Alle inzendingen over onderkoeld

het schoonst snaarwater op deez aard stroomt altoos door de weesper trekvaart wat men daar voelt blijft diep onderkoeld trillen in moppies zo men fijn met ze paart…

het was geen dooien maar ontwaken weer even ademhalen na het winterslapen vogels horen fluiten in de onderkoelde wereld buiten een warme leven stroom die ons meevoert uit de eerste lentedroom…

ik leef in onderkoelde staat en prille lentewarmte dringt niet tot me door - alles glijdt zo ijzig van me af - als de koude kraakt of breekt is het een dans van winter die van geen wijken weet ik woon in een kristallen huis en wat ik schreeuw vindt geen gehoor…

1 Op gammele wielen dokkert de slee door een schraal verlichte steeg. Ze draagt een ster van chroom, Duiven vluchten loom, verlaten de dorre geul waar snelle snavels de kruimels ruimen. Wie verschuilt zich achter getint glas? Een baron die de handen wringt, het schuifelend volk veracht en zegt ‘Ik wik de waarde van olie en kennis en macht…

het smeulde in haar ogen hij kon het vuur niet doven haar blik maakte hem laaiend zij pareerde met een onderkoeld negeren geheven hoofd terwijl hij schikte woog en wikte in een stamelend excuus finaal was haar gebaar de vinger naar de deur hij redde theatraal zijn eigen hachje verdween met rode kleur…

Als een zee van rust werd ik onderkoeld maar voelde mij als een vis in het water. Mijn hart gloeide op bij het horen van je stem omdat ik die niet kende wel je woorden en je muziek. Het ritme is daar en ik zweef tussen twee werelden in omdat ik buiten voel en zie nog meer kan beleven.…

Ik ben bepaald niet vies van droge dooi En uitgesneeuwde mist daar kan ik tegen Net als transportkou, onderkoelde regen Een fijne verse ijspluim? Vind ik mooi De enige waar ik 'm echt voor knijp Dat is die nieuwe engerd: Ruige Rijp!…

Ze gingen lekker dansen met z'n allen, Wel honderdduizend beentjes van de vloer. Maar iedereen moest toch op zijn retour Zodra de natte avond was gevallen. Toen eindigde een vrolijk festival En werd de dansvallei een tranendal.…

Dagen lengen Nachten korten Het zwarte van de nacht Maakt plaats voor het licht Mensen dorsten Want de grijsheid van de winterdagen Wordt door stralen uitgelicht Ineens lijkt het weer te kloppen Zo is ons leven bedoeld In de stralen van de zon Warm Niet onderkoeld…

Snel haalt men ‘code geel’ weer uit de kast Een vlokje sneeuw, wat onderkoelde regen Het komt van boven maar het is geen zegen Een laagje ijzel, Leiden is in last Op Drakensteyn schaart men zich rond de haard Code oranje! Beatrix verjaart…

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

die Romeinen hebben ondoordacht onze letters vastgebonden op een extra extra large alfa-bed ze liggen onderkoeld vervreemd en wezens-eenzaam naast elkaar H I  J is de enige met samenhang maar dan nog is hij alleen want Z ligt veel te ver hij droomt van haar voortdurend…

Taïda door Verdonk zeer onderkoeld opnieuw verdreven Was uit Kosovo wederom gearriveerd Leergierig en zeer sterk gemotiveerd Zocht zij slechts vol vernuft en inventief een beter leven Was iedereen als Taida zo creatief slim en bewogen Dan zouden er wat ons betreft veel meer het land in mogen…

je zwaait en zwaait nadat ik de deur uitstap en nog even over je bolletje heb geaaid ik weet nu het is voor mij als afscheid bedoeld ik reageer misschien wel iets te onderkoeld je zwaait en zwaait nog maar eens een keer ‘k roep nog tot morgen dan zie ik je weer en als ik me heb omgedraaid en een laatste keer naar haar heb terug…

mijn lichaam is gekneusd het hart slaat over in dwalen en falen nog altijd onderkoeld ik kan er niet meer in zweef slechts rond herinnering van hoe het was en ging zie nog het koren wuiven op een warme zomerdag de bruidsjurk waarin jij de mooiste van de wereld was zij vechten voor mijn lijf begrijpen niet waar ik nu blijf om…

