Alle inzendingen over mistig

ik ben het kind in mijn poëzie woorden geschreven in pijn zo dun als riet, in vel over been de liefde roept mij aan elke ochtend kloppend op het venster maar jouw glimlach zal niet schijnen in de mistige stegen van mijn jeugd zwijgen zal het nog in mijn teer bestaan…

Begin februari begonnen met een lach een pril zonnetje een zonnige dag Maar plotseling alles vervaagd een mistige blik die om lente vraagt Het leek zo mooi een nieuwe tijd nu alleen een grijze massa die alle vreugde mijdt…

In een stille kamer waar de schemering meer leven brengt dan ik voert mijn besluiteloosheid de boventoon gedragen door een trage bas van betreurenswaardigheden Geen muziek omsiert mijn grauw verleden of mijn vrolijkheid vandaag Vandaag ben ik in dubio, mistig en te traag over hoe ik me moet voelen en hoe ik me gedraag…

Daar in de verte tussen hoge bomen onbereikbaar voor onze dromen het stilstaande witte paard zo sierlijk onbewogen de rug lijkt grauw daar bij de vaart mistig in de wintermorgen we hebben dikwijls overwogen of het een mystieke schim was of een hoefdier met een staart.…

Bleek licht, omgeven door het donkerste zwart, dat de geest van een gevallene bloedt en haar mistige ziel laat dolen op de gronden waar het haar leed heeft genoten.…

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

Blij is de wedergeboorte Zonnig wellicht de nieuwe toekomst Zorgzaam is het te beleven heden Sombere tijden zijn altijd rood Grauwgrijs is mistig in het verleden Fluweelzwart geeft rust, nimmer dood Groen geeft in stilte hoop Blij is wedergeboorte…

Het is licht ontwaken in mijn slaap raap bereid me de runen van het pad dat de leegte me zal weerspreken in het vaderhuis het kruis sinds de verbanning ben jij de koningin zing verse hartenkreten als mistige hoorn en toorn in het netdichten met de stille twijgen in herfstlicht is het goud te zwijgen.…

Heb het geuzenlied gehoord in mistig ochtend dralen kwam met geluid van zee wierp een schaduw over daken verbloemde duistere zaken versnelde op weg naar de haven van een onbewoond eiland ijl gekrijs uit zilte lucht het geuzenlied gehoord kwam zonder woorden.…

er komt niet uit het buitenleven niets hoewel het zich eindeloos uitstrekt zich verder verwijdert van verdwijnende einder of het mistig is vraag je niet dat ik weet wat weet ik met mijn stampvoet driftige hand vlammend oog nu eigenlijk steeds verder keert het zich inwaarts waar water wegzinkt in land is dat het?…

Mijn gedachten zijn zo grijs als de lucht Niet wetend wat der komen gaat Als regen die langs mijn ramen stroomt Komt het eruit als storm in een zucht Ver gezicht grauw en mistige lijn Misschien met donder en bliksem of is het als dwarrelend sneeuw, puur Wit als mijn gedachten konden zijn…

mistig bleek het reeds halverwege op weg naar de top vlagen wolken verhulden het pad voor achter opzij alles leek eender onontkoombaar de val gecamoufleerd voor andere ogen behalve pijn geeft neerkomen het gemis alsof boven nooit geweest is alleen beneden bestaat…

Ondanks alle narigheid vechten we om te leven Want 't leven heeft ons in zijn greep, en, willen we niet zomaar opgeven Misschien, als we wisten hoe het aan de andere kant zou zijn, zouden we niet zo vechten om te overleven Maar, omdat dat nog zo mistig is, houden we ons hier zo vast en willen we niet van opgeven weten...…

Het rochelen van de toreador gaat tussen de hoeven verloren, zijn mistige ogen, opwaarts gericht, dwalen door groene velden. Dan valt het doek, rood, ook voor de knielende stier. ----------------------------- Picasso 1933…

Zal jij nog aan me denken, soms Zoals ik aan jou Als de dagen korten en de maan nog steeds daar blijf jij ginds leven In je mooie droom en de mistige stad En ik hier, veilig, veraf Zal je het je herinneren hoe vrij ik me voelde jouw onsterfelijkheid van zo dichtbij te zien zal je nog aan me denken, soms zoals ik voor altijd…

het mistige vocht streelt de droge aarde dat dorstig wacht om gewekt te worden, de nevellucht daalt in alle rust, en zorgt voor nieuw leven.…

