Alle inzendingen over moe

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…

Mijn ziel werd zeer zwaar beproefd, Mijn hart ziek en diep bedroefd; Mijn gemoed heel somber, kil en koud, Mijn trekken vaal, moe en oud. Mijn leven gaat nu doelloos heen, Ik leef, doch ach, in vrees alleen; In kwelling, onrust, angst en nood, Ik verwacht niets meer, alleen de dood.…

hij was al ouder toen hij haar tot vrouw nam zij was mooi en jong haar liefde voor hem was oprecht al geloofden zijn onderdanen dat niet zijn haren waren grijs, zijn geest moe het volk geloofde niet meer in hem maar met haar deed zijn leeftijd er opeens niet meer toe. jeugdig voelde de koning zich weer en blij van zin.…

Goudgebloemd is het stille sterven In weidse dalen lommerzacht De oude man ziet om in afscheid Overdenkt wat hem tot hier heeft gebracht Lang geleden jong in krachten Had hij in fantasie nog zo gevreesd Hoe het leven te verlaten Als oud worden hem gegund was geweest Nu bij het moment van opzien Zag hij dat de angst hem was geweken Hij was moe…

Hij geeft toe is zo moe van het vele strijden zo’n lange tijd heeft niets verblijd er was slechts lijden geen lieve lach geen ogen zo zacht mocht hij aanschouwen wachtte zo trouw op die ene vrouw die van hem zou houden is nu vol wrok en haat niets dat nog baat tegen dit zware leven dat vol geweld hem steeds heeft geveld…

Nou,die kleindochter van mij kan ook wel behoorlijk stennis maken zoals ze begint te huilen lijkt het wel het ergste op aarde haar tranen een vloed die de hele wereld overstroomt geef ik haar een flesje drinkt ze en is ze gelukkig gaat ze tijdje later weer huilen leg ik haar in bed blijft ze huilen Mia,je bent moe…

Ze zegt niks, laat alles toe ze zegt niks, hij wordt het moe de zwijgzaamheid is bijna tastbaar ze zegt niks al was 't maar het feit dat ze getraind is om te zwijgen iemand zal haar toch aan het praten moeten krijgen?…

Dit is de tak met de bloem alleen de andre bomen gaan al moe en zwaar van loof naar de aarde toe. Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast.…

Ik faal dus ik ben Schreeuwde zij de wereld toe Ze wilde rennen, dansen, springen Maar haar benen waren moe En ze viel en stond weer op Maakte fouten, kropte op Wat zij niet aankon en ze smeekte Of de wereld haar vergaf Want wij falen allemaal Zei ze zachtjes en vol twijfel Maar juist dat maakt ons zo mooi Het maakt ons af, uniek en…

gesteund bij alles wat ik deed vaders armen waren zo bijzonder gaven veiligheid en warmte troostten bij verdriet vertelden zwijgend veel in vaders armen voelde ik me altijd kind ook toen de tijd dat anders wist maar geborgen in zijn armen zal ik nooit meer zijn nu hij veel verder is dan het bereik want vaders armen waren moe…

Nooit worden verlichte dichters moe. Onvermoeibaar beroeren zij uw lichaam, en uw geest. Zorgen tillen ze van uw schouders. Wat zwaar is maken ze lichter. Dichters weten wat vrouwen gelukkig maakt. Vandaag al verandert uw leven, in een feest.…

De hoge hemel kijkt zwijgend toe naar hoe ik hier zit te zwoegen over alles wat ik ooit zocht en vond Wel oud maar nog niet moe van de dingen die ze me ooit vroegen ze maken samen de cirkel rond.…

ik ga stemmen ben zo moe aan wie vertrouw ik mijn stemmetje toe welke heren doen wat ik verwacht ach het is toch zo’n gedoe wie doet toch wat ik voor ons allen als het beste had gedacht allen in Europa beloven mij te verwennen maar leer mij die slimmeriken kennen ze schuiven het meeste echt wel naar zichzelf toe weet je hoe ik…

