Alle inzendingen over mien Wad

Wad, Mien wijdse, wonderlijke Wad…

Zinkende gedachten Fluisterend ingekaderd Melancholisch In zwart wit Ik trek je aan Drievlaks, en profile Passend Bij mijn kleurrijk innerlijk Spinnend Kroelend De hele avond Op de lopende band…

Iene miene 'Rutte' tien pond grutte tien pond kaas Iene miene 'Rutte' blijft de baas!…

Ut mien snorre en mien kruus, rond mien navvel en deur t haalve huus. Tussen de tonen en op mien stoule, man man, wat ain boudel. Dat har ik ja noeit en te nimmer docht, gelokkeg har k mie net ain krummeldaiffie kocht!…

sie Laeve mie die stille Gelieke die dode hunne ruste wille Waor dan bluuve die piene In haort ende lief de miene Icke groete dich sere Mien al lieve, so tere…

icke daencke miene naoste ghie sijt unne menske as gine aender immer bende ghie daor vor miene surg as icke volle bin met traone ende lit icke voele me daen so geborg ende vele mere as ghie ieglich wit miene stiele is nimmer so enig tu segge ingekeert is mere dun weghe die icke gaone geve is vaok better uut te legge daen unne daenckewelle…

een houtworm zat op een stoel hij at en at een heleboel op die stoel zat tante mien zij had die houtworm niet gezien die at en at en at maar door totdat het krikte, totdat het krakte en tante mien om kwart voor tien pardoes door haar stoel heen zakte…

Het beste bier betrek je van de bokken Het lekkerst is het neusje van de zalm Maar wie geniet er nu toch van de walm Van 1500 bavianengokken? En bén je dan een van die abnormalen Vergeet je nóg je neuzen op te halen!…

waar de ochtendzon ons wakker roept waait een lentebries het frisse weten van de nieuwe jaardag die wij vieren mogen met vogels in de bomen die deze dag bezingen zoals langs de oever van de sloten rondom ook de sneeuwklokjes door violen begeleidt wit en vrolijk klingelen er is er een jarig hoera slaat de radio aan juist op het moment…

vannacht al aan de overkant hingen de slingers wie goed luisterde hoorde joop en zijn vrienden zacht nog neuriën mien waar is mijn feestneus mien waar is m'n neus waar toch is m'n feestneus ik zei onze joop ik moet 'm hebben als ik naar dat feesie ga nu het ochtend is jubelt uit de horizon hij zijn mientje zijn woorden…

icke draoge in miene aerme unne keint te waerme ende drooge haore traone welcke ut gesicht beglaenst sie moge sich geruste waone daer sie in miene haorte is gesloote ende foele miene haent waor unne kragte is onsloote om unne kouwe wegge te slaone welcke over dees menscke is gelaent icke wige hin ende were ende met miene glaensende…

lieve von haorte Sie gaf mie surrig en de werme Icke danke dich so gerne So mien jung, moei kieke Ungelieke en so rieke T”is recht unne gaeve Hunne siele te laeven Miene friende, o so tere Gelieke vao ende mien mude Maoke mien so mere Icke sou so gere die lefe kere As icke meuge sterfe Ende alle werumme sie…

het wad ademt met de zee in en uit in het ritme van de dag van de nacht het wad wacht op de komst op het vertrek van vogels vissers van vastelanders het wad hoort stemmen tegen de wind in een zangerig liedje zweeft over het wad avons in’e maneskijn…

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

laand, mien Hoogelaand Het is n mooie oavend in maai n Kou houst doeknekt in t gruinlaand Ik heb veur d'eerste moal verkeren En vuil de vonken van dien haand De wilde plannen dij ik haar Komt sikkom niks meer van terecht Totdat de nacht van t Hoogelaand n Donker klaid over ons legt Dat is mien laand, mien Hoogelaand…

Hij vindt die lintjes allemaal maar nep: "Wat hep Mien Dobbelsteen wat ik niet hep?"…

As ik zo terugge kiek zai'k de toene van Pa zien schaopen, zwienen en tuuten daormet was die man zo blied aan de liene 't wasgoud van Ma mien zussen met heur vrijers 't was ain mooie tied!…

op het wad komen woorden samen van anderstaligen deinend dobberend in golven van hoog hoogtelijnen scheren door ons achterland uit de fles wordt geschonken berenburg of hooghoud woorden in half vergane taal bekoren ons op bogen van wilgenhout krassen wij onze gedichten eb drijft letters uiteen wat blijft zijn de pieren die…

Een bezoekje aan het wad. Doet me eigenlijk wel wat.…

bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven raken, ik zal verhalen over jou schrijven het leed beleven van de windmolens in jouw buik, het vuil bestormen in het binnenste van jouw ziel ach mijn wad…

waar ze hem van een likje verf voorzag het daarna voorzichtig plaatste in een hoek wat hield ze van de wadden en het kind die tussen een aantal emmertjes lag en sprak er is niemand die mij hier vind…

mijn vergezicht vertaalt het blauw in vergevingsgezindheid, loyaal te zijn waarmee de wolken zijn doortrokken het vult de geest om witter te zijn, het zelf waarmee het weinig wordt omhult, mijn wad wordt zacht en lispelt voort, de geest in passe-partout zodat het moment wordt ingelijst, tot het tij mij naar de lippen rijst, vereist meer…

Geef die seriemoordenaar toch geen oorkonde maar immers Voor een oorkonde moet men niet dralen en toch zeker twintig moorden halen En hij had er slechts tien meer iets voor mijn tante Mien…

hoe lekker, hoe gezond Weit het wiendjen ien mien mond! 'k Vuul 'et deur mien borstje dringen, 't Duut mien hart van vreugde springen. - Plaoggeest, stil, wâ duuje daor, Zóó te stoeien met mien haor? Wiendje, blaos maor naor 't oe lust, 'k Bin van mergen goed gemutst. Kiek, dâ kleine grut, och Heer!…

hoe lekker, hoe gezond Weit het wiendjen ien mien mond! 'k Vuul 'et deur mien borstje dringen, 't Duut mien hart van vreugde springen. - Plaoggeest, stil, wâ duuje daor, Zó te stoeien met mien haor? Wiendje, blaos maor naor 't oe lust, 'k Bin van mergen goed gemutst. Kiek, dâ kleine grut, och Heer!…

Op het plein bij mooie tante Miene stond een klandestiene pantomime Hij riep wat in gebarentaal Voor mij behoorlijk non-verbaal: 'k was blind en kon niets ziene.…

't helpt Henk bovendien want het bespaart Mien een chocolade-delirium.…

an swarte ende slegte saoke veur effe worrik opgeligt deur himmelse klaengcke um so ofer miene tu waoke um miene icke fur effe tu sterckere as die piene von ene verlaotene gelieke ene skerpmes miene lief deur sniet ende opsluut in ene kelderkerckere hore doch daor in't lofboske ene nogtegaole singe hie fult die stille naor ferre gebiet…

Wad, dat eeuwig verandert, en toch hetzelfde blijft. Wadden leven zoals mensen leven. Wadden veranderen, tussen eb en vloed. Mensen balanceren, angstig of moedig, tussen kwaad en goed.…

uitgestreken ingeprent laait de dag op nieuwe doch versleten schoenen net als gisteren weer op, reeds ingelopen schrijden stappen achterwaarts met gerafelde veters onnavolgbaar de tijd met zoete elementen het Wad besmeurt met ons vermaak, bekostigt met het loon dat ons nu toekomt watert zich in zoute tranen en containert sprakeloos…