Soppende en sompende regen, druilige driezelige regen, mottige, mistige, muizenissende regen, striemende en stromende regen, vuig vlagende regen, harde, hevig huilende regen, koude en kleumende regen, droevig doordringende regen: allemaal zo vreselijk nat.…

Het is eenzaam wandelen Zonder zon Zonder maan Overdag is het mistig In de nacht koud en grijs De boom laat zijn takken hangen Hij weet waar jullie zijn Niet bij mij Niet meer bij mij Kwispel nog één keer mijn wandeling Kwispel al mijn wandelingen Zoals jullie altijd hebben gedaan Loop mee met mij Voor altijd aan mijn zij…

Maar als het optrekt, krijgen wij nadien Een ander type mistigheid te zien…

als een doel een droom is met een deadline waar jij en ik door de mistige liefde verstoppertje spelen dan stuur je de toekomst waar erotiek door lusten wordt gevoed als jouw doel mijn droom is met grenzeloos gevoel en jij vol overgave mij in alle omvang toelaat dan kruip ik onder je huid en stroom ik door jouw bloed…

De zilveren kristallen van de ontwaakte ziel, achterlatend op het raam van het leven zullen op een koude mistige dag, zichtbaar zijn voor heel even. Een blik van onverzonnen waarheid, Waar het vergruiste leven door heen schijnt De zilveren kristallen op raam in de ochtendgloren Mijn verloren adem welke aan de andere kant verdwijnt…

mag ik je ontmoeten vanavond samen eindelijk het kind begroeten dat onze samenleving heeft gebaard winkels zijn gesloten alleen de noodhulp is nog open de rest stalt thuis in echtelijk geluk maar het is koud en mistig buiten zo stil alsof de mensen iets verwachten ik zag een ster maar dat was even over achten…

Een bevende dauw zweeft in mistige schaduwen wiekend heen en weer De schone wereld nog eenmaal op z'n schoonst Als ik ga scheiden In het verweyen - Indrukken optekenen van onderzeekoeien Wind door de bomen Van de nymphen golven vocht in de grotten Schone in haar sonnet ze komt van een ver eiland onbereikbaar -…

Zwanger van water ontdoen grauwgetande flarden zich van hun neerwaarts ijlende last in hunkering de aarde te zogen, landschappen van stromende beken in mistige waas op glas, grijze lappen worden ijler waar blauw tevoorschijn komt, uit diffuus licht wordt zon weer geboren, liefkozend haar aarde als minnares.…

als het mistig is weet ik dat jij er bent ren tussen flarden door schuif gordijnen mist opzij en dan sta jij daar als ik mijn armen om je sla verdwijn je met de wind jij hebt grijze ogen rent over de velden slaapt in bomen en als de zon verschijnt verdwijn je weer je bent mijn vluchtig kind…

als kijkend door een mistige waas van emotie! Je beroert mijn hart, mijn wezen, mijn zijn... het denken aan jou, maakt mij warm en 'k mis je meer dan ik zeggen kan. In gedachte zie ik je, voel ik je, ben je toch fijn bij mij! en ik kus je zacht...met Liefde.…

De ochtendmist Mistig in de vroege morgen. Op de lange brug zie je dat het langzaam opentrekt. Eindeloos ver is de hevige mist, het maakt je onzeker. Een waas voor je ogen. Een sluier van mist omtrekt de kleine wereld. De route ligt in het verborgen einde van de onbekende brug.…

ik zag je gaan in mistig weer maar in je ogen viel al sneeuw ik voelde kou in je vertrekken ijsbloemde een lach met smeltendgekke bekken je zag de kerst in glinsterende ballen het groen werd rood in fraaie afrekengetallen in de boom hangt nu je lach en slingert warmte in kleine lichten schittert liefde die niet mag…

Nevelig zijn de velden En mistig zijn de bossen Wolken hangen als aureolen Om toppen van bergen Vaag en waterig schijnt de zon Mystieke figuren dansen In schaduwen der rotsen Of lossen op in nevelige meren Tijdens een macabere dans En trollen en geesten Bevolken grotten en spelonken En nooit lossen nevelingen op…

zij kijkt alsof ik lucht ben ik laat haar in een verte staren die enkel leegte biedt ze veegt haar tranen langs mijn huid ik zie er soms zo mistig uit dat zij geen toekomst ziet die brengt haar niet waarnaar ze smacht ze mist de vent waar zij op wacht steeds vaker droef van blik zie ik haar ogen wanhoop baren…