Ik voel me moe, het hoeft niet meer. Mijn hart verraadt het oude zeer. Jij bent er niet meer. Maar ik moet verder, denk positief. Hoe lang zal dit duren? Ik weet het niet. Al denk ik vaak: ik zou… het is mijn leven, maar zonder jou.…

Jij slaapt en ik kijk – moe, maar gelukkig met jou, een droom die is uitgekomen Met jou weet ik meer van geluk, met jou ken ik mezelf meer Met jou ben ik nieuw Met jou is de wereld vol van jouw wonder Samen vouwen wij ons om jou heen tot een veilig huis waarin jij de wonderen van de wereld ontdekt, het piepen van de halsbandparkieten…

Heerlijk is het ontwaken met een zon die al in je ogen schijnt slecht humeur die meteen verdwijnt vogels trippelen op de pannendaken de honden moe van het buiten waken springen op als het baasje verschijnt ’t is zomer !…

als een koud harnas spant de winter om mijn schouders ik ben het huiveren moe in mijn hoofd laat ik hem sterven een zachte witte dood of zo op tv in de woonkamer een meisje van honing een meisje van glas Pommelien T.…

Gebeeldhouwd straalt de toorts der verlichting voor iedereen. Levend raast ongelijkheid weer grimmig in neoliberale richting Papier blijft geduldig voor elke waarheid Ooit werd het klaar in de grondwet gegoten Geluk is geen snoepje van hotemetoten Armoe is te bestrijden in een rijke wereld De staat moet bevrijden, dat moet geregeld Een republikein…

In het kleine Heiligdom drommen moe de pelgrims binnen: rustpunt op een lange reis van onthechten en bezinnen. Wees Gegroet en Onze Vader duizend keren in kapellen - duizend mijlen als gebeden die van schuld en pijn vertellen. Op de weg naar Santiago voeren auto's af en aan mensen met te korte dagen voor een overvol bestaan.…

midden op de straat Terwijl mensen om hem heen bewogen Op zoek naar iets, altijd te laat In de zakken van zijn jas Zocht hij naar wat hij wilde weten En hoopte in zijn oude tas Te vinden wat hij was vergeten Zijn geheugen leek compleet gewist Wist niet waar, waarvan, waar naartoe Zijn hersens hulden zich in mist Voelden zich opeens zo moe…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

Een ridder reed eens door een woud Hij was moe en had het koud Er spookten lijken door zijn hoofd Wier leven hij eens had beroofd Verbijsterd bleef hij stokstijf staan Door schoonheid zichtbaar aangedaan Want hoor, daar zong een nachtegaal een herinnering… een vergeten taal Het oude lijf werd prompt vergeten De spoken floeps uiteengereten…

Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt.…

vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een raketwolk en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar mandarijntjes hangen op precies vijf sporten hoog als ik moe…

vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een windveer en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar mandarijntjes hangen op precies vijf sporten hoog als ik moe…

de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens hulden zich in mist zij voelde zich opeens zo moe…

En voel mij ontzettend moe, Toch kan ik niet slapen, Het maalt maar in mijn hoofd, Af en toe zit ik te gapen, Hij had mij toch eeuwige liefde beloofd? Maar na 3,5 jaar is er al een gigantisch gat, Waar ik steeds dieper in val Niets dat de pijn nog verzacht, Dus zit ik te wachten op de knal, Die onvermijdelijk komen zal.…

De aarde is moe gestreden wordt geen rust gegund Ze heeft al teveel geleden maar wordt nog steeds verkeerd gerund Vervuiling heerst alom vooruitzichten op beter? Ach, waarom...? dan wordt het maar wat heter!…

De aarde is moe gestreden wordt geen rust gegund Ze heeft al teveel geleden maar wordt nog steeds verkeerd gerund Vervuiling heerst alom vooruitzichten op beter? Ach, waarom...? dan wordt het maar wat heter!…

Ik heb vannacht een oude gracht gekozen Om stil met mijn gedachten langs te gaan, Om aan de leuning van een brug te pozen, Waar bomen óverhellen, moe van 't staan.…