Alle inzendingen over mistig

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

Mistige gedachten Verlaten de avondstond…

in elke druppel van de dag rijgt geschiedenis aaneen in herkauwing stippel ik ze uit in de kruissteek van wind in de serene mistigheid bouwt het zich op in helderheid in het gesternte van andere tijden in tragedies en verrukkingen…

in een woordeloos verdriet droogden tranen op tot een woordeloos geheim woorden vervaagden alsof ze nooit waren in de nevel van een mistig niets woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

ik streel je gezicht pak wat donkere schaduw erbij anders weerkaatst licht in je blik juist daar waar ik tast jou zoek lijkt weten een vaag en mistig vergeten wij bewandelen stukjes bekend jij lacht met de bloemen die jou hebben herkend nog schijnt de zon in een wereld voor samen toch somber jij regen wat vaker…

In die ene bocht is vergetelheid blijven steken het kleurde anders mooi bij jouw jas Al had het op andere plekken geleken wist het pas echt zeker toen ik daar was honderden keren heb ik mij naar hier gebracht om te kijken of ik jou hier hervond vele lange uren heb ik hier tevergeefs gewacht 't was alsof je niet langer bestond…

novemberdagen het wintert in de harten overal mist lichter en lichter de zon kust de mist weg…

wanneer de mist het avondlicht verdoezelt in haar betovering gedompeld houdt wanneer vensters en bomen zo wonderlijk boven de aarde zweven, lantaarns meer dromen dan schijnen wanneer geluiden en stemmen in roerloze stilte verglijden, de wereld waziger wordt dan bekruipt ook mij het verlangen hierin te verdwijnen, dichter…

terwijl de mist over het land en tussen de bomen hangt probeer ik de spinnenwebben in mijn hoofd te verdrijven de zorgen niet te laten beklijven de witte wieven niet te gerieven door hen daar een stalling te bezorgen maar voor het einde van deze morgen ver weg te worden geborgen. Ruimte scheppen voor zon en licht geeft een…

mag ik zacht met wolken wuiven de zon toejuichen en de wind bedanken voor de koude nacht heb op je gewacht nog mistig was je lach de wegen waren glad maar jij kende het pad ik wolkte wuiven zag de morgenstond voor buien buigen het eerste juichen van de rode zon…

Het is mistig in mijn hoofd, allerlei scenario spelen een rol we rekenen maar op het slechtste dan kan het alleen maar meevallen en zeg ik gloedvol: Over een uur of twee ACH HET VIEL ALLES MEE En zo vertrekken we met zijn twee Gaan jullie in gedachten met me mee?…

En de oude vijver lacht, mistig lachen.…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

toen uit mistig zicht het sluimerend rood verscheen trachtte ze tevergeefs deze vanzelfsprekendheid af te weren zoveel liever had ze zich blijvend verschanst daar waar zijn en eigen hartslag het verlangen samenbracht…

het begin het diffuse mistige begin is het mooist er is hoop opwinding en angst alles ja alles is mogelijk en dan het broze verloop van het feest het verteerde vuur dat als as de luwte buiten het blikveld vindt…

Blijven zoals het vroeger was. Zo zijn wij nog nooit gebleven. Bladeren waaien van oude bomen. Wij verliezen onze wilde haren. Wat blijft en kan groeien is liefde. Zoals bruine knoppen in de winter, in stilte dóór blijven groeien. Knoppen van knoestige kastanjebomen. Zo kunnen ook mensen wachten. Op wat altijd is gekomen. Op wat komen…

op zo'n moment juist scherper ziet Terwijl ik mij vooroverboog rook ik de veldbloem en hoorde ik vogelgeluid tussen het riet Al is het later op de dag Dat de zon weer volop gaat schijnen Het beeld van deze mistige morgen Zal nooit meer uit mijn geheugen verdwijnen…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

leven de toekomst is pas morgen nog vers zonder zorgen Geniet van elk moment want voor dat je het weet is het een herinnering die vervaagt De tijd vliegt dus leef vandaag Hoe moeilijk het ook is geef je verleden een plaats je kan niet leven in een mistige waas…

hier wil ik niet zijn in deze tijd van ijs waarin de dagen vriezen tot een mistig grijs hier wil ik niet zijn nu de zee met messen snijdt het strand ligt zwaar en hard alleen de meeuwen schreeuwen bitter in de kou hier wil ik niet zijn zo mijlenver van jou…

Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

wat een dag een zaterdag in een mistige roes wat nou morgen dan is het zondag nog geen zorgen daarna wordt 't weer hard het geregelde leven maandag weer van start wat kan het me ook schelen deze dag was mij en er komen er velen.... nog veel meer bij!…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

de nacht op zicht in mistig nevelland gevangen geef ik iets bloot zolang de voorraad strekt van nu af aan het onbeperkt verlangen eens verder weg te gaan als straks de trein vertrekt... ginds wordt de morgenstond al opgehangen…

'k Wil woest met jou en weelderig Ervaren de maagdelijkheid van jouw Bestaan Een wederzijdse wereldlijke Ervaring die met bloed moest worden Beproefd Met liefde dook je in de sluier, een Mistige haag van eindeloos Genot Die bleef voor jou En Mij…

kijk haar maar niet aan ogen vliegen alle kanten uit achter oogkassen geen houvast uitgesleten in kijken van de wereld beelden hangen te wiegen voor haar ogen onherkenbaar gaan ze voorbij objecten schitteren wazig in de mistigheid van beeld…

Nog is het geen winter Het loofbos heeft zijn herfstjas nog aan Zo aan het einde van de dag Tovert de natuur ons een fraai schouwspel voor De laagstaande zon, het glinsterend lover De mistige deken die over de landerijen hangt Dra zal de kou invallen Nu nog is het buiten aangenaam toeven…

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…