Alle inzendingen over ongenaakbare

stenen liggen aan je voet ik zie de breuken in je wanden als tijdlijnen in handen geëtst door je gedachtengoed je ontlook de aarde als een kale rots massa kartelde met puntig trots in ongenaakbaarheid passeerde je de eeuwenloze tijd je bent nu broos en zacht meegaand in koude nachten is je hardheid langzaamaan gebarsten…

als een stille bruid stapt de witte pauw door het zand witgekoust witgekroond en witgetooid zo ongenaakbaar en trots misplaatst eigenlijk en al met de blik van ontevreden vrouw in de koele ogen die schichtig bewegen in mijn richting getroffen denk ik m'n spiegelbeeld van zo lang geleden alleen, ik mis de angst in haar blik als…

wierook verpakt langs pilaren omhoog laten kringelen geknield en in deemoed hun ziel laten zien in het donker van leven naar licht maar de devotie is weg het is een gebouw getooid met de luister van vroeger voelt nooit meer als thuis waar het warm was van zonden in het lijden aan pijn en emoties majestueus gerestaureerd in het ongenaakbare…

Wanneer het duister valt en de bergen rondom dus ongenaakbaar en wij die dat altijd al hebben geweten. ---------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2014.…

Snel bewegend en onaanraakbaar bleek Muhammad Ali niet langer ongenaakbaar. Ontnam de ziekte van Parkinson aan hem zijn laatste kracht. Is hij gestorven als die bokslegende voor wie slechts onmacht gold voor een hogere macht.…

of in dromen sluit het boek halverwege zonder verleden in het heden de nacht valt in vertrouwen onder lichte zomersterren van voortijdige stilte ik leef nauwelijks een leven zonder jou er is geen biefstuk, geen genadebrood er zijn geen vegetarische snacks je blijft zoals je bent als een bloeiloze bloem neigt naar beneden ongenaakbaar…

De vrouw achter mijn zusje kijkt naar buiten, ook haar man is bezig met zijn eigen gedachten Ik vraag me af waarom zijzelf langs mij heen kijkt terwijl ze de afstand die zij voelde juist wilde overbruggen en nu voel ik die ook Ze is veranderd haar borsten zijn te vol in het strakke truitje en haar lippenstift is te rood zo ongenaakbaar…

Oh voor degene die streeft naar harmonie Is het hart soms zo onverzadigbaar Het leven oneindig vervuld met mogelijkheden Maar het onmogelijke in alle plekken aldaar Geeft toch niet zo om onzin-drift Vliegt weg op de vleugels van de wind Oh de ziel zo ongenaakbaar vervliegend Het inwendig kloppende hart van een kind De mogendheid tot liefhebben…

ruit en maakt lange strepen op mijn gezicht ogen roodbevlekt door de stromende regen ik zeg geen woord en bijt op mijn lip een ijzersmaak en weer die regen ik geef geen kik als een gesloten kist die niet open kan soms heb ik geschreeuwd niet dat het helpt vergeten doet het niet gegrift in mijn geheugen met een mes onuitwisbaar en ongenaakbaar…

Ik had haar vast in mijn brein nu kreeg ze het gezicht dat ik wou een mooie ongenaakbare vrouw.…

onbespreekbaar waait onder ijsvleugels van de reiger vijverkoud boven het wintervlak van onbeweeglijk riet met opzwaaiende, tere handen en duizend voetstappen breed en breder sneeuw ik de laatste woorden uit het zicht van diepe vederslagen waar krassende, rauwe geluiden het licht breken op de grens van lucht en het ongenaakbare…

het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht de wind helt over in verstrooiing van licht de straten in bezwerende onduldbare geheimen uitdagend in wiegend wankelende angst levenskrachten in ongenaakbare strompeling als net afgestroopte bladeren van bomen het lijf in woekering, eens ongeschonden maar nu in verzoening van de ruwe dood…

Zoveel golft er door mijn lijf: onrust als een woeste branding die te pletter slaat op steen razend, ongenaakbaar en ontembaar. Golven maken dat ik wakker blijf. Vlucht ik naar mijn warme kamer Voel de stilte van de nacht Drink de thee en zit en wacht tot het licht de angst verjaagt.…

Ik had haar vast in mijn brein nu kreeg ze het gezicht dat ik wou een mooie ongenaakbare vrouw. Claire Vanfleteren…

Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen. De hel breekt los of gaat de hemel open ? Wat maakt ons dat uit. Heb mis gegrepen, strohalmen naar de toekomst, weegschaal naar geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, eind brengt evenwicht.…

zorgvuldig uit alle hem ingegeven woorden; schoof en schrapte tot uiteind'lijk verzen in vorm gieten Een fluitje van die veel besproken cent bleek te zijn Van dimlicht naar donker en vale avond naar diepgeworteld In een maatschappij die geen stem heeft, maar wel gehoord wil worden tot het moment dat de woordencarrousel ineens stopt (Ongenaakbaar…

soms ben je een woestijn, ongenaakbaar lig je uitgestrekt zo verlangend, vol begeerte, gehuld in een zwoele zuidenwind die mij verzengen wil.  …

Hoe ik ook wroet, het mag niet baten, ze is ongenaakbaar en machtig soeverein.…

kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin sluipt heimelijk rond, ongenaakbaar…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…

ik at druiven uit je hand voelde me een koning zag hoe jij de trossen plukte met het zonlicht als beloning ranken jeugdig groen stammen roestig van het zonnen ook tussen rotsen vinden wortels nog hun bronnen de wijn is hard en ongenaakbaar je voelt de strijd tot in je keel nadat je haar hebt leren kennen steel je graag een kus teveel…

Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen? Dante’s hel breekt los of gaat de hemel open? maakt ons dat nog uit? Vaker misgetast, strohalmen naar de toekomst, weegschaal van geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, het eind brengt evenwicht.…

mijn jeugd Door rituelen zo vertrouwd en veilig Een bodem voor menslievendheid en deugd Ooit werd je God genoemd en ook wel Vader En daar waar rook is, is nu eenmaal vuur Indien ik je bestaan als volgt benader Dan ben je toch een teken aan de muur Er was een tijd waarin ik wat neerslachtig Je ver en hoog en onbereikbaar vond Erg ongenaakbaar…

hoed waarin hij schuilt, Die al zijn gedachten omvat En die hem behoedt voor invallend licht en koude Als een cocon om zijn hoofd gesponnen Onaanspreekbaar, onaantastbaar, Als een filter slechts binnenlatend wie en wat hem lief is, een firewall, anti-spam en anti-phishing Statig torent hij boven iedereen uit Het maakt hem onherkenbaar, ongenaakbaar…

van dingen die belangrijk lijken maar uiteindelijk niet zijn even los laat Door het doorrazen en te veel gedachten in haar hoofd mist zij details die van schoonheid betuigen Ik wil haar het laten zien en ik wil dat ze geniet van dat moment en die verstikkende gedachten even loslaat Maar ik weet dat dit haar niet te leren valt zij is ongenaakbaar…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

In haar kwetsbaarheid zit een kracht Zij voelt beschadigd maar innerlijk is ze puntgaaf Haar ware ik onverwoestbaar Haar schoonheid slaat zich ongenaakbaar door de pijn omdat van binnen zij de omgeving regeert Nooit erdoor verslagen Haar weg voortzettend In haar toewijding genereus Zij de zee die kolkende emotie aanvoert niet wegspoelt…

de stilte doet je pijn door het niet aanwezig zijn van koesterende armen een diepgevoelde kou die je niet meer kan verwarmen je keert weer terug naar overleven, oogt nog vrolijk maar je hart heeft weinig meer te geven door de tralies van je kooi je hebt je oren dichtgestopt het geluk goed afgeklopt en kleed je ongenaakbaar maar je…

ooit opgevoed voor de rol plaