Alle inzendingen over namiddag

zie, het herfstlicht speelt met drie glazen vogeltjes in een huiskamer van binnenuit gloeit warme fonkelzomer even na…

vijf reeën snellen in sierlijke rij door Duunse Landen hun silhouetten verspringen vluchtig naar nevelige verte kleine bosschages om in te schuilen een veilig toevluchtsoord…

waarom zou ik verzwijgen dat de tijd begint te dringen welk levenslied wil ik nog zingen; ik ga er nu al van hijgen is het een opgedrongen keuze of zomaar een leuze moet ik het laten gebeuren of toch nog iets anders inkleuren het kan ook een luxe zijn zo te kunnen denken en dankbaar zijn wat het leven nog zelf mag schenken is het…

de rand van het zichtbare is bij de kromming van wit tussen regels daarachter een hek om toegang te weigeren een half uur na zonsondergang een steeg omzoomd door muren overal blindheid om dood te lopen de eerste straat links om voortdurend te dwalen in dichtgetimmerde gelijkheid zonder aardse genade en tussen nieuwbouwmuren begint…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde?…

in de namiddag zweeft een wolk slappe muggen boven eeuwig groen…

Bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het al aan het sneeuwen vlokken vielen dansend, spelend, uur na uur bij avondschemering warm ik mij aan een vuur nooit lag de natuur zo wit en maagdelijk puur en ‘ k hoorde enkel ‘t krassen van de spreeuwen bij avondschemering warm ik mij aan een vuur de ganse namiddag was het…

Mijn lieveke, zeg, herinnert ge ‘t u? Het was een zonnige zomernamiddag: geen windje dat ruiste, geen blad dat bewoog; een hemel zo blauw als ‘t azuur van uw oog, - o zonnige zomernamiddag. En velden en weiden, en ‘t eindloos verschiet, o heerlijke, zonnige zomernamiddag, - ze lagen in diepe, gezegende vree, die vrede, wij leefden betoverd…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

Rillend in de wind, haast bevroren van de kou groeten sneeuwklokjes. Haiku…

Je bent verrukkelijk, je bent lief je bent mijn zon in superlatief ik voel je handen nog over mijn lijnen ruik je geur die straks weer zal verdwijnen je laat me zweven het hele leven in je oogopslag op een namiddag van een zomerdag…

het rauwe geschors van het mes rond de appel - zij luistert naar vo met zijn oogappel chilt vo de namiddag rond - niet één twistappel de wangen van zijn oogappel - pratende schillen nanoen op het hof - een appeltje tijd voor elkaar…

Zittend bij het raam Kijk ik in de late winterzon Bomen kaal, planten dood Dat is wat de winter vormt Zittend bij het raam Schotels op de daken Ontvangen levenloze energie Waarmee mensen zich vermaken Ik kijk naar je raam en wacht Denk aan het moment dat jij daar stond Denk aan het gelukkigste moment dat ik ken Ik kijk naar je en je lacht…

zij hun goden vereerd zwerend in ganzenpas nu heerst er een benauwende sfeer op de plaats delict waar verraad echt manifest gaat worden bij de donkere borders van de hof van getsemane lichtte het oogwit van judas al zijn bekentenis op hij heeft zijn koning verraden aan de romeinen die hem bekroonden en doden op golgotha’s namiddag…

Vrijdags namiddags Met vaste tred Trekken wij onverveerd Met stapels gewapend Naar die oase van rust En zacht murmelende mensen In deze ruimte Van gelijkgestemden Wisselen wij de voedingsbron Voor de geest Blij dat die blikken heg, Voor even dan, is geweest…

Vrijdags namiddags Met vaste tred Trekken wij onverveerd Met stapels gewapend Naar die oase van rust En zacht murmelende mensen In deze ruimte Van gelijkgestemden Wisselen wij de Voedingsbron voor de geest Blij dat die heg, door Niet-zielsverwanten met blik gevuld, Voor even dan, is geweest…

Er klonk op een namiddag in april Luid als een donderoordeel van de kansel Een ongenadig ouderwets pak ransel: Gebrul van rake klappen en gegil Voor 't bloedend achterhoofd kreeg hij, de dader Flink op z'n lazer van z'n eigen vader…

Ik beweeg me vertraagd en op rekkende benen door de roze massa van de namiddag. Geef me veren! Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

Een kille zon druipt langs het doek van de namiddag. Ik wrijf de zoute korsten uit mijn ogen en herinner me een vage droom, een val. Het bed waarop ik lig is hard, ik richt me op en staar de leegte in. Ik kleed me aan, ik huiver, buiten wacht de duisternis.…

In tranen om nieuwe chemtrails schotse ruiten op hemelsblauw namiddag kleurt wazig wit zonsondergang doorstreept geluidloze vliegtuigen weven luchtig hun patroon hertekenen het volmaakte tot een schandelijk kladje, gestoorde breinen willen het klimaat onder de sloef, aluminium en strontium dringen in de kern…

Tegen een amechtige garagemuur, tussen vergeelde stengels, uitgeplozen grassen en distels kortom de jaarlijkse tragedie waar mensen met herfstproblemen uiteraard aan voorbijlopen staat daar op een verlaten namiddag zonder ons medeweten het noeste blauw van een korenbloem!…

In de namiddag hoor ik, als het kloppen van mijn hart, de klokken en het is geen bloed maar ijs dat door mijn aderen stroomt. Waarom overvalt me deze grote somberheid nu ik hier, vredig tegen een boom geleund, het gefilterde zonlicht bekijk? Zijn het de klokken met hun zware slagen?…

Een colonne muildieren zet zich in beweging citrusvruchten deinend op hun ruggen, de blauwe ballon van de namiddag vult zich met stof en zwelt op.…

uit de echo van de schepping is opnieuw blinkend goud geboren en nog wel in de lente door de vroege adem van het eerste jaargetij op een namiddag waarin de glans van groen ons in warme zonnestralen verlicht doet bekoren zij is de zevende in de rij; een rijkdom aan schatten deze waarneembare tederheid is op onze aardse wijze…

ik luister naar naar jou en de vogels je ademt snel in mijn stappen het spijt me om echo's te laten verdwijnen kies voor het licht woorden die schrijnen we dwarrelen dansen de stilte de namiddag rust hoorbaar gezapig verzadiging sust vlieg maar, ik verdwijn in je vleugels op een draagbare wind je zult niet meer…

-druppels uit al mijn lichamen dringen het kind binnen- morgen zou het gaan varen ver weg van de grijze pantalon en het openscheuren van de donder op zolder, van de minibomen langs het treinspoor dat de seizoenen deed vervreemden van het kunstlicht, ratelend en zonder pardon morgen zou het gaan varen in de namiddag, licht en…

het is het lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept het is de verdwenen zandweg de oude afgepelde verflaag op een deur de dag van nevel en dauw het stuurse zwijgen het is de beklemmende namiddag het dorp dat nooit het mijne werd de korst…

Bij het overlijden van Mia, deze namiddag.…