Alle inzendingen over mijn landschap

landschap van sterrenfonkeling sluimerende bomen bergtoppen in mist gehuld landschap van gekleurde wolken moedeloze hemels drager van mythen en sagen landschap van haver en rogge eindeloos ontvouwen van nabije dingen en verder weg landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd?…

ik zag een landschap en schreef het zwart op wit nu heb ik een landschap maar het is er niet ik zag een doek vol eenvoud en oorsprong over de seizoenen een landschap vertellen over de onmacht van een dichter…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

hij vond het lege landschap toen hij niet langer zocht hij gaf zich over zijn queeste stierf een stille dood licht lucht en ruimte in het lege landschap het was alles…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

Een heel landschap verloor ik voorgoed onder mijn voeten en die bomen ik voel hun schors niet meer. Andere ogen voor dit landschap voeten voor die grond. Vaarwel... Mijn landschap…

zulke bomen alleenstaand in het landschap waarin ik alleen.…

om hier te verkeren voedt het landschap mijn ziel, het bestaat in mijn levende doden die hier zo vaak passeren…

over een landschap van witte bloemen ik heb je helemaal voor mijzelf...…

Het landschap had geen behoefte om de kunstenaar te tekenen diep in zijn droomwereld in de duisternacht dus tekende de kunstenaar het landschap met de onmacht van zijn onzekere potlood helemaal van streek met een strelend gebaar klein voelde hij zich nu uit de aardkloot herrezen een rups die vlinder wilde worden een wees met heimwee naar…

ongewenste intimiteit Weggeslikt door de man Het landschap aanvaardt De dwalende donkere gedachten Van de man Sneeuw doet bedekte pogingen Tot witwassen De man duwt moeizaam Zijn sneeuwgevoel Voor zich uit Een zware bal vol vuil Moeizaam rollend Door het landschap…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

Wat een schoon landschap zet je toch eens efkens neer velden om je heen…

De sneeuw kleurt mijn haar, een landschap, in samenspel met die memoires…

Een besneeuwd landschap gebeeldhouwd in de winter door kinderhandjes…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

vogelgeluiden in vreugde de leegte van dat landschap vullen stap voor stap…

uit het landschap dronk jij dronk niet uit het landschap je was in jouw graandromen bij de stilte van het oeverbeekje zag ik jou schrijven in een brief.…

Ik voel me leeg als een landschap Iedereen weet wat of wie ik ben, maar ik zelf heb geen idee. Alles vliegt rondom mij, ik sta stil, Ben als en landschap dat liggen blijft, ook al rijdt een trein voorbij. Zoveel gebeurd Mijn gedachten volgen niet Ik denk aan vroeger aan alles en aan de liefde die ik achter liet…

Gebald als een vuist gebelgd getergd doodgeverfd daar in het landschap…

Brug over water verzonken weerspiegeling landschap in wording…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Lieve, Door dit landschap hebben we ons bewogen van de wortel naar de bloem en weer terug Hier het vocht in ons gezogen om je te voeden Onze aarde bezaaid en weer doorploegd In dit landschap hebben we je laten leven Van de wijde lucht zo wankel op je beentjes Reikend naar het voorjaar bloeiend lentegras Dat voor paarden zwart en wit ontembaar…

de geur van appelen speur ik in je haar de boomgaard van verlangen in je gebaar de wolligheid van schapen het welig dauwen van het gras alsof je een landschap van de zomer was.…

landschap vol spiegels verraderlijke schoonheid winters herkennen…