Alle inzendingen over maneschijn

Rozenrood, de lippen bloot ik brand van verlangen Rode wijn bij maneschijn Ik ben van jou bevangen. Hartstochtelijk klopt mijn hart jij hebt mij gevangen Ik voel me vrij mijn lief en ik blijf naar jou verlangen…

Want leven, is niet altijd rozengeur en maneschijn, Ik wou dat ik met jou kon delen, heel veel zonneschijn... Mijn lief, jouw lieve woorden zijn zo fijn mijn lief, zou het ook zo wezen, als je altijd bij me zou zijn?…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

Vergeef me maneschijn voor dit felle licht. Hoor de nacht vervalt tot één enkel ogenblik van passie en verlangen uit hetzelfde vuur dat brandde in dit donker uur tot vervelens toe.…

Nacht en stil is 't, om mij heen Al 't gewoel des daags verdween. Slechts de lieve maan beschijnt Mij, door zorgen afgepijnd. Duizend tranen zijn gestort, Duizend zorgen afgekort: En, mij arme, die hier lij, Is de middernacht zelf blij! Zachtkens juich ik in mijn deel, Mij is alles evenveel. Niets van 't geen het oog bekoort Is er,…

Op die avond besloot de sneeuw vaster te worden, niet meer nat en later reden er geen bussen meer maar in de sneeuw op hoge hakken was naar jouw huis wandelen geen keuze, een taxi nog wel Bij jou thuis dronken we thee keken naar het sneeuwen buiten het carillon verspreidde geen licht In de ochtend keken we naar het wit er lag nog sneeuw,…

Warempel: honderdvijfenveertig manen Saturnus heeft een grote kinderschaar onmatig dus, die maanverzamelaar stort menig kinderhartje nu in tranen want trapje klimmen naar het raamkozijn wel honderdvijfenveertig keer: niet fijn!…

Geef mij je tranen in een zakdoek van satijn ik zal ze bewaren onder de maneschijn Tranen worden goud op het bed van een prinses in een kistje met juwelen opgesloten levensles Ik open het geheim van satijn en een juweel en huil ontroering zachte liefde maakt alles heel…

Je bent mijn zonnetje aan de hemel Mijn maneschijn bij nacht Mijn lucht, waardig te inhaleren Jij bent mijn sterrenpracht Je bent mijn druppel in de regen Overdag mijn bloeiende Jasmijn Mijn verhaal waardig te vertellen Jij bent mijn eeuwige Valentijn…

In de natuur waarin ik voor je viel Op het gras van de liefde Soms ruzies tijdens de regen Maar het werd vrede in de maneschijn Onze liefde als een enorme eik Waar langzaam de bladeren van af vielen En niet meer terug aan groeiden De eik die stierf…

Dansen in de zonneschijn Huilen in de maneschijn Zingen voor jou Lachen voor mij Geven aan jou Nemen van mij Lief hebben is de gratie De gratie die je amper ziet Dromen over zeeën Varen over wolken Nooit zal dit gebeuren Maar een hart met plaats Leeft verder...…

Rozengeur mij Verleidt mij tot zinderend maneschijn Laat mij jouw liefde kolken In woestgeurende intensiteit Laten wij elkaars gedachten omarmen En bezegelen met weeldekussen Laten we ons meevoeren In sluimerende begeerte Van onze besuikerde harten…

Tussen miljoenen sterren raken er twee elkaar op zich al een wonder Duizeldingen in de maneschijn terwijl ik je kus, streel, begeer schieten onze sterren vonken in het rond De hemel lijkt niet ver meer weg zoals we zweven…

Violetje danst haar dansje lichtvoetig voor het woudpubliek tjilpend musiceren krekels Een suite van de nachtmuziek haar voetjes zweven hemels licht langs de paadjes door het bos haar grootste lief is Maneschijn die zachtjes straalt op het koele mos waarop dauw rust als diamanten twinkelend als de morgen gloort uit haar handpalm blaast…

De maanschijn hangt, als een brug op zuilen van kristal, over een vale heide onder de eindloze hemelhal. Naakt en bloot de wijde heide..., als een kerkhof naakt en bloot... Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood? Als weefden onzichtbare handen, handen, uit het schimmenrijk, een koele witte wade om een onzichtbaar lijk,…

wees mijn lief wees mijn lief laat me in jou verdwijnen laat ons samenkomen we zullen samen schijnen we zullen verlichten inspireren tot gedichten laat mij in jou verdwijnen laat ons een zijn en in een heldere nacht schijnen wij zijn als de volle maneschijn laat ons samen aan de hemel staan en verliefden in ons licht begaan laat…

