Alle inzendingen over mossen

oeroude mossen gehecht aan zwarte aarde eeuwig groen erfgoed…

Wereld van mossen Groeiend op kwijnende houtige kolossen Bloeiwijze zacht groen en fijn gebouwd De bodem heeft het allemaal toevertrouwd In een wereld van zon en schaduw Als sponzen vol vocht Landschapsschakeringen van open en besloten Op een plek waar natuur haar rust zocht Bedruppelde groene tapijten Hout, jaar in jaar uit, aan het slijten…

Jou laten, naakt, stabiel, stil, zijn, voor meeuwen mosselen, wieren en mossen, en al wat er huizen wil.…

onder zwarte grond ademen fragmenten van een vastgelopen granaat op verstoorde aarde groeien zachte mossen bodem van bestaan we strooien bloemen drinken op de vrijheid in een stilte die verwondt…

Zij bracht de sigaret nog eenmaal naar haar lippen wierp toen achteloos het smeulend stompje langs de weg waar het wegsmolt in de mossen alle bossen, geruisloos gilden van getergdheid gesmoord door het stuk vuil dat weer verder liep…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

Plein, platanen, fontein, alles was zoals het hoort, volmaakt van barsten, kloven, mossen. Het was gezellig met zijn weduwe op die avond van het oude jaar waar hij niet was. Hij kon niet. Hij was - dat zagen we toch?…

uit een winterslaap getrokken tast hij zonder sokken heel voorzichtig krabbend over mossen op zijn tuinterras een bedje krokus en een vroege tulp hangen stijf van schrik schuin over hellend naar de kiekkast van zijn gulp die half openstaat buurvrouw heeft het tafereeltje door lacht zich een bult over de schutting: kan geen toeval…

Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ---------------------- uit: 'De Uren', 1995.…

alle sneeuwpoppen met takken penen dollend brrr wat een vrieskou een natte lente de bomen in compleet groen mossen en knoppen hoopje agenda's lezend achter brandnetels te lang en langer aan een witte muur boven een doos sieraden de jaden ketting het hangt aan de wand oude herinneringen komen boven -…

Klauteren over de heuvels Klimmend uit het dal Langs grillige beekjes Luisterend naar de waterval Boomkolossen in de bergen Mijlen ver verspreid Boomstammen die vele mossen herbergen Herten zien met al hun edelheid Wolken zullen je tegemoet komen Een alpenhut nabij Even in het uitzicht dromen Een Tiroler biertje maakt de klimmer blij…

De kale kruinen Ver boven reusachtige stammen Als natuurlijke fortuinen In verhelderend winters licht Opdrogende modderpoelen Tussen krakende knarren Droogte trotserend Boomknoppen zwellen De ontdekkingstocht naar nieuw leven Tussen bloeiende mossen Waar ogen met natuur spelen Het spel van zichtbaar genieten terrein wint…

een man lag roerloos op de zandvlakte zijn lijf bekleed met met wier en mossen piepschuim en schelpen bedekten de onbehaarde weerloze kruin de armen als lange takken gespreid de handen ontvouwt als vingervormig blad benen als twee stammen vergroeid verbonden met elkaar de gekromde tenen in het zand gedrukt wortels…

als adem witte wolken waait langs lusteloze luchten dan dampt prachtig przewalski paard van vogelvrije vluchten als aarde groene grassen geeft met machtig mooie mossen dan drinkt de vliegensvlugge vink bij bont beboomde bossen als avond rode ruikers ruilt voor vederlichte veren dan danst de zomerzotte zwaan met maanverlichte meren…

gezeten op zijn geliefde muurtje schudt hij de muisdagen van zich af zoals een hond de neten wolken verjaagt hij spelenderwijs ademt klanken langs zijn lippen daagt het leven voor zich uit tieren zal hij, zoals groene mossen zich niet voegen naar de stenen maar groeien in wildverband hij stopt zijn wereld in de binnenzak stroopt de mouwen…

Nu fiets je op een groene weg langs wijngaarden en wei en heg, door rivierdal en lichte bossen, langs muurtjes met bruinzwarte mossen. Witte kalveren liggen loom geschaard onder een schaduwboom. Zo’n runderkring dring je niet binnen. Daar moet een mens niet aan beginnen.…

Eigenlijk leun ik in je armen staan we in het leven als een boom uit de kroon schieten wortels uit schaduw - volle monden, met jaarringen verbonden, genieten we van deze rijpe vrucht, waarvan de levenssappen overgaan in een bedwelmende zucht, verkoelen we de mossen met de kracht van blote voeten, gedanst door elfenkinderen in de…

het zal bijna tien jaar geleden zijn de laatste keer dat ik je zag je bent nog even kranig maar zachter van karakter je voeten lieten mossen toe te groeien de jaren gaven je diepere groeven sommige werden holen waarin spechten zich verschuilen je verloor een tak maar niet je kruin je was blij dat ik je zag richtte je op, groette…

zware zwarte nachten ingekort door schuifelend avondgloed mossen zwellen met insectenvloed waarom leven nog langer wachten als voorjaarszon ons strelen wil reeuws geluid achter heesters levensdrift en soortbehoud: nieuwe meesters waarom mijn lief dit verschil met het koude verlaten ijs tussen naakte waaibomen velden eentonig, verlaten…

Woestijnen reiken horizonnen ver tot waar de prooi gestorven ligt als zand tot stof gemangeld ogenschijnlijk lijkt de aarde dood maar in de diepzee kiemt nieuw leven in het licht dat moeder aarde straalt het toeval neemt zijn kansen waar stort bui na bui op elke rotspartij tot kolkende stromen over kale akkers mossen kleuren al wat…

Regen deed vogels zwaarder vliegen, grassen en mossen sneller groeien, mijn huis een vreemde schuilplaats zijn. De kamer onherkenbaar, kromp; geruisloos vielen deuren dicht, de tafel, waar de kat op sliep, verschoof - heel langzaam - maar verschoof.…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

ik herken de sporen in het akkerland de ijskoude winter die er heeft gezaaid ze droeg koren, tarwe en werd verfraaid nu heeft ze alleen hem als onderpand in haar kamers huist men al dagenlang waar geveegd werd op het vergane tapijt dat mossen, en menig paddenstoelen slijt en dichte mist had als enige behang mistroostig oogt mijn bewonderde…

In de greep van de de morgenstond bijt het bos op het bitter van de mossen met de nasmaak van de nacht nog in volle mond vloeit de dauw uit gesloten ogen In het voetspoor van z’n uniformiteit, schuurt het eerste licht langs de hoogste takken, strekken schaduwen zich tot levende sculpturen, gekerfd in de magere schors van de vluchtige…

In het water van deze haven lopen geen schepen meer binnen, zacht wier wiegt rustig in de hoeken, oude mossen schilderen het vale hout van de deuren dieprood en donkergroen, mengkleuren van de bladeren die rottend oplossen.…

zijn benen stappen door beemden en bossen en dragen de ballast van voorbije dagen handen keren elke steen tussen gras en mossen op zoek naar het antwoord op talloze vragen hij zal zich wassen in het woeligste water zuiveren met zout uit de diepste meren luisteren naar het kristalhelder geklater als hij stroomafwaarts drijft op eigen veren…

geveld Een zwarte specht was in je gekomen Gehavende stammen vertellen over eeuwen In jouw holten sliepen spreeuwen Je hart was rot tot diep in het zicht Een proces dat doorging totdat je was gezwicht Verspleten tot houtige vezels Judasoren vergelijkbaar met ezels De slagkracht die jij had verwacht Nu lig je op de grond, heel zacht Laat mossen…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten, dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, witte lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje had als…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten dagelijks geluk van rust en geborgenheid thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd wilde hop lager de varens oude mossen witte lelies de trap hing moederziel alleen, boven was gezonken in een hel van geweld en haat een rode kastanje had…

O, Nederland, Met je dijken, onbemand, Je bossen waar korstloze mossen de bodem opvreten, godvergeten. O, Nederland, Met je mannen als hoeren, vallend door de mand, Je vrouwen verkleed als regenbogen, zonder mededogen, Het straatbeeld bepalen, in drankzucht verdwalen.…