemeijer laat me graag afkijken bij je De directheid van Oskam laat zien hoe het ook kan En ook…

Niet langer waart zijn ufo rond cherchant la flamme d'une femme zijn zoektocht was een queeste bedeeld heeft amor hem met twee reëel fysieke vlammen geen schone schijn van vlinderende geesten…

En de zon begint te schijnen.…

Ik hou van doodgewone dingen Maar het meest van een lieve lach Een lach kan een schaduw verdringen En zorgt dan weer voor een zonnige dag Ik hou van de mooie gele zon Hij verwarmt en hij verlicht Zou willen dat ik zo schijnen kon Dan scheen ik op ieder droevig gezicht…

Daar waar de wolken zweven en de kleine sterretjes schijnen Daar ergens zal jij verder leven verlost van je aardse pijnen En als ik je erg mis kijk ik eventjes omhoog en zie ik jouw sterretje stralen net voorbij de regenboog…

In deze vrees te leven geeft werklijkheid geen schijn van overleving. Antarctica gesmolten! Al de tranen bewaart hij in zijn fles. ------------------------------------ uit: 'Het doek van de dag', 1990.…

(l'important c'est la rose) ik dicht een schilderijtje 'een zomers taferel' met een handvol warme woorden doch geen zin teveel het zonnetje zal er op schijnen de hemel moet strakblauw en het weiland vol klaprozen schrijf ik speciaal voor jou…

Als ik de zon zie schijnen door mijn tralies heen en ik denk dan aan God daarbij dan ben ik niet alleen. We zijn dan met zij tweeën heel dicht bij elkaar dat is voor mij dan mijn manier waar op ik God ervaar. Al is hij dan niet zichtbaar hem voelen doe ik wel hier in deze eenzaamheid van mijn kille cel.…

Het verwerken begint rukwind emoties spreekt diverse talen foto’s krijgen bijzondere lagen in het labyrint der onbekende gevoelens verschijnen ongevraagd als nieuw terwijl ze zijn mijn geliefde maar foto schijn licht waar jij mijn samen nog ik zijn.…

zij is een dame haar in juiste coupe perfect gekleed van top tot teen lichtvoetig schrijdt zij door de dagen heen zo denkt men want uiterlijk is schijn haar lijf vooral gekleed verwijst naar een maatje meer naar een nog niet vervlogen jeugd plooibaar kwetsbaar in haar eigen wereld…

Een nieuwe dag weer klopt je hart altijd een wonder ook als je het niet zo beseft Weer adem je in en weer uit het leven stroomt jij bent een deel van dit geheel Een schijn van zekerheid waart om je heen onaantastbaar iets van geluk komt nooit alleen…

Als ooit de vogels niet meer vliegen En wind de bomen niet meer doet wiegen Als ooit moeder aarde zal verdwijnen En de zon niet meer wil schijnen Als ooit de zeeën verdrogen tot woestijn En er geheel geen liefde meer zal zijn Dan pas, lieverd, moet je weten Dan pas zal ik jou kunnen vergeten…

Flikker toch op Het leven zonder schijn Baar dan de vrolijkheid in gein Ik heb geen zin in leuke taal Ik flap het eruit, nu verbaal En stort het over je uit Ik verhaal Ik heb schoon genoeg van je neerslachtigheid Aan, uit Licht, flikkerend zomaar Allicht Ik wil geen commentaar Ik trek de stekker eruit…

Neem me in je armen alleen jij kan me warmen mijn hart ontdooien dat een beetje was bevroren til me over de hoge rand naar de goede kant laat het eenzame diep in me voorgoed verdwijnen zodat er weer licht in mijn hart zal gaan schijnen.…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

Ogen schijnen de waarheid te vertellen maar dan moet je wel kunnen lezen anders heb je niets aan ogen. Zonder er verder iets van te zeggen geef ik haar een kus omdat ik nog altijd om haar geef.…

hang m’ n wens aan een witte wolk blaas ‘m jou richting hoop dat ie aankomt zodat jij ‘m in de schaduw kan lezen zou mooi zijn als daarna de zon weer volop zou gaan schijnen…

Ik kan niet meedoen, altijd aan de zijlijn, De brede glimlach op mijn gezicht, niet meer dan schone schijn. Tranen branden achter mijn ogen, maar ik laat ze niet zien, Mijn hoofd naar beneden gebogen, en tel langzaam tot tien. Pijn in mijn hart, pijn in mijn ziel, Omdat wat men zag, toch niet beviel.…

Als het kon zou ik de zon voor jou laten schijnen je hart verwarmen zodat het niet meer koud zal zijn. Als het kon zou ik de zorgen voor altijd laten verdwijnen kan ze alleen met je delen het verdriet helpen dragen.…

Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

De wereld naast mij een zon die straalt zonder te schijnen. De wereld naast mij is ook mijn wereld waarin ik leef…

Laat je licht maar volop schijnen Dat ben je aan jezelf verplicht Zet als teken van waardering Eens je naaste volop in het licht.…

ik flankeer mezelf treed uit gedachten aanschouw, divergeer wijdlopig reik tot lijfelijk afscheid ik land mijn walvislichaam op zwaartekrachtig zand tegenover dunne kustlijnen breek ik mijn laatste glazuur, kristallijn, bij rechtlijnig ontwaken is alles beter dan schijn…

Onderweg in heldere sterren schijn op zoek naar hart en ziel en goede moed mag Bethlehem nooit het einde van de reis zijn maar juist het begin nog net niet thuis maar de plaats die we passeren als we daar willen aankomen voorgoed…

wanneer opnieuw een mens je verlaat en stilte je bedekt dan is het alsof de zon nooit meer zal schijnen de eenzaamheid een krater slaat dat gat zal nooit meer sluiten de pijn niet meer verdwijnen en het gemis vreet zich een weg door de paden van herinnering naar buiten en ik huil…

ik teken net het nieuwe jaar in prille lijnen weet dat lente zal verschijnen maar de takken zijn nog kaal somber is de lucht het licht is nog tekort om warme zon te schijnen maar waar ik stop knopt al een blad dat wacht op het winterse verdwijnen…