Alle inzendingen over naderende dood

hoe diep kan het graf van mijn adem zijn dat ik met duim en vingers graaf wanneer het zand likt en kijkt naar mijn wimpers als naderende nevel voorbij het ijzeren hek van doodse stilte wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt geluidloos, steeds dieper in de nacht tot de maan valt en niet verder mijn huid dunspijlig…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

van de overkant ik ken nu eindelijk het geheim van leven alleen dood kon me dat geven…

de zin van het leven de zin van de dood te moeten aanvaarden probleem levensgroot ik zie de natuur als normaal proces dit aardse bestaan vormt mijn levensles de dood niet ontlopen hij woont in mijn stad ik zie hem als vriend op mijn levenspad ik maak me niet druk om het naderend eind onvoorspelbaar blijft het ‘t wordt nooit omlijnd…

Amos had de dood verbloemd geroken en vluchtte voor de naderende nacht met open ogen in de open pracht: een wilde roos en vorstelijk ontloken. O, die appelgeur, dat blond gestruiveld haar, die lachjes kroezend om de rozemond – hoe zou het zijn als men daar honing vond? hoe kwamen zij verduiveld tot elkaar?…

ik jou nader in een verbonden droom…

de dood Het leven zo vaak bezongen Nu voorgoed en voor altijd bedwongen…

Jarig worden, een jaar erbij het overlijden komt steeds nader lacht zich krom, laat zich zien in wat verdwijnt en blijft in later. Zij zijn mij dierbaar de doden van nu, morgen en eergisteren en buiten begint het knisperen van bruine, kurkdroge bladeren.…

Mijn leven streeft, een snel-vlietende stroom, Naar 't schriklijk eind, de onbekende dood. Nader, rusteloos nader: en mijn schoot Droeg nimmer vrucht, mijn zoetste droom bleef droom.…

zij tot rust in haar haar moeder Jouw moeder nader tot haar!…

Heel dicht bij jou Proef ik de liefde weer Ik ga er helemaal in op Er is niets anders meer Geen woord is nog belangrijk Als jij me zo verwent Want elke tekst vervalt, als jij Zo heel dicht bij me bent…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar -achter glas- mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

(Canon) Kling - klang! Kling - klang! O - ver het woud gal - men de klok-ken als Eng'-len - ge - zang, Vlei - end met to nen van zil-ver en goud: Kling- klang, kling - klang, kling - klang, klang! Kling - klang! Kling - klang! Sta - tig van stem roe - pen de klok-ken met stre-len - de drang: Na - der, o na - der, o na-der tot…

Ver stond de strakke lucht Als een grijszijden scherm Gespannen voor de dood. Aan deze zijde een vlucht Vogelen met gekerm, Onze hoofden over, vlood. De grond bekroop wat groen. Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd.…

Heel in de verte nog rolt iemand van de trap Dronken verhuizer die de rommelzolder Volstapelt met duister rondkolkend huisraad Met bijl en snijbrander nadert hij ons interieur In de palm van zijn hand nu vlak boven ons Valt in een flits zijn plan te lezen. ------------------------------- uit: 'Achter de rug', 1997.…

Met knoop in de maag open ik de deur naar de kamer met bekende ziekenhuisgeur Onder het frisse witte laken lig jij heel vredig in ‘t zonlicht op je zij Rustige adem, blosjes in je gezicht omdat zojuist iets je hevige pijn heeft verlicht Voorzichtig streel ik je broze grijze haren, en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren Ik kus…

Ik ben je nu heel dicht genaderd, dat merk je toch wel? In mijn huis van dag-maar-geen-nacht sta ik nu vlak achter je, ik kan je bijna aanraken. Je moet mijn adem wel haast voelen en met gesloten ogen ruik ik je heerlijke vel. Nee, vrees maar niet, ik maak geen misbruik van de situatie, je bent en blijft ten alle tijde vrij Tenzij…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

je ogen donkeren als je hart weer zwicht voor mijn verleidingskunst handen gaan al trager je antwoorden steeds vager tot je lach breekt in een gunst zo nader tot elkaar dat lichaamstaal zijn eigen hoofdletters creëert de zinnen kort en heftig worden het ritme warm voelend is helaas geen luid applaus na de apotheose omdat de…

U zag hem fanatiek zijn pleepot gooien En hij werd ook nog eens de kampioen Nu had hij dat ineens niet moeten doen Vanwege sanitair in arme landen De Rhenenaar die hem de beker gaf Veegt aan die uitspraak beide billen af. -------- Kroonprins Willem Alexander verklaart achteraf met gêne te hebben deelgenomen aan het wc pot gooien tijdens…

Er staat drie millimeter glas tussen mijn leven en de naderende nacht. Trillingen in het ondergrondse lopen in mij door. Reeds grijpt de wildernis mij bij de benen. Aan alle deuren schudt de wind. De wolven wapenen zich tot de tanden.…

Nieuw leven is in ons gezin ontstaan! We hebben hem zijn opa's naam gegeven, hij staat bij de gemeente ingeschreven. Toch ben ik nog een keer teruggegaan. Ik vroeg aan de mevrouw van Burgerzaken: 'Kan ik van 'Sywert' nog iets anders maken?'…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

als in een waan tot de naderende volle maan vannacht van het gevoel verlost als in het niets opgelost elke naderende volle maan aangedaan onderuitgaan in het zachte schijnsel van maanlicht weer herboren opstaan…

Het sluipt nabij, ik leef maar door, wacht af wat komt, wat nader kruipt grijpt naar de keel, waarmee de klop verstomd, de dood in eindigheid vermorst, komt na het dagelijks brood, groeit liefde aan tot aangename korst, bloesemkuur in late jeugd, waar in wolken adem van de vreugd de aangeboren rijp ontdooit in het vuur van ouderdom…

Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren Noch zelfs om 't naderen van de zwarte dood. Zo min als, stralend goud door gouden blaêren, De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood.…

noem mij dichter en ik kom nader...…

wij zien ze gaan op de trappen naar boven hun taak is om het vuur te doven jongens mannen stoer en sterk mensen redden hun dagelijks werk de dood naderend onwetend wat er boven hun hoofd is ontketend duivelse machten die het leven ontkrachten kostbare levens verloren bij het ochtendgloren alleen rook en vuur verwrongen staal sprekend…

Zowaar was dit contradictoir: elke levensweg leidt naar de dood! Dit voorbeeld verwonderde zeer en bij nader beschouwen nog meer. Het is treurig gesteld: op de levensweg geldt voor eenieder eenrichtingsverkeer.…