Netgedichten

netgedicht (nr. 75.995):

Waar je puntig piekt

ik wil
geen stenen
meer op het pad
waar het licht
van boven valt
ik ben het zat

niet meer
van die grote
keien waarvan
je in een moment
van onbalans zo naar
beneden kunt glijden

we hebben nu
een nieuwe vloer
waarbij je puntig
piekt op licht van de
bron dat contrasterend
langs je vliegt

in samen cirkelen
ronden wij ons plekje
als stukje duister
dat ons gefluister
nog geheimzinniger
maakt dan stilte

nu staan wij op
de bron met rondom
tal van geluiden
in ons eigen alleen
zo afgeschermd kunnen
wij geen kant meer heen