Alle inzendingen over moe OR zwaar

Ze pikken het op Ze pikken het mee Onbewust gaat men in zee Hogerbewust zegt men ok Mee omhoog Omlaag Ga maar Al te graag Tussen regels en rellen tutjes en lellebellen paradijsvogels vuurkogels De druppels nog aan toe Vlieg mee Nog niet moe Vlieg heen Ook al is het niet met vleugels Maar te been…

Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig vernieuwbare bron.…

Nu ren ik door haar gedachten en ben niet moe te krijgen zij moet haar rust weer vinden niet in mij maar om weer te leven en een eigen weg te lopen zij moet rust vinden in haarzelf.…

De vissen zijn moe of verschuilen zich. Ook zij weten niet dat hun wereld een dode lampion weerspiegelt. Alleen mijn kijken hier verandert de natuur.…

ik stel mezelf de vraag: wordt de zon nooit moe? wie geeft de zon te eten? wie zorgt er voor het licht? wie liet de zon zo leven? och wat een mooi gezicht! antwoorden krijg ik niet, ik maak me ook geen zorgen. dit is wat ik zie en ook de dag van morgen!…

Moe van dat gebeuk, Dat geschreeuw En de snelheid van dat gegil. Het is over En uit. Uit! Dat beeld, dat geluid van dat gegrom en dat gedril. Ik doe en bedenk vanavond zelf wat ik wil! En dan dit nog geliefde stille buit Ik wil U vanavond aanvoelen diep onder mijn huid. En U aanhoren als rooskleurig geluid.…

Mezelf warmen in je armen is alles wat ik wil Gewoon samen zijn het is goed wees maar stil Alleen het horen van je adem en het kloppen van je hart Dan kan ik eindelijk slapen ik ben zo moe en vol smart Ik voel liefde pure liefde mijn buik doet zoveel pijn Ik wil enkel en alleen heel dicht bij je zijn…

Moe. Voldaan Hun lijven één lichaam Orgasme Héérlijk. Met reden…

Dame in het kleine Is ze moe? Want ze legt een armpje op haar hoofd Zoals grote mensen doen O, ze is zo weerloos Tegen al dat geraas Ik vind haar grandioos Geef haar voorzichtig een verre zoen Als ze uit het zicht verdwijnt, ons allen de baas…

Ik zie het niet meer Ik kan het niet, blijkt elke keer Moe en zonder doel Alleen met mijn lege gevoel Elke dag gaat weer vanzelf voorbij Wat is er in dit leven voor mij Drama en geluk bij iedereen Mijn leven staat stil ik doe alles alleen Alleen en zonder doel Waar is het einde van dit nare gevoel…

De aarde draait een baan in gang gezet door de passen van het rennend kind een slapende moeder cirkelt gevouwen in een houten zwaan moe van het geven blind voor de bellen.…

pijn Een nutteloos gevoel Is dit nu mijn doel Kan ik voor niemand meer wat betekenen Je kunt nu even niet meer op mij rekenen Dat is wie ik nu ben In mijn hoofd hoor ik mijn eigen stem En pep mijzelf weer op Roep kwaad tegen mijn lichaam het is genoeg stop Nu moet ik steeds stil staan bij wat ik doe En dat maakt mij zo ontzettend moe…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

om ons heen draalt en stukje bij beetje jou de waardigheid van het leven ontneemt wil je nog harder bewijzen dat je nog lang niet klaar bent door te zeggen dat hij het bij het verkeerde eind heeft ga een straatje om zeg en met alles wat nog bezit verzet je je tot je echt niet meer kan het knokken moe bent omringen we jou met onze…

Je mag, maar 't hart klopt je kunt, bent 't zo moe je moet, maar wacht op hem je wilt, dan zie je hem, een zucht, een lach een traan eindelijk, eindelijk mag je gaan. Voorbij de pijn, voorbij de lijdensweg, je laatste zucht nam alle ellende weg. Dag lieverd…