Rozengeur Verleid mij tot zinderende maneschijn Laat mij jouw liefde kolken In woestgeurende intensiteit Laten wij elkaars gedachten omarmen En bezegelen met weeldekussen Laten we ons laten meevoeren In sluimerende begeerte Van onze besuikerde harten…

Ooit zal men schitteren in de maneschijn. Nooit zal men zich zorgen maken. Nooit zal men ontevreden zijn. Ooit zal men ontwaken. En stromen als een fontein. Men zal durven verlangen. Als het kwade dan ontdooit. Men zal kunnen schitteren. Maar niet nu. Ooit.…

We worden gehaat door het patriarchaat; Omdat we niet gehoorzaam zijn, onze eigen levens leiden, onafhankelijk en souverein; Omdat we seksuele wezens zijn, geen onderdanige broedmachines maar liefdeslibertijn; Omdat we vrouwen zijn die zelfbewust stralen en dansen in de maneschijn; We worden gehaat door het patriarchaat.…

Een warme gloed Omarmt me, prevelt Rust tijdens m’n slaap Gedachten over later, glijden Langzaam langs me heen De ochtend komt, Steeds nader Sterkt de zon die Aan me schijnt, Dromen staken Maar ik waan me, in Jouw blonde maneschijn…

Niks geen rozengeur en maneschijn. Alleen maar leed en pijn. Kon het maar anders zijn. Toch leef ik met plezier. en geniet op mijn manier met hindernissen en obstakels hoogtepunten en mirakels. Het leven maak ik fijn zonder moeten en haasten met klanken en woorden en warme akkoorden.…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…

Paarse linten doorweven zilveren haren in schuchtere wind de rilling nabij wacht een elfenkind op ongeboren woorden tussen bijeen geraapte gedachten van rozenblaadjes en maneschijn op ragfijne lijn balanceerd in onwerkelijkheid van dromen haar teder tenger lijf tot ochtend zal komen…

Donkere wolken Die de nacht dimmen Een eenzame ster Wordt gesmoord Zonder één spoor Zonlicht Een woord zonder betekenis Maneschijn Vervaagt met de herinnering Aan jou Regendruppels Verdringen mijn blinde tranen Het donkere pad Verslindt mijn toekomst Ik ben het, alleen Verscholen in de schaduwen Mijn handen reiken Naar de dageraad…

Echt fijn met jou, het was gezellig, alle dagen Een perfect match alleen plezier en geen gezeur Je was echt blij met mij en ik met jou nog blijer Jij was mijn rozengeur, ik jouw maneschijn, en ook je vrijer Dat ondanks jouw ziekte alles goed verliep werd bruut verstoord omdat de Heer jou bij zich riep.…

De grote beer in 't luchtruim De late maneschijn Een juffrouw met een breikous Een transparant gordijn Een lang vervlogen reek'ning Een durend carillon Een stukgetrapte otter Een kop gebruikt bouillon Die geven al te samen De tandeloze mond Een hardverscheurend knagen. De Rijn stroomt teugloos rond.…

Ik sta erbij, ik kijk ernaar, wikkel het in toegeeflijkheid en wollig stilzwijgen, was mijn handen en leg het weg, en onrecht slaapt, onrecht groeit, onrecht huilt tranen met modder in de maneschijn - nóg is onrecht tamelijk klein. ------------------------------- uit: 'Wie A zegt´, 2003.…

twee mooie dames als loket in de Zuiderkerk gezegd dat nimmer in hun schrijven is te wonen dat gedichten enkel schuil geven bij onbeslagen brilleglazen niet geloken ogen helder licht volle maneschijn dat polyfonie mooi is in oren om te voelen ze waren er rood gloeiend bij bij zijn woningnood wisten niet waar ze zoeken…

Ik zal er altijd voor je zijn, mijn zonnevuur, jouw maneschijn, ik ben van jou en jij van mij, ik blijf voor altijd aan je zij. Ik hou van jou, mijn innerlijke man. Per secula seculorum. Je innerlijke vrouw.…

Die ijskoude hand hield de luchtweg in zijn greep door zout water overmand lag ze laveloos op de valreep Geketend door de zwaartekracht Het onvermogen tot bewegen Brand als het hellevuur van de hogere macht Vormt littekens voor het leven Zie daar, voor het oog zo klein de resultaten van het rouwproces Gewist in het uur van de maneschijn…