Alle inzendingen over moeheid

ik word soms zo moe van het vechten moe van de rechten de plichten en de idealen moe van alle talen die van het verstand en van het gevoel moe van al dat gedraai en gewoel ik word soms zo moe van de anderen moe van het veranderen moe van het leren en het steeds weer proberen om te leven en te geven en je eigen falen te beleven…

spinnenwebben van moeheid dragen over grandioze zeeën zijn ellendig hart. en toch zal alles zo blijven…

benen kunnen mijn moeheid niet meer dragen tegenwind een te groot gevecht dus parkeer ik mezelf in de tram…

Het overkomt me weer opnieuw Ik zei het honderd malen "De liefde doet er niet meer toe" Maar waarom toch nog dat herhalen? Met loftrompet in alle toonaarden sluipt hij weer naderbij en komt het harder aan bij mij als was ik er allergisch voor geworden Dan kom ik weer op de vanouds bekende plek en is er niet te vluchten Het verlangen…

Bongo bezorgde ons feestgedruis : cadeaubons met van alles incluis. Van hotelkaarten tot ballonvaarten. Ik wil er nu één voor een dagje thuis.…

de katten moeten winnen blijven eist de vogelbescherming alom dierenverdriet nee de bioloog vindt van niet de vogelsoorten vermeerderen dan stellig zij eten te veel rupsen dan op flop de vlinderliefhebbers gaan daar weer van huilen wie snapt hier nog wat van weg met de kattenhaters een super slecht plan boeren schreeuwen…

Eindelijk weer even rustig ademhalen na alle drukte, stress en zorgen, onmacht en geen zin meer in zoveel wat moet gedaan. Toch is vreugde niet voorgoed gegaan want onverwacht schijnt even weer de zon en trilt de herfst in duizend gouden tinten. Ik zie hoe jonge kinderen blij dansen in het rond en nog geen vragen hebben zoals wij zo vaak.…

wit neemt het rood over met grillige patronen weigert zich over te geven een tegenaanval is er helaas niet moeheid strijdt om voorrang en wint het met gemak van alle leuke vooruitzichten rust is de enige optie zich hierbij neerleggen ziet ze echter niet zitten nog niet…

Ik voel haar moeheid...…

Daar is geen vooruitgang, dan nevens de Heer: Zijn spoor uit, dat is steeds naar achter; Maar mèt Hem, dan strekt immer voorwaarts de loop, En 't drukken der moeheid wordt zachter; Dan groeien al voller de rozen om 't kruis, - En schoon klinkt het lied van de Wachter: "Vooruit is: naar God en naar huis."…

Ik ben mijzelf verloren Op een doordeweekse dag Ik had me nog geschoren En ik droeg ook zelfs een lach Ik had mijn leren jas aan En alles op een rijtje Ik zou een blokje om gaan Of even naar mijn meidje Maar ergens halverwege Is het het toch misgegaan Van moeheid neergezegen Ben ik niet meer opgestaan Wie ziet in mij nog waarde Het…

je lest de dorst stilt de honger luwt mijn woede en geeft weer zin ik voel me bevrijd als jij langskomt schep ik ruimte voor jouw plaats ik verruil mijn stad zoek nieuw leven ik maak me zwanger door jou te wensen als je roept sta ik op streef ik een dag voorbij de moeheid die kwelt en verwart…

Er zit een dreiging in de wallen onder onze ogen en op de bedrand hebben wij onszelf met moeheid zo belogen dat er onverwacht wat aarzeling ontstaat, een nacht die liefde overslaat. Wij leggen ons - ontmaskerd als een paar - de afstand op, die egels met hun stekels prikken voor elkaar.…

Een meisje wiegt en windt zich in de dans Bij 't kwelen van haar zusters dubbelfluit; Hun vreugd verwelkt niet, eeuwig bloeit hun krans, En door geen moeheid wordt die voet gestuit.…

Een meisje wiegt en windt zich in de dans Bij 't kwelen van heur zusters dubbelfluit; Hun vreugd verwelkt niet, eeuwig bloeit hun krans, En door geen moeheid wordt die voet gestuit.…

De lange weg terug naar oude drempelwaarden van mijn huid, het alarm vervangen door een melding zonder crisisoverleg en meer dan de sensatie van geuren en smaken en meer dan de voldoening van kracht en moeheid en meer dan lachspieren om te voelen dat ik contact heb tussen het denken door Veel op afstand plaatsen om dichtbij ruimte…

