Alle inzendingen over nabijheid

Inspirerend licht van opkomst tot ondergaan Verstrooiing nabij.…

verleid me heel zacht met jouw mooiste dromen die liefste lach in jouw donkere ogen door die heldere tranen in afscheid gelaten met tedere kussen net voor het slapen verleid me door woorden onuitgesproken geheel onverwacht in harten geslopen door gelukkig te zijn samen met mij toekomst in dromen verleiding nabij…

Hoe sterk het licht ook straalde het was haar lichaam dat faalde dat niet meer in staat was de strijd aan te gaan hoe mooi de toekomst ook had kunnen zijn, alles was nu van de baan Langzaam dovend licht voor die nare ziekte gezwicht De strijd gestreden alles wat rest is het heden en verleden Niet meer samen dromen over de dingen die nog…

De kaartverkoop gaat vlot. Het loopt er storm. Een vonnis heeft het tribunaal geveld. George Bush, die fout was, wordt terechtgesteld in 't stadion. De aandacht is enorm. 't Is uitverkocht. Tweezijdig snijdt het mes: verkoop bij executie - groot succes.…

Verzwakte eenheden vochten een verloren strijd de legers van de agressor dringen tot in de voorste linies door Schaduwen vullen het slagveld rusten op vermoeide cellen het goede overwint het kwade? Nee, de doktoren hebben hem opgegeven…

het was stil vannacht te samen met hem er hing een sfeer van veelzeggend niets alsof leegte verzacht wat was er nog meer dan wachten op de horizon voor hem op zijn weg naar de laatste eer starend en zwijgend in onzichtbaar vertrouwen gaat hij zijn laatste gang hoe ervaart hij zijn rouwen waarom is hij niet bang…

zó verloopt het steeds vaker vooral op een lange winteravond als ik bij een aantal portretten op de kast een kaarsje ontbrand en later, wanneer de nacht weer valt nog een poosje naar elke foto staar voordat ik ze in het donker zet juist dan, op dat moment lijken hun gezichten nog even op te lichten alsof zij hoe jong of oud ze…

ook al hou je van het leven treur niet om dood te gaan waar de bloemen altijd bloeien daar klop je op die dag aan het leven gaat hier verder Ik heb het al zo vaak gezegd de hemel bood Ik aan op aarde hier begint het ZIJN pas echt heb geen angst om te sterven treur niet om dood te gaan zoals Ik bij je was op aarde zo zal Ik ook hier naast…

in de tiende maand schuift mijn bodem onder de voeten het kan ook zijn dat de geest kiest bij het vallen der bladeren voor een andere route het lijkt of hakken plakken aan de aarde en schoonheid het laat afweten in haar oorspronkelijke waarde het is een brug overgaan zo zwaar als het beklimmen van het rulle duinzand om aan…

ik strooi ze maar uit mijn gedachten omdat niemand er op zit te wachten geen stof en as maar de schepping nabij recht uit het hart natuurlijk een tikje apart want ze zijn niet te koop in een wereld waar ieders denken en leven in het maatschappelijke harnas worden gehesen prijskaartjes alles bepalen omdat status en macht alleen…

op het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren…

donker is voorbij de rozen zijn vanmorgen ontloken ze kleuren zo rood ze geuren zo zomersgroot regendruppels parelen zich op het ontplooiende blad de zon, ze schrijft weerkaatsende verlangens een spiegelwandjeshart glanzend op het meer het beeld van bekoring raakt het diepgewortelde je bent me hierin zo wonderbaarlijk nabij…

Ook God zat 's avonds aan met het gezin, wij baden om veel onheil te voorkomen en later zondeloos een nabije hemel in. Ik weet niet waar het kind mij is ontkomen maar eens wordt ieder einde en elk begin toch in een doodstil ruisen opgenomen.…

Snelle luchten passeren de hemel, vluchtig als de tijd. Symbool van leed dat is geleden. vervaging van de strijd. Zon die strijdt om haar plekje, als hoop aan de horizon. Zij deed de wolken en regen verbleken, zoals de donkere nacht niet kon. Vooruitgegaan door regenbogen, als bannieren van de overwinning. Helaas won het niet…

Voor altijd in jouw nabijheid te mogen drinken en verdrinken in die warme, lieve, rustige en vooral tedere energie van jou. Te zijn, te willen, te blijven rondom die lieve lieve liefde, voortdurend bij je. Mocht ik iets wensen of verlangen... heel graag met jou de tijd te mogen delen.…

breken in het aanstormend tij, tij kan helen tij kan breken het onherbergzaam geklaag, de weeklank van dit lied, het verliezen van de niet gedroomde dromen en het laken dat steeds kreukelt liefde die steeds maar lieft, liefde die me raakt, maar ook deze liefde went en het is de aanraking die me plaagt, och mijn hart is de verwondering nabij…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

waarin de vogel vloog omhoog een ademtocht het blauw nabij een laatste zucht naar jou van mij…

zag een gezicht op jouw schilderij de andere nog neo een natus nabij jij gaf hen ballen hun levensloop vrij koos voor hun vrijheid de schaar was dichtbij de partus was spannend en groots jij strengde einde gaf leven om de tijd te bedwingen een dans die de dood helaas ooit zal winnen…

als de natuur haar kim vertoont dan verdwijnt de hoop op de oneindige duur de verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koud vuur maar het ademen legt steeds meer bloot dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot dat wat je nodig hebt als dagelijks brood niet dat je…

als verlaten natuur haar kille kim vertoont dan verdwijnt hoop en taant vaak innerlijk vuur verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koude steen maar legt het in en uitademen wel steeds meer bloot; dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot; dat wat je nodig hebt…

Wat gezegd is is gedaan en wat daarna komt is hier niet ver vandaan Is de spanning er nu al af of zijn we overbeladen, want ik voel nu iets wat nog niet is ervaren Het is een droge grens voor wat we zien maar van binnen een oase dat veel gevoelens moet voorzien, voor een plekje in ons leven dat een stukje moet krijgen voor dat wat we nog niet…

Hier is het rustig, we vallen in slaap maar mijn lief hoort de dolkmannen komen en hij roept ons wakker: Nabij! de overgave van de stad is nabij!…

Zie haar daar zitten Nabij een rode lantaarn Een gevallen vrouw…

Hoogtepunt nabij als twee smartphones rinkelen Hartstocht niet meer blij…

de dood zo nabij mensen voelen zich niet vrij toch, het hoort erbij…

mysterie nabij.…

Hij had geen idee -in de verste verten niet- hoe nabij teder was op de huid gezeten door zijn verleden.…

Zelfs ginds... steeds nabij... Al jouw letters schaven blij... Wat scheelt er met mij ?…

Als een tochtvlaag scheerde zij aan mij voorbij eer ik wist, wat zij mij te doen aanried huiverend stond ik op een duinslag nabij de zee, die landinwaarts dreigde te springen, die trachtte mij te verzwelgen met een weids gebaar ik, die niet goed wist, wie zij was, wat zij deed niet alleen de zee, ook de winter was nabij die mij zou dopen in eindeloze…