Alle inzendingen over onderkoeld

Theo Danes heeft vandaag in zijn snelsonnet het wel en wee en wedervaren van de gestrande reizigers in en rond onze hoofdstad met onderkoelde humor voor ons uit de doeken gedaan... ______________________________ A-TRAIN Gelukkig wie na 'n nachtje half bevroren Beseft dat hij de ramp heeft overleefd En niet in Bombay of New Delhi leeft…

ik kende haar onderkoelde lach de marmer witte handen en haar ijzige blik door eenwording met het materiaal waarin haar opdracht zich zal presenteren zij beitelde schaafde en boorde het transparante blok met redelijk gemak naar de gewenste afmetingen af en toe even stilstaand voor de onverwachte kleuring van een uitbundige zon…

Als pijn zoveel pijn doet Dat je niets meer voelt Dat je ziel verdoofd is Volledig onderkoeld Als pijn zoveel pijn doet Dat je niets meer ziet Dat je niets meer hoort Zelfs geen haat of verdriet Als pijn zoveel pijn doet Dan leer je het kennen Dan doet het geen pijn meer Je kunt er aan wennen Maar verdoofd en gevoelloos Zal de dood…

iets mee vechtend voor liefde kwaad te moede, toch tevree een soort van jaren 60 gevoel experimentele maatschappij de keuze tussen thee en een joint het maakte niet uit, toch wel blij maar nu laveer ik, bewust tussen angst en schuld bang voor wat ik denk en wat ik niet schenk aan arme negertjes aan zielige knuffelmarokkanen aan onderkoelde…

de avond kijk ik uit het raam naar zijn jaarlijkse opmars Naast m'n trein rijdt puffend het bedekte landschap voorbij Ondertussen blaast goddeloze inspiratie witte letters weg naar de metropolen m'n eindbestemming en giet z'in een zin Sneeuw is nooit enkel wit Ginds pikt de poedersneeuw ook nog als shampoo in de ogen van onderkoelde…

Geen kracht overdag Geen slaap in de nacht Nu alleen nog ontzag Voor die laatstgeleden lach Gordijnen nog dichter Dan mijn gesloten gevoel Vuurloze brandstichter Gevoelens onderkoeld Zo was het niet bedoeld Waarom zijn anderen zo cool Waarom weten zij wat ze moeten doen Waarom hebben zij zoveel poen Waarom kom ik mn bed niet uit…

ergens slaap ik wakend in een nest verlangens, eenzaamheid en stille vloeken mijn lijf voelt bijna onderkoeld ik ben het moe om steeds mezelf in ‘t duister van de nacht te zoeken want zelfs bij warmte heb ik het koud blaas glas in bollen die mij dragen en alle zeven uren luid versplinteren mij zwijgend laten vallen maar jij, jij knipt…

Zilveren rivieren houden zich op de vlakte doch houden in het blauwe schijnsel onopgemerkt de wacht, zoeken in luchtledigheid naarstig naar bovenaardse kenmerken, lenen zich als doorwrochte aderen bij uitstek voor onderkoeld aansterken, gaan loom voorbij aan boodschappen dagzomend achtergelaten of verborgen dagdromend aan het oog onttrokken.…

samen kwaak ik mee met onderkoelde kikkers. we schrijven een gedicht of twee. het ene eist het recht van de sterkste, het andere sterft een leesloze dood. met happy end. dat wel.…

Wijl ik trachtte de voorruit stuk te slaan Rustig heb ik drijfnat en onderkoeld Mijn oude leven weer teruggespoeld…

Waarin door jouw naaktheid, niet onbedoeld, een oprechte waardering van de buitenwereld niet voortijdig wordt onderkoeld. Waarin door die tweede huid het leven de pasvorm lijkt aan te nemen naar een juist formaat. Dat wil zeggen zolang het niet om de pels van een ander levend wezen gaat.…

niet jou zijn mij beperken voor mijn gevoel met grove vlerken omarm ik je vol goed bedoelen maar blijf je bergen in mijn armen laat me jou liefdevol verwarmen ik voel maar huil niet met je mee als ik mijzelf verloor en dat wel dee was weg de diepe steun van het omarmen mijn goed bedoelde medelijden blijft toch nog onbedoeld een beetje onderkoeld…

mijn ziel is bijna al een leven lang zacht droevig gestemd de kleur van vele dagen schijnt herfstachtig getint ben deels geremd, onderkoeld ben ik zo vroeg uitgebloeid en is het enkel voor mij bedoeld wil dan vluchten ver van het heden of in de schaduw van het verleden het lijkt wel of mijn aard is gezonken in diepe…

ijlheid schiet door gaten ozon zonlicht laag vertraagd de lange bergen kruiend ijs spanning kraakt als stilte decibellen vreet anonimiteit zijn naam vergeet in desolaat strekt tijd in eenzaamheid de rekbaarheid het onderkoelde traag beginnen van het leven dna dat zich weer splijt met dood ten spijt…

