Netgedichten

netgedicht (nr. 26.297):

Voorgoed verloren

Iedereen wordt ergens naartoe gejaagd
om niet in het verleden te blijven steken;
je gelooft je eigen ogen niet, wanneer je
het heden even uit het oog verliest,

als je er even bij stilstaat, omdat
je even niets beters te doen hebt, blijken
de anderen al lang van de aarde verdwenen:
de geur van dood en aarde, vredig voorovergebogen,

toevlucht zoekend in vage herinneringen,
een bekentenis als een zwaar gewicht drukkend
op je hart; voorgoed verloren in de absolute stilte:
het geheugen versteend door de tand des tijds.