Alle inzendingen over omspannen

De kleinste woorden omspannen heel de aarde ja of nee, het raakt.…

Langs de ladder in haar kous opklimmen naar de jarretelles die als een praalboog de speeltuin omspannen ...en reeds lonkt binnen handbereik de poort van het paradijs.…

Hoofd dat niet Meer wil - Benen vastgebonden Door onzichtbare Banden uit het Verleden die mij Het voortgaan Beletten Zachtgesponnen Zilverdraden Die als een Onverbiddelijk cocon Het lichaam omspannen Met verstikkende deken, Laatste halte voor De dood…

ik schrijf met wit en kleur het donker licht wimpel met het blad een waaier als levenskoord omspannen weeft het web een toverwoord en huilt meerstemmig in de nacht waar haar tranen samenkomen in een kinderlach gebundeld…

woorden zijn zo ontoereikend ze omvatten meest mijn voelen niet noch het trage duister dagen in mijn ogen duiden kunnen ze het niet wat mijn toekomst rustloos overzien mag al mijn zorgen niet behelzen noch bedoelen dat omspannen, het be-grijpen nee, dat doen ze niet…

"alles is liefde" je omspant de heuvels en de grot met zacht blauw als van satijn dartel dansen benen dragen voeten zand tussen de tenen heldere ogen stralen liefde warme handen vingers spelen lippen strelen voelen elk zuchtje van de wind als een tedere fluister luister, luister luister…

Een carrière als een koninkrijk Die bijna twintig jaren mocht omspannen Vaak winst of tweede achter Marianne (Dat laatste is aan winnen haast gelijk) Een palmares dat tot de laatste dagen Met goud èn eervol zilver werd beslagen…

De kinderen op school of in de klas Die mij voor 'dikzak' plachten uit te maken Omspannen thans -haast uit de aard der zaken- Een omvang waar ík twee keer haast in pas Maar men valt af wie nog pleegt af te vallen Men roept nu 'Gratenpakhuis' met z'n allen…

ze lijken te slapen iets te omspannen of is het toch schrapen of willen ze wat komt alvast vangen iets wat wij niet zien voelen ze wat er gaat komen het voorjaar al misschien? kale bomen in een grauwe tijd tonen in hun verschijnen dat wat oud is verdwijnt en staan het nieuwe al vooruit te dromen…

nog heb ik de magische boeken mystieke gezangen religies die meerdere levens omspannen als rugdekking voor mijn games die ik speel vandaag het spel wordt steeds echter de mensen slechter zij schieten zonder normen en moraal vinden doden normaal zonder enig geweten scrupules zijn vergeten als ik stap over de velden met mijn dode…

We omspannen het heelal: alle duister, licht en tijd; waar jij bent daar ben ik ook in eeuwige verbondenheid. We zijn de vissen en het water, de vogels en de lucht, de Aarde en al haar planten, zowel boom als vrucht. We zijn de passie van de liefde, het lijden en de dood; de beweging van het Leven van schoot naar schoot naar schoot.…

wij vleugelen niet verplaatsen ons al ongehinderd in de geest zeggen dat we dromen praten vaak met anderen die naar ons komen omkijkend zien we de lach die het nu ontspannen lichaam vult met kracht wij lijken zorgeloos de werelden te omspannen die in ons deel van het universum hangen nog is er niet het gevoel van er helemaal bij…

Meters elastiek omspannen kinderenkels hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien nog een keer springen in en uit op swingend twistgeluid floept het wit van enkel naar kuit hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien…

Ons dorp was nimmer zo nat de regen watervalt van de dakpannen cascades van sluiers omspannen het landschap en de hof wordt een bad Een verdwaalde moesson teistert het lage land waarop de boer verbijsterd het gewas verdrinken ziet de maïs wuift en golft als tropisch riet Ik drijf langs wolken vol donder naar een eiland in de zon het leven…

de spinnen leiden draden om de tuin omspannen takken om de kost te winnen ze hopen dat ze daarmee garen spinnen ik buig beleefd, voel spinsels op m'n kruin met één gebaar ligt al hun werk in puin en daarna kunnen ze opnieuw beginnen ze weven onvermoeibaar ragfijn linnen en blijven zoeken naar een klein fortuin ik zie ze roerloos in het centrum…

Ik zie dat bleek gelaat, als met een krans Omspannen door het strenggeplooid korset - Die zachtblauwe ogen weer, als in gebed, Neerblikkend naar de vlugge naaldendans.…

wanneer ik in de avond naar de hemel kijk verbazen ogen zich door schone schijn een paradijs zo breed van omvangrijk geeft een warm gevoel van samenzijn de maan symboliseert het levenslicht opgebouwd met stenen van geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die…

Een hoopje schroot in een oude rolstoel duw ik voort Zijn beenderen omspannen door een witte doorschijnende huid De wind laat zijn slappe huid wapperen als een losgeslagen dekzeil Een heuvellandschap van rode tumoren op zijn magere hoofd Gieren wachten in kale bomen op het onvermijdelijke Hoog boven de heuvels spreidt een adelaar zijn vleugels…

mens is het moeilijk verrijzen Tenzij soms surfend op golvende eenheid In het licht van schuivende eeuwigheid kan je slechts stuntelend aards verwijlen Maar kijk dan komt de lente weer piepen Duisternis baart geregeld nieuw licht De zon schept schijnend vooruitzicht Jong leven komt steeds ritmisch fris kriepen Onze mal kan de wereld niet omspannen…

Geen gedachte kan In de kalme ban Van het klaar verstand verblijven, Maar zij wil een lijn beschrijven, Die de trans omspann'. En wanneer ik zing, Stijgt mijn zang als ring In steeds wijder, teerder bogen, Zevenkleurig overtogen, Of zij U omving.…

Aan het vreedzaam hart rooft gij de vrede, Maar gij schenkt hem weder, onverwacht - En wie gij de weelde toe-bedacht, Van uw blikken, zoo fluweelig-zacht, Die omspannen zij van lieverlede, En hij slaakt een lang-gezuchte klacht, Doch een vreugde-rijke juich-kreet mede.…

Zijden kousen met glitter omspannen stijve kuiten, levergevlekte handen glijden langs volvette uitgezakte heupen bijeen gepropt in een baleingetrokken korset Dikke roodgeplamuurde lippen ontploffen in het aangezicht van vermeende herwonnen jeugd uit een mondhoek drupt ongemerkt een kwijltje controleloos over een dikbesmeurde kin, glanzend…

Nog is van al het element De mens een schreeuw gewapend Polyfoon dat zelfs de gelijkluidende Vuist als een omspannen spier Het noodlot balt tot de noodzaak Te strelen het bedrukte gemoed.…