Alle inzendingen over nieuw begin

Het is niet te bevatten Geen einde, maar ook geen begin En ik zit daar heel klein ook tussenin...…

Wat begon als een sprookje Eindigde in een boze droom Waar ik nooit meer uit kon komen, als zat ik in een disselboom Liefde maakte plaats voor haat, maar met haat kon ik niet leven Eigenlijk is het nooit uitgepraat en daarzit ik nu niet meer om verlegen... kon ik niet tegen... Het sprookje is uit en de kater kwam later...…

Onvoorspelbaar wat het is Want wat ik denk te hopen Voelbaar echt, en prachtig moet nog komen om te gaan Het is samen lopen En tja hier zit ik schrijvend Alleen en heel onmachtig Om het enkel staan……

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

Op een dag door de verrekijker gezien uit de serre van mijn tante: de plotselinge nabijheid van een vrouwengezicht onder de rand van een hoed, een hand op een blinkend fietsstuur. Een mand waar iets wits in beweegt. Een man met een pet op aan het stuur van een hoekige zwarte Ford. De bootjes aan strakke kabels die op geheimzinnige wijze de richting…

En van al ´t Zijnde, drijvend Verdwijning in, zie ik geen einde of geen begin.…

Jaren gaan voorbij je zoekt dat ene gevoel heimwee naar het begin terugblikken naar vroeger het mooiste komt altijd later nooit nu.…

Vanochtend werd ik wakker in een droom van iemand die een huid van vlees bewoont. Ik kon niet vluchten, ik was geen Tsjwang Tse die had gedroomd dat hij een vlinder was en zich bij ochtendlicht afvroeg of hij, Tsjwang Tse, gedroomd had een vlinder te zijn of dat de vlinder droomde als Tsjwang Tse te ontwaken, nee, ik was een mens, een…

Vanochtend was de wereld weer erg goed begonnen met blauwe lucht en hier en daar een wolk van zelfgesponnen suiker, en in haar schaduw op de grond een koe, maar als altijd hield ze het voor bekeken toen ik onder haar door reed, over haar heen, en hoorde dat er vandaag geen doden maar wel een paar gewonden waren, en dat we mochten hopen dat…

Heel nieuwschierig sluimert de ochtend op mijn ogen gaan over het land veel dauw erop de dauw wordt meer naarmate de zon hoger staat en verdwijnt als het avondrood zijn gloed straalt Verhelderd wanneer de zon achter het water verdwijnt dan komt de maan wat somber boven die half schijnt gevoelstatig zo hoog daar achter de sterren verdrietig…

Hallo Lente, wat ben je maagdelijk pril, bijzonder groen, dit jaar de winter liet zich innig gelden maar nu laat jij jouw zon zien gaat er een knoopje los voor bomen bladerknoppen zag ik jouw vriendin, de zomer vandaag al een beetje glimlachen vanachter haar blonde gitaar liep ik over schaduwkant van straat naar glasbak om het…

Als je er voor kiest om anders te zijn lekker vreemd buiten alle normen om verblowend de verantwoording en gezag een geest vol verwarring mistig en krom In de roes genietend flierefluiten gebruikend al wat heeft en leeft terend op die gemeenschap welke begripvol steeds maar weer geeft Maar dan als de jaren tanen het lichaam protesteert…

Jij pakt je koffers Ik mijn egoïsme Vertrek en aankomst Begin en einde Nulpunt Celsius of Fahrenheit maakt niet uit Een tabula rasa is het…

Het is een heldere zomermorgen Door een heldhaftig mens is het leventeken gegeven, en zijn troepen trekken even over de grens. Overal op straat en achter deuren, onder stoelen worden de vijanden gevonden. De halfslachtende soldaten slaan vreemde mannen op hun smoelen, griezelen even van hun wonden en door de gebroken ruiten storten zij…

Het was maar een blik het was maar een knik heel, heel miniem geen ander heeft het gezien het was het begin het was de start voor het fijne leven voor twee wie doen er nog mee het was maar een blik het was maar een knik ik heb het begrepen…

in ‘t stille begin was daar duisternis in de oerstilte klonk het woord het woord schiep zijn gelijkenis die kan geloven hopen liefhebben herzien…

zo volkomen waarbij de laatste zilveren druppels stromen in de palmen van het hart, met tederheid bespeeld het smachtend water, waaruit de lichamen van de wereld zijn gedeeld, weerspiegeld verlangen hemelsbreed, toch aarzelen je lippen te drinken uit een oase van verzoening, te klinken op het einde, die kiemen draagt van een begin…

Zoals poëzie begint een opwelling in een leegte aarzelend een eerste woord Een primaire zet verschuift het beeld dwingt tot een opvolging beperkt de keuzes Gedachten en vergezichten vinden verbindingen met het onverwachte Veel blijft onbeschreven kleurloos en open ook één snede van de zin vult ganselijk en volleerd.…

(bij de geboorte van mijn kleinzoon) ik zal ergens moeten beginnen op die koude woensdagavond in december bijvoorbeeld hier vangt de reis aan vanaf de prille start naar de voor jou nog zó verre toekomst... doch als je opa je raden mag dan wil ik alleen maar zeggen 'neem er de tijd voor jongen'…

het jaar verdwijnt en neemt z'n doden mee en alle dingen uit het heden verdwijnen daarmee plotseling in een verleden tijd - die waarschijnlijk alle wonden heelt. een klok slaat twaalf keer en de tijd staat even stil.. vuurwerk spat uiteen in bont gekleurde kringen als de herinneringen van vandaag worden ze langzaam vaag - en morgen…

vandaag hier en daar een windvlaag die wild wordt van losvast blad, het is een windvlaag die alles losmaakt en weer loslaat, behalve haar woesjwaai met blaadjes morgen kans op een windvlaag met vlinders in de buik ze fladderen rond blaadjes die hun boom loslieten wees alert: de blaadjes springen op vlinderen mee hang ik een zwerfblad terug…

Een voorraad aan woorden, voornemens, liggen naast nieuwe cd’s en boeken. Heerlijk, de zomer duurde lang, was eeuwig, en is voorbij en wij gaan vroeg naar bed zodat nachten weer lang, ouderwets lang duren en zoet, warmer dan de heetste zomerdag.…

kaken gehecht aan de pezen van de gevoelige snaar zo de klanken vals klinken onzuiver mijn hart doordrenkt verdronken in portret der eenzamen echo dit een houtje touwtje effect in een dominoreeks van gedachten stort mij in stroom in mij verzacht me tot in de kleinste vorm eerlijkheid bouw me op…

Wij eindigen zoals wij zijn begonnen: Kaal en onmondig en sentimenteel. Alles wat leeft keert weer naar de oude bronnen Van 't paradijs. En dan? Ach, weet ik veel.…

Ik heb niets meer om handen hoofd gebogen, handen op m'n rug zo loop ik naar mijn einde bewogen kijk ik op 't begin terug!…

Mijn leven teruggebracht Tot 't kleinste begin Daar aan de Abbestederweg Op een veldje verblindend mooi In al zijn eenvoud Begon ik wat ooit Mijn leven was Weer toe te laten En vond ik naast Het strand en de Eeuwig aanrollende zee Ook de mens weer mooi…

een einde noch begin…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

Aan alles komt een begin. Klokslag scheurt het jaar zich los, het jongste uur ontfermt zich over ons, zoent zich wijd in. We drommen vrieskou in voor namaaklicht en gierende bewijzen van bestaan. Veel later staan we zeldzaam traag en zeldzaam langzaam op. We gaan het jaar weer overdoen –…

Na de sluier over het land boekt zich een nieuw roman.…