De Maasbrug symbool van on- verzett'lijkheid leed aan metaal- moeheid en was gedoemd - Geen marinier die 't stage knagen van den tijd een halt toepriep - Integen- deel! Reeds rees uit Rotown's harte- bloed een nieuw symbool ons tege- moet - scharlaken in de neongloed - De Mariniersbrug Poort die naar heden voert!…

In de Amstelhoeck afgesproken voor de zekerheid bel ik haar om te melden dat ik er ben midden, onder de kerstballen Zij is bezig met haar jas komt eraan is bijna onderweg Even later met haar actetas kiest zij een tafel bij de deur Haar lange lijf in wol verpakt straalt zij zachtheid uit onbeslist moeheid van een lange dag Ik heb haar…

Een traagheid, moeheid Zondagsdralen - wat nu gedaan? De maaltijd voorbereiden, of luisteren naar Bach of Brahms? Of nu maar ophouden met bestaan? Geluiden van activiteiten als een wanhopig manifest Gestoord contact kan toch hersteld?…

er zijn van die dagen die meer vragen dan dat je geven kunt loopt altijd achter met het betalen van gepaste munt ondanks alle zorgen kom je nooit uit met energie voor vandaag en morgen de dip komt snel in zicht als de bodem van de put niets anders geeft dan prut totdat ik jou weer hoor en zie dan valt alle moeheid van me af ben…

nog donkert niet de lucht de ondergaande zon schijnt alle schaapjes rood intense drukte van de dag neemt langzaam af de stille schemering draagt sporen nacht gewijde tijd in terugblik naar het volle licht een mijmering over de dagelijkse plicht in ontspanning rust de avond vol vermaak die in voldane moeheid wordt genoten…

In de lucht zie ik sterren Een heleboel Elk met hun eigen ziel en verhaal Maar samen vormen ze een geheel Ik voel het gras in m’n nek kriebelen Moeheid overwint en ik doe m’n ogen dicht In de duisternis zie ik nog steeds de sterren Ze roepen me en ik wil heen Weg van hier, weg van alles Ik adem nog één keer diep in En word meegevoerd In het…

niet de ochtend of de avond maar de middag valt mij zwaar groente schoon aardappels geschild vlees gebraden alles staat klaar huis geboend kleding gestreken boodschappen binnen wassen gedraaid vuilniszak buiten bloemen geschikt wat knoopjes aan een vest genaaid dan neem ik even een rustmoment voel moeheid in ieder gewricht zet mij neer…

Wakker schrikkend duw ik zacht jouw snurken om, gerustgesteld zak ik terug in moeheid, dromend in te halen waar ik niet aan toekom in mijn halve dagen van het kleine zorgen voor Missy, jou en mij Soms moet ik je blijven kussen moet ik je nat huilen om meer tijd, meer te doen, groter te leven met minder slaap, ik heb zoveel te geven…

willen dromen over een wereld zonder geweld het zal nooit gebeuren alleen in dromen Ik zou willen vluchten weg van mezelf mijn problemen achter me laten steeds maar vluchten Ik zou willen genieten van muziek, boeken en schilderijen zonder gepieker alleen maar genieten Ik zou willen leven zonder angsten stress, onrust en moeheid…

Wat gisteren gebeurde komt nu weer: het zoeken naar geluk, de moeheid en de traagheid, ook de klachten, naast dankbaarheid die alles kan verzachten. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: en toch is alles anders, hoger, lager of ook gewoon anders gezien, gehoord. Het groot mysterie blijft verrassen.…

Het hoofd raakt leeg De zinnen worden korter Ik slijp nog wel de geest Maar ’t gaat niet vlotter De wil me te verzetten wil niet opstaan uit de luie stoel Toch ga ik het nog eens weer proberen ‘t stellen van een doel Die moeheid en droefgeestigheid die twijfel aan de zin sluipen bij mij in Gelatenheid wordt regelmaat De tijd tikt…

ik hoorde je stap in de stilte van het vallend herfstblad voelde beladenheid in het knisperen van je voet op het kleurig pad de zomer heeft je goed gedaan maar de moeheid is gebleven de rek gaat langzaam uit het leven als alle gunsten zijn vergeven en alleen het aardse nog zijn elementaire wensen kenbaar maakt soms vliegt…

zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind schreiend van moeheid…

de vreemde die hij is ondanks het delen van de waanzin in het verleden, het slaan op ziel en huid, onherstelbaar zoals de pop die ik jarenlang in armen droeg wanneer ik het licht uitdeed om woorden met dezelfde adem te laten sterven nog droom ik, de ogen op mij gericht midden in het huis dat het water op de ramen kringen maakt van moeheid…