Alle inzendingen over mist

ik dicht je lieve woorden toe maar ze blijven hangen in de mist hoe ik je ook aanraken wil je blijft onaantastbaar in de mist hoe ik voor je zingen wil het blijft onhoorbaar in de mist ik schrijf een briefkaart gefrankeerd vol liefde en vertrouw deze toch toe aan de mist…

Zij noemt straten straat, maar kent geen brug, en kent geen -- doodlopende weg.…

Je mist haar aanwezigheid, de lieve woorden, de troostende woorden, maar ook de rake woorden Je mist haar aanwezigheid, ook al is ze er nog, lijkt het of ze er niet is, Je ziet ze nog, maar toch zie je ze niet, Je hoort haar nog, maar toch hoor je haar niet Je mist haar aanwezigheid.…

onderdeel Als de mist optrekt wordt ook je ziel opgefrist nog lang niet alles is perfect mijn leven zit helaas vol met mist...…

ziet door de duisternis Wat je niet ziet door de zwarte mist…

Ondoorgrondelijk is God, Hij schiep de wereld -- zonder iets te doen.…

novemberdagen het wintert in de harten overal mist lichter en lichter de zon kust de mist weg…

onbekend nog voor mij alles nog te ontdekken en toch mist het al onbekend bemind de mist trekt op onbekende... zie jij hetzelfde?…

De zee is met mist behangen meeuwen zweven er doorheen de zon heeft een doordringend verlangen maar is zwakker dan voorheen Golven zwaaien wild met hun armen om de mist te verjagen de zon probeert de golven te verwarmen de mist zal elke straling vertragen De wind komt op voor de zon en de golven de mist is hiertegen niet bestand…

Je kent het wel: een middag wachten tot het gaat misten. Wachten tot het donker wordt. Of avond wordt. Hij (ik heb het over hem) kijkt, ziet lege bussen die koppig starten, de stad in - op zoek naar meer mist? Stemmen van mensen. Oproer? Bijval? Hij herkent ze, de stemmen. De mensen kent hij niet - nooit gekend.…

Jij mist m'n lach m'n verdriet m'n humeur en gezeur Jij mist m'n woorden m'n stem m'n liefhebben zonder rem Jij mist m'n schater m'n glimlach m'n knipoog en "goede" gedrag Jij mist m'n verhalen m'n gedichten m'n gefluister en ogen die oplichten Besef je nu wat je mist ??…

dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

Grijs is de lucht de mist trekt over het land het is koud en guur…

Vingers plukken stralend zacht van gitaar bespannen snaren zomerseizoen melodieën wekken zegepralend rozen op stam dan… nog één keer zijn gebogen rozenbloemen heft stralend lachen naar de zon maar na prachtige melodieën beseffen ‘het is tijd wij moeten nu vertrekken buigen voor de gitarist’ onbetwist illusionist verdwijnt in mist…

Een mist van zwarte gedachten dwarrelt langzaam over mij heen Waar is mijn kracht gebleven. Ik voel dat de donkere dreiging mij verstikt en dat de stilte een verlammende werking heeft. Waar is de weg gebleven die ik altijd ben gegaan die veilige vertrouwde weg.…

Schaduw in de mist Soms is alles zo vaag Zo ver weg Probeer het te pakken, doch geen gevoel,onbereikbaar Mijn ogen zijn nat Mijn huid is kil De mond wijd open Klaar voor een schreeuw Geen geluid, ’t is stil Geen wind, geen vogels, niets Ik staar om me heen Overal leegte Als een grijs gordijn die me mijn zicht ontneemt Probeer te bewegen…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

opstijgende mistflarden duwen mijn zicht buiten beeld…

Een wit meer van mist in de vallei van de Wied: verrassend gedicht.…

De mist trekt zich samen voor het licht van de zon die stilaan alle pogingen staakt om nog wat warmte te geven de dag lijkt haar ogen te sluiten voor een komende winternacht Het donkert zo vroeg schimmige schaduwen langs grauwe rietoevers blijken van dichtbij wilgen zonder takken gekortwiekte koppen stompend in de wind Langzaam transformeer…

hij was doof geworden maar hij kon niet zeggen dat hij veel miste hij hoorde niks…

Mist Geen kleur Geen verschil Grijze brei Geen vooruitzicht Malen en Meer malen Dwalend op een vlot En geen oevers meer te zien Geen nacht en geen dag Geen leven meer…

Op een plein blijven stilstaan als een standbeeld met een vaag verleden toekomst nog onbekend maar in elk geval stabiel Mist kent geen schaduw alleen gedempt licht met tot zachtheid vervormde geluiden en daglicht dat vervaagt tot essentiële contouren Gedachten worden half doorzichtig je zou er in kunnen verdwalen misschien zelfs…

bij het pure naakte van alle ruis verlost juist dan geeft de mist mij een helder zicht op wat ik zie en wie ik ben wat wezenlijk is en onuitwisbaar blijft ooit behoedzaam op mijn huid geschreven…

in de mist zie ik de wazige contouren van een lege fles…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

As-bleke misten stijgen uit het neer, Een vale schimmenstoet, uit vocht gebaard, En doven uit de laatste zomergloed.…

Terwijl gisteren de mist dermate aanwezig was, zodat er niet gevlogen kon worden, schijnt vandaag dubbel de zon, achter en vóór de wolken, maar toch kan er gevlogen worden!…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…