Alle inzendingen over mijn eigen stilte

de aanleidingen zijn identiek en het inzicht omtrent verandering verbetert voor geen meter het naar elkaar groeien is verworden tot gaan van eigen weg enig inzicht in de problematiek is er niet zo modderen we maar wat aan de romantiek is al jaren naar de maan waar het ook al zo druk is…

vanaf die plek de dansers, ze dansen niet mijn handen beven, de dagen veranderen het wachten op een woord, wat de stilte nog kan oprapen later, of wanneer de blaadjes verdorren tot leugen in de aandacht van het sterven de dansers, ze dansen niet niet op drietallig rode klaver…

, daarboven het onverstaanbare geprevel van de najaarsregen, roerloos leunen de oude bomen tegen de avond aan, er hing een stilte van verzadiging over de aarde.…

denkend aan de stilte en de rust in m'n hoofd ervaar ik soms wat kilte zoals een slang langs m 'n ruggengraat in een korte koude voorbij schiet de rilling doet me bewegen onwillekeurige bewegingen waarvan er geen een herkenbaar is als zijnde een eigen gemotiveerde wel doordachte daad zie 't als een ongevraagde gunst of een stille hint…

Zo zou hij ook geen weg geweten hebben met z'n eigen leven als hij niet verzekerd was geweest van haar aanwezigheid als geest zijnde. -------------------------------- uit: 'Quasi-kamikaze', 2002.…

Het laatste licht voedt met verschrompelde nerven van een eikenblad, wat ze eerst aanbad, synergie laaft zich uit de kern van het hart, tonen vergaan in de alles omvattende synergie van stilte.…

hun afdrukken zijn overal verschenen ze grijpen in verkoesteren wat anders is tot abnormaal jatten ieder stukje eigenheid chanteren met bedreigend zijn en iedereen laat ze begaan…

nu staan wij op de bron met rondom tal van geluiden in ons eigen alleen zo afgeschermd kunnen wij geen kant meer heen…

hoogtepunt van geven in het nemen hebben zij elkaar de tijd gegund eigen vrijheid kan dus zegevieren in verstaan zonder woorden gaan in een beminnend liefdevol plezieren…

maar ook je laatste groet kon hem niet temmen hij sprak met te veel stemmen je laat stilte door je ogen dwalen maar voelt nog steeds zijn huid en ademhalen in je lach onzekerheid je bent hem nog niet kwijt…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

stilte naderbij kwamen doffe klanken stampende laarzen op eenzelfde ritme horend bij gezichten, oh zo jong liepen, soms gedwongen, soms vrijwillig één, twéé, één, twéé, één, twéé, op zoek naar hun eigen werkelijkheid in de berm wachtte zij gelaten terwijl haar hand de gele bron omsloot die haar eerder vrijuit liet ademen note :…

stilte gaat verder dan sterven Stilte pas als je denken laat varen gedachten vrij geeft kan stilte je aanraken tot in het diepst van de ziel bij een plekje aan het water op een bankje….…

Als je het niet wist, als je het niet zocht, als je het niet zag, riep, voelde: laat het zingen aan de wind, laat het deinen aan de golven, maar zachtjes, om de stilte heen. Om de stilte willen woorden, zoeken mensen, is men eenzaam. Laat de pen de hand proberen. stilte om de schrijver heen. In stilte stilte dichten.…

Hoor de stilte, zo stil het ritselen van de bladeren de wind die zachtjes spreekt in een taal die je enkel voelt de grond weet wat ik bedoel als ik erop val, en mij geen raad weet met de stilte, zo stil die niemand hoort omgeven met een stilte een echo, die telkens terug komt en enkel de stilte kent, geef mij gehoor, stilte, zo stil, zo stil…

In de kakofonie die dagelijks klinkt is er voor velen zo'n behoefte aan stilte voor mij wel! Slechts het geluid van de stilte geen gepraat geen muziek geen geluid dan slechts het geluid van de stilte Voor u ook? 'Pro-stilte' of 'Anti-discominatie' spreekt velen aan door de kakofonie die dagelijks klinkt!…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

afwasteiltje papier dat niet verdragen kan, ook het hart verdraagt het niet en breekt uit verlatenheid, tijd gaat voorbij in stilte, de eerste dag bleef altijd in de winternacht, je houdt het papier in een lasvlam en grijnslacht.…

regie liet jij rust in stilte vervliegen na het sluiten van je ogen heb ik je dromen mijn welkom gekust wil melker 13/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Bidden is langs donkere paden Lampen van gevoel doen branden; Bidden is de schoonste daden Dragen op zijn eigen handen. Bidden is in stilte weten Weelde en weedom van elkander; Bidden is zichzelf vergeten Om te peinzen aan een ander.…

tweede kans vol met goede moed op eigen benen vrijgezel met mij gaat het weer goed!…

Wanneer breekt de stilte en kom ik weer op dreef in mijn vertrouwde ritme van dit en dat en hier en ginder omdat dat zo mijn aard is en ik jou daarin ontmoet?…

stilist Eigen schuld belofte nooit vervuld Nottet kan me nog het meest raken sterke wil maar kon niet aanhaken oefende lang alleen door op geduld…

sterren doven uit ik sta in het duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen…

vertel mij hoe zal ik schrijven over de Liefde, wiens naam louter door de stilte in mijn hart kan worden uitgesproken over de geboorte van mijn sterven in haar peilloze diepte waar het verstand blijft grijpen naar de tere takken van haar kruin ze afhakt, verbrandt voor eigen gewin over de eenzaamheid voorbij de oevers van de tijd waar…

men sluit elkaar dan in de armen en tracht te delen in de immense kilte geen mens ontkomt aan schaduwen van het bestaan het nodigt ons ook uit, elk op eigen wijze, met de naaste verder onderweg mee te gaan…

stem waar stilte zou passen en domweg deemoedig houden van een bitse broer van een rabiate vader van al de lieftallige wezens die ik de afgelopen weken om hun warmte keelde…

gevouwen met je kniën op een mediterend matje de transistor radio wordt aangezet zo ongeveer voelde ik me toen ik je tegenkwam deze week, nog steeds met de zelfde vragen van toen, nu niet meer alleen in eigen kring maar gedeeld met het World Wide Web.…

Stilte gaat verder in wild geruis. Mijn voetstap geeft zijn spoor aan de eeuwigheid. Maar bij de eerste golf is mijn spoor verdwenen. Mijn voet gaat mee in de zee. Mijn eigenheid in de onenigheid. Al mijn gevoelens laat ik gaan, geef ze over aan de zee. De zee, die mij een vrije weg geeft.…

hij greep z’n zeis bracht me onverwacht mijn eigen paradijs…