Verwarmt mijn hart mijn omgeving hoe sterk ook onderkoeld. Jouw fonkelende ogen voeren mij dan mee Dansend over de golven van jouw liefdes-zee. Ze laten mij mee deinen ritmisch en vetrouwd. Ondanks dat ik je pas ken voel ik dat ik veel van je houd. Oneindig mag dit duren tot in de lengte van dagen.…

dracht kwamen je vormen er altijd schitterend uit spectaculair droeg jij nouveautés met het air van de coolste ster veroverde jij totaal onverwacht de catwalk pracht er was geen venijn of jaloezie want in vrienden maken schiep jij het grootste behagen in deze wereld zonder lach juist het fragiel wit gezicht dat trilde door onderkoelde…

Proef ik wat van dat onderkoeld geluk; en ervaar ik dat klein geluk niet zo zwaar behoeft te wegen.…

nuit J'attendrai toujours Ton retour J'attendrai dat zou ik willen bereiken alles, maar niet de onverschilligheid dat wil ik misschien nog wel het meest niet meer schrijven nooit meer, nu niet later niet, nooit niet ook vroeger niet meer de vrede van een kist maar rust beangstigt weer de leegte blijft zeuren onderhuids en onderkoeld…

de vreugde van de kleine vogeltjes spatte in een keer los als een ijskristal dat explodeert over een plasje onderkoeld water deze vogeltjes waren al zo wakker en zó niet meer moe tjilpten naar elkaar en door elkaar en elkaar ook nog toe maar toen kwam de haan met zijn gekraai en eigende zich alsnog de dageraad helemaal toe hij kwam…

onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht Voel ik mij rillerig slijmerig versteend Zweet ik onderkoeld…

O, bijna vergeten te reserveren bij Drie Sterren voor het Kerstmaal, vol is vol, het is immers geen stal of bushokje waar een Libanees tiental onderkoeld ligt te creperen. Wat zeg je, een dissonant? Goed, die handen van meelevende asiel- zoekers in deze flonkerende tijd voor Kerst.…

broeierig is de nacht tijdens de hondsdagen rusteloos woelt zij in het zweterige bed en zoekt vergeefs soelaas in flarden slaap: waarin ze loodzwaar zinkt als Sirius al met de zon over de einder gluurt dan droomt zij hoe haar onderkoelde lichaam roerloos ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal…

Visionair of portret van een fotograaf ook al heeft hij het onderkoelde van onze planeet zo lief en ligt de stilte nabij aan het hart in zijn aard is hij de romanticus die zijn gevoel uit in verbeelding, afdruk en woord soms in bedekte smart vaak avontuurlijk aanwezig in dichterlijke dromen op zoek naar akkoorden die het uiterlijk…

klaar lag zwanen vlogen over de oevers spiegelvriend je schreef mij over toekomstdromen het schip met gevoelens voer met het innerlijk kind langs herfst bomen naar november haven waar je vroeg of ik nog heimwee kende naar verregende droom zomers waarover jij mij schreef omdat de winter zou beginnen met gladde spiegelende meren en onderkoelde…

sektarisch clubje van Simplisten Liet Bie met Koot hun typetjes jongleren Na 't weekend konden wij hen imiteren Die twee unieke taal- neologisten Met Koot kon hij subliem gaan persifleren Kroop zonder iemand echt te imiteren De huid in van een ietwat bozig man Of vrouw, een wat zelfingenomen dame Tezamen met die andere Veenendaal Met onderkoelde…

goddelijke, atletische winnaarsgelaat Het was potverdorie 2012 en niemand twijfelde meer aan de overwinning van de Goudse veelschrijver met het gouden hart en de rappe dijen, die hem met glans over de finishlijn brachten, waar Maxima hem kuste en huldigde, wat nogal verdacht lang duurde, terwijl Willem jaloers toekeek en Beatrix als een onderkoelde…