Alle inzendingen over mijn eigen stilte

Golvend meegenomen in de stroming van de zee, stromen mijn gedachten golvend met mij mee En vogels vliegen door mijn hoofd gestoken in de lucht Zij stelen mijn gedachten maar de vissen geven ze terug Zo zal ik blijven zwemmen met gedachten om mij heen Totdat ze weer bezinken en laten mij alleen Als ik duik in de diepte tot de bodem van…

de stilte van de avond rust geborgenheid veiligheid de stilte van de avond warmte bescherming samen de stilte van de avond lezen muziek alleen de stilte van de avond prettig totaal genieten…

wordt niet herkend in het verleden Ik probeer te ontsnappen, ruk mijzelf los Ik plaats mijn landen over mijn ogen De stilte keert niet weder Stilte is als het heden, zonder verleden Stilte voelt als een heden zonder toekomst Stilte is als een toekomst zonder ziel Stilte is als een bos zonder bomen Wanneer de stilte zwijgt, keert de onrust…

Kom, Stilte fluisterde Klank wegstervend ... Adembenemende stilte ... Kom, Klank klonk Stilte verwachtingsvol…

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord.…

Waar wordt kille strijd een doel Waar moeten we zoeken vinden Waar verdwalen we toch allemaal Waar is de grootheid van je hart Waar spreken we onze eigen taal Waar zijn de gevoelens gebleven Waar draaien we nu toch omheen Waar zal zon weer schaduw raken Waar de stilte is daar ben jij alleen…

in wat ik heb geschreven om op eigen vlucht te gaan, markering van een opstandige tooi, geankerde eigenheid, wat eerst lelijk leek, werd ook weer lief en mooi, er is maar één leven om te slijten, waarin de holten zijn dichtgeplakt met veel omhaal anders raak ik de draad en de essentie kwijt waarin ik de levenszin vertaal naar…

Als iedereen die door U zou zijn geroepen en behoedzaam naar de Vrede gaan op zoek om zich met de grootste vijand te verzoenen maar eerst willen kijken om hun eigen hoek.…

Het masker dat we dragen verbergt ‘t ware zijn Maskeert de leugen en ellende en verdriet De angst en pijn daarachter ziet de wereld niet En houden we ons groot we zijn toch maar zo klein Geen mens mag van onze zorg en lijden weten Een ieder is koning op eigen terrein en huis Draagt onder mantel van weelde zijn eigen kruis En zou liefst elke…

Maria Weijters - Goossens heeft het in haar leven niet gemakkelijk gehad. Ze zette negen kinderen op de wereld met daarbij nog twee miskramen... Toen, in het streng katholieke zuiden, kwam regelmatig "mijnheer pastoor langs", om te vragen waar het volgende kindje bleef. Niet dat ze daarom had gevraagd, maar Rome zag graag meer gelovigen...…

worden ze weer veilig opgeborgen Woorden van stilte ze kunnen niet bestaan want de woorden van stilte worden niet verstaan……

Stil Stilte Hoor ik om mij heen Geluiden zachter Dan de stilte Verbreken Elke rust in mijn hoofd Stil Stilte…

De nerds en weirdo's heersen in het land Haast elke avond kun je je vergapen Aan losgeslagen hersenloze schapen Zoals bijvoorbeeld Emile Ratelband Vanwege al dat inhoudsloze zwammen Zijn Ratelband en Blaatnerd anagrammen…

'Ik geloof' en 'Ik heb een droom' zijn beroemde woorden Achterhaald nu er zoveel meer geloven zijn zoveel meer waarheden om bij weg te dromen van de werkelijkheid die niet meer te raden is maar onontkoombaar is wat ze is, je moet het ermee doen, je zou het ermee moeten doen maar liever verpak je haar in lichtechte lievelingskleuren…

en verrijkte tot ook zij draaiden en zacht de mantra’s van zee in haar eeuwig bewegen als eigen golf in de vloed van samen lieten stromen…

