Alle inzendingen over muze

ergens in een molen schuilt een vlinder. het is nog ochtend. of misschien is het slechts een lichte vorm van ontwaken. een onvergetelijke droom. straks zal hij doodgaan. voorzichtig de lucht in of met vleugels op de grond. ik denk aan bloemen. hoe we zijn geboren. dat het zo nooit is gebleven. de vlekken en waar we leven. ergens sterft…

mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

de dichter heeft mijn ziel betast de schilder opende mijn ogen de componist streelde mijn oor en de beeldhouwer nam me bij de hand met de andere zwaaide ik verlegen naar de muze aan de overkant…

De avond valt, ik zal geen afscheid nemen. Ik leef, ik leef nu in zonneliedjes en winterdeuntjes. De nacht zal ik als zacht benoemen, stilte wordt steeds langzamer. De fijne tierelantijnen van de liefde wil ik bewaren, de lokkende rust warm omarmen. Ik zal verdwijnen met de noorderzon en merken dat de dagen niet meer jagen. Er zullen geen…

Zoals jouw wereld muze is. Misschien. Nergens anders heb ik je lief, dan in ons hart dat altijd klopt. Zo nabij voel ik het leven hier. Waar je je nu bevinden mag. Ver weg van mij vandaan. Altijd ben je muze. Altijd nu en hier.…

de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten. ik draai een lusje in jouw haren, dat is een oud, geheel volledig uitgeleefd gebaar. de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten. ik stop je haren weer hun ogen in en laat het lichaam in haar violette…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

het avondje was op bezoek ik was weggegaan --------------------------------- uit: Mammoeth Mijn Muze (1968)…

Ongrijpbaar echt is Jouw strelende glimlach Satijnzacht stralen Ogen Brutaal golft jouw rode haar Over lachende schouders Elke keer, als ik je zie, Kom ik tot mijn positieven…

Jij bent mijn muze; Inspiratie geboren Mijn woorden die vloeien Gedicht uit mijn pen Jij bent mijn wil; Opnieuw geboren Jouw liefde die luistert, Net als het leven Dat laatst zei: 'Ik ben---- ---gerijpt voor ontluiken Mijn liefde moet gaan'. Gegoten met woorden In een bed met wit satijn Vinden wij elkaar Beminnen.…

Altijd onderweg op zoek naar iets jouw hart in je lied in dienst van het publiek dwars tegen de stroom in onbuigzaam voor verlangen onvoorwaardelijk reis jij met mij mee stroomt door mijn bloed op de cadans van jouw lied…

Zomaar wat klaprozen in conclaaf met wat bitter kruid de eerste ingrediënten tot een smakelijk opdienen. Een zuchtje wind leidend tot een serenade van gedachten, uitwaaierend tot een bosje ijsbloemen in kant gezet. De tijd gedeeld tot atoom krakende takjes in een mond- stille winter het hart van een onderhuids gestelde vraag: Waarheen…

kunstenaars hun steen alleen honden lichten daar hun been mijn muze zet gewoon de hemel op een kier en wij dansen en spelen in volle overgave ons uitbundig plezier…

Je lichaam slaapt dicht tegen mij aan als een warme, zwoele zomernacht Mijn ogen glijden over je heen Zien elke spier glanzen onder je huid Deze momenten koester ik en glimlach Je zó kwetsbaar lief te zien slapen Langzaam zie ik de schemer van de ochtend als strepen over je lichaam verschijnen Een gevoel van ultiem genot bekruipt mij Ik wil…

Onverwacht Wonderbaarlijke Dracht Muzikale Vracht bodemloos diep uit Zee ge-Bacht onverdacht Hemel en Aarde verpacht Zalige Klacht van de Nacht Licht doorheen de schacht Gegeven Pracht,zonder macht Kracht van’ t gedacht zó eloquent Zacht gebracht welk ook één betracht vanuit de gracht tot Wel-Geacht Oog dat aan ’t tranen placht Mond…

je handen als een boek de woorden, zinnen elke alinea ja, alle hoofdstukken zijn nu gelezen iedere letter en regel de lijnen je hele wezen sla de laatste bladzijden om en het boek is dicht het doet me niets dit boek is uit ik kijk naar het licht van de maan en fluit nog één keer naar jou en zoek……………

Je bent mijn muze en liefde voor altijd.…

op een luchtviool in de schaduw een symfonie uitbroeden jij bent zwemmen ik ben gek…

het is half elf zondag en het bloed kruipt waar het kruipen kan maar! in tijd kan je niet stil blijven geruisloos sluipt een schuduw maar! dichterbij niet komen omdat de lucht onzichtbaar is alleen maar voelbaar voel maar als een zuchtje wind en het stopt waar het begint tikken op tik tak gewoon op m`n gemak onderweg in dit leven…

Ik hou van je lichaam en van je gezicht je bent mijn muze, mijn minnedicht.…

Jij bent zo lief Voor mij Liefde Geliefd Daarom ben ik Graag bij jou Zo dicht Voor jou Dichter Gedicht…

jij bent bloed, vlees, buik met darmen Met rimpels en een onderkin Beharing als een vogelspin Een kruising tussen een apin En het zigeunermeisje Carmen Ook jij bent bloed, vlees, buik met darmen Vol dagen frisse tegenzin En dat ik jou nog steeds bemin Dank je uitsluitend aan je charme Ook jij bent bloed, vlees, buik met darmen Oh, muze…

worden Uitgehongerd tastend zoekt hij zijn weg Door het donkere struikgewas Hij wil verboden vruchten plukken Likt zijn lippen vol welbehagen met zoete tong Voor de speech Niet meer urenlang in stoffige kamers Zoeken naar woorden Een zee vol demonen De adem van muziek huivert Zet in Zo wit als de stranden met roze schelpen Mijn muze…

Laat na naar roes of naar gevoel te dingen, der Muze vleugelslag wordt men gewaar in ijzige windvlaag van zielshuiveringen als oude melodieën wonderbaar zich mengen met het onvergeetlijk zingen der bronzen stemmen van het Nieuwe Jaar.…

Met een schone lei zonder turbulentie reist mijn geest onbevangen in vrijheid zij blijft mijn muze die mij muzikaal begeleidt. De heldere klanken raken wonder deeltjes om zo in harmonie te leven zonder limieten haar noten laat mijn hart in ritme genieten.…

the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht het heeft ook de dood in zich, verlies…

Je bent meestal zo erg aanwezig in mijn verbeelding van de avond laat wanneer ik de muizen hoor trippelen op de trap op weg naar de oude zolder dan blader ik in ons fotoboek hoe we samen liefde waren terwijl de muizen zich tegoed doen aan de kaas die er ligt zonder val ik ben nu sterk aan het vermageren om in ons samenzijn te blijven…

Die vrolijk speelt met haar gouden haren Haar gezicht onschuldig als van een kind Haar taille slank als berkenbomen Haar handen blank en glad als elpenbeen Ogen om steeds van te dromen Om haar bekoring kan niemand heen Geen mens zal haar ooit kunnen behouden Al is ze ook niemand ontrouw Er waren zoveel die op haar steun bouwden Maar een muze…

uur der dag Gesteund door allereerste prille vogelzang Verwekte bij ’t vroeg ontwaken een blijde lach Die blijft de hele dag tot aan zonsondergang Wees jij daarna bij nacht mijn heldere maneschijn Die sterren strooit langs het duister firmament En wil de hele verdere nacht ook bij mij zijn Omdat er geen ander is die mij zo goed kent O muze…