Dat wat je van ons op je bordje kreeg, maakt je meer dan methaan-moe.…

het meisje moe van de eindeloze herfstwind sleept de zoom van haar rok over het lege strand de hongerige meeuw krijst met schorre keel over de open zee het meisje hoort het schrapen van lepels in lege etenspotten ze ziet sintels met de schijn van gloed op deze plek neem je maar eenmaal afscheid…

Er huizen in deze habitat nogal wat oude mannen Aardige zachtaardige maar opvallend baardige quasi liever lui dan moe Savannekoning op de uitkijk bejaarde chimpansee Hun handen links hun duimen rechts peuzelend keuvelend Doch altoos vruchteloos peulen beuzelend toute la journée…

Moeder, wij zijn zo moe. De weg naar ‘t kerkhof is zo lang en wij zijn bang. Reik ons de hand nog eenmaal en help ons op uw laatste tocht. De open groeve wacht en dicht bijeen gedrumd, geeft elk van ons u nog een kruis. Het teken dat gij ons leerde in de blijde dagen van ons kind zijn.…

Fel paars vecht met oud groen Zwaar grijs mengt ver blauw Flirtend getjilp Hofmakerij in een plas Voorzichtige warmte in zwaar nat Reikend hout onder molm en rot Gaat het weer gebeuren?…

Het leven is soms pittig En soms gewoonweg zwaar Soms voel je je euforisch En soms ontroostbaar Geboren met twee benen Direct op de reservebank Zijn wij zwaar beschadigd En liepen behoorlijk mank Al struikelend gingen wij verder Want leven met één been Maakt je anders dan anderen Verdrietig, eenzaam en alleen Onzeker tastend in…

waar zou dag heen gaan die opluchtenden zuchtende wind die langs mijn wangen streek woelde om de donkere stilte te verjagen met een boog om me heen ogen die niet zien wilde de sluier van de ogen die roerloos lach zong de klok zijn sonet opgelucht van blijdschap of zwaar met lage zwaare klanken m'n haren zo zacht dat niets vergelijkende…

In het zware zwoele duister doet de zwarte nacht zijn intrede. Hij gaat gepaard met 'n warm gefluister hunkerend naar 'n ontmoeting,naar wat vrede. En in het duister dat wordt beantwoord door de lichte adem in serene sfeer. Is het zuiver verankerd in de hunkering naar meer.…

Weet ze wel hoe zwaar hij weegt De fakkel die hij draagt, hoe die Hem tegelijk verheft, zwaarte Lichtvoetig maakt?…

maar in jullie wereld verdraag ik al tien jaar het hacken en stalken in mijn stad de veiligheid voorbij u slaapt wellicht door alles heen en draait u nog eens om ver van mijn bed geen zwaar gemoed toch beste dames en heren is het uw neus die dagelijks bloedt…

(voor Chris Cornell) In zijn kindertijd was hij al het doelwit van een zware, langdurige depressie, waar niemand iets van begreep, laat staan een oplossing voor zocht. Hij verschuilde zich in de muziek, verhit door de vele tanden met haar, die hem grof vermaalden en dat is niet te vergezocht.…

Als ik dan reeds op hoogte ben en 't pad dat strekt zich uit Dan zie ik wat ik weer herken het pad dat daagt mij uit Ik volg het pad, hoe zwaar 't ook is maar 'kan er van op aan Dat steeds bij elke hindernis de ster mij voor zal gaan.…

het goud dat jij mij wil geven kan ik je niet terug geven het lood wil ik je besparen het zou je te zwaar wegen daarom laat ons samen graven naar een echte ader het zal ons veel leed besparen…

Een wezensvreemde overdracht vindt plaats in negen maanden als de zaailingen van verre vaderen worden geoogst, gewogen en te zwaar bevonden heb ik met enig tegenwicht mijn evenwicht hervonden…

Mijn spiegelbeeld Is reeds geheeld Van zware klappen Mijn schaduw Is nog steeds grijs Van die ene, verre reis, Naar land van ooit En dan weer terug, Maar ik, Ik genees Nooit zo vlug.…