Afvragend waarom ik Leef Loop ik Elke dag te Streven Kom ik zelden meer tot rust Om mezelf af te koelen Morgen wordt mij vast opnieuw Teveel om weer te geven Genieten is voor mij een kunst Onderkoeld zit ik te beven En het leven neemt zich voor Dat het mij is meegegeven het komt vast nooit meer goed…

er gaat een regenzucht langs onderkoelde ramen. Ademstof en huiverwater bedekken hun woeste grond. Strijdig met steen en straat, lichtvoetig als kaalheid van tong en tederheid van wijs te maken vreugde, voortijdig en flinterdun Gapend over kloven, onttrokken aan oog en zwaarte, zich gewaar van wenselijk dieptezicht.…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld valt de lust neer als ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven de nachtelijke kilte…

je huid zacht als satijn het negligé bevallig fijn stilte klopte in mijn hart het liefdesrefrein ogen lachten licht onderkoeld toch smeulde in die blik het vuur dat wij geen dag hebben gemist jij streelde je haar jouw subtiel gebaar voor benaderbaar ik raakte lippen die geen weerstand boden aan onze valentijnsrode kus…

in stromen zweet belijd ik liefde nee geen sex het was wel heet je onderkoelde in verzachten mijn drift om jou nu eindeloos te pakken zag de glans van chaos in je ogen je hebt het roer op tijd weer omgebogen in naadloos raken van elkaar kwam lieve lust in harmonie met verder leven klaar…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

We doen het even heel erg kallem aan Zo rustig dat je bijna niks meer voelt Van koude oorlog raak je onderkoeld De wereld brandt - laat haar haar gang maar gaan We doen alsof en poetsen onze glazen Doen elke dag een wens als vroom gebed Alsof een vrome wens ons heeft gered En stilte ons meer waard is dan oekazen Poetsen…

zwarte nagels Rode ogen Witte tanden Roze huid Drink ik mezelf de toekomst in Met harde woorden Zachte blikken Doffe klanken Rottende adem Doof ik mijn kaars Mocht je me zien raak me niet aan draai je om en laat me gaan De tranen dansen over je lichaam maar je weet niet hoe het voelt Mijn hart wil je beschermen Toch is mijn ziel onderkoeld…

vandaag had gisteren moeten zijn dan waren we ooit ter plekke geweest dat krijg je als dagen zich herhalen, zich hullen in onderkoeld weefsel wat er mis ging?…

partituur van het jaar in een kleurig afstemmen moesten zij wel wennen aan hun nieuwe plaats op het seizoenpalet juist in de herfst waren het groentjes pas in de kou onder het vorstig winterblauw mochten zij kleur bekennen na stormachtige buien van wit pluizig applaus lagen zij languit in borders te genieten van hun eerste onderkoelde…

is constant op de vlucht Voor de gevreesde laatste zucht En al het leed op handen zijnde De mensen lukt het om te duiken Zij snorkelen In klatergoud Maar toch is het best waterkoud In uitgezette koopjesfuiken De mens wordt flink gehersenspoeld Zijn eindigheid gaat kopje onder In zeeën vol te kopen waar Maar elders raakt men onderkoeld…

Iedere keer weer een sprankje hoop een goed gevoel dat smaakt naar meer en dan de twist de dingen waar niemand invloed op heeft ze gebeuren beslist Juist als je even voelt ik zit op de rails van het goede spoor zelfs wordt je geluk onderkoeld door een woord, verkeerd een situatie, ongewenst een verdenking, onterecht het tij is…

Mijn troost is onderkoeld, bijna bevroren. De brakke cocktail van hormonen, tranen en zweet, geserveerd door aanstellerige meiden. Ik zit gevangen in een deinende massa. Mijn ergste nachtmerrie heeft mij verwrongen. Kansloos word ik grijnzend vertrappeld. Ik kan sterven van schaamte, tot ik wakker schiet en de rust mijn bonzend hart kust.…

Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel.…

gevoelens weeg zij zijn omrand met gekartelde lijnen wegrollen kunnen ze niet dan wel morgen in enige hoop verwijlen ik zie de zon schijnen maar het leven niet herrijzen de groene bladeren gloren maar blijken onmachtig mijn ziel te bekoren traag valt het doek op het toneel ik ging op in mijn tragische rol applaus is beheerst, wat onderkoeld…