Duw mij niet in dat hoekje stilte De muren zijn er reeds dood De vloer kreunt er wat kilte En mijn hersenen zijn er bloot Voor de eigen woeste tanden Ze zijn van taart op steen gestoten De vriendelijke taal van de randen Is met het bloeden mee op gespoten Mijn bloemen bloeien enkel doorn In dat voedingloze licht En ogen zijn…

Een lijster doorbreekt de stilte een lied zo mooi gezongen heeft liefde en respect bij alle mensen afgedwongen. Hoe wonderlijk dat machtig stemgeluid uit één zo'n prachtig beestje het steekt zijn kopje in de lucht en viert zijn eigen feestje.…

pijnlijk om te lezen de stilte van: het weten scherven in het gras vuistjes, die nooit vergeten hij groet : Gluckauf menige kool gedolven zijn treffende zondagspraatjes als woordenschat op golven een enkeling verward twijfelend aan eigen geest pakkend ook de zinnen over Advent en Het Feest anderen glijden af verliezen hun evenwicht…

grint knarste sprak luid zijn onvermogen uit mij ongestoord te laten gaan ook wind deelde dit decor waaide strak tegen op het zelf bemeten pad jij zat op een bankje vlak bij het water te midden van druk snaterende eenden die natuurlijke stilte wel een heel eigen invulling verleenden met hun hongerig gekwek toen ook de boom…

soms daalt in overgang de stilte neer van een vergeten stukje land het lijkt de aarde weer die ooit geschapen is door gods blote hand…

wist dat ook dit geluid vandaag bij de stilte hoorde Plotseling waren de vogels stil werd er even geen vis meer gevangen het geronk trok langzaam weg tegelijk met mijn verstoord verlangen.…

een gebroken wolk bij het zwaluwscheren door ontstoken zonnelicht over schaduwbomen bij de vliet die verrast geoogste woorden spreken als hij ze zorgvuldig vormt en er de stilte mee bekleedt…

Ieder mens verlangt zo nu en dan naar bezinning en rust in de hecktiek van het bestaan ons vaak niet van stilte bewust doe dan de ogen dicht laat alles gaan laat alles los wat wit is en zwart en daal eens diep in je hart loop in gedachten door een sprookjesachtig bos ga met jezelf in dialoog ontdek de kleuren van je eigen regenboog…

Als de bladeren spreken in hun eigen taal heb je weer naam. Achter het diepgroene zwart jullie hilariteit. Jullie massale fluisteren in stilte zal ik missen achter het diep groene. Wie legt de rust wel eens op jullie blaadjes. Is hij het wanneer hij even geen naam heeft.…

zoekend in vage herinneringen, een bekentenis als een zwaar gewicht drukkend op je hart; voorgoed verloren in de absolute stilte: het geheugen versteend door de tand des tijds.…

onzin maar hoe anders kan ik woorden vinden om jou te omhelzen wanneer het naar binnen keren mij verdrinkt in mijn eigen lelijkheid, geen oorsprong vindt in wat erfelijk zou moeten zijn onaangetast…

de aanleidingen zijn identiek en het inzicht omtrent verandering verbetert voor geen meter het naar elkaar groeien is verworden tot gaan van eigen weg enig inzicht in de problematiek is er niet zo modderen we maar wat aan de romantiek is al jaren naar de maan waar het ook al zo druk is…

vanaf die plek de dansers, ze dansen niet mijn handen beven, de dagen veranderen het wachten op een woord, wat de stilte nog kan oprapen later, of wanneer de blaadjes verdorren tot leugen in de aandacht van het sterven de dansers, ze dansen niet niet op drietallig rode klaver…

, daarboven het onverstaanbare geprevel van de najaarsregen, roerloos leunen de oude bomen tegen de avond aan, er hing een stilte van verzadiging over de aarde.…

denkend aan de stilte en de rust in m'n hoofd ervaar ik soms wat kilte zoals een slang langs m 'n ruggengraat in een korte koude voorbij schiet de rilling doet me bewegen onwillekeurige bewegingen waarvan er geen een herkenbaar is als zijnde een eigen gemotiveerde wel doordachte daad zie 't als een ongevraagde gunst of een stille hint…