Netgedichten

netgedicht (nr. 24.390):

Geënt

Eigenlijk leun ik
in je armen
staan we in het
leven als een boom
uit de kroon schieten
wortels uit schaduw -
volle monden, met
jaarringen verbonden,
genieten we van deze
rijpe vrucht, waarvan
de levenssappen
overgaan in een
bedwelmende zucht,
verkoelen we de
mossen met de kracht
van blote voeten, gedanst
door elfenkinderen in de
speelweide van de
nacht, met geënte
eigenschappen, blijf ik een
groene loot aan de vertakking,
waarin ik je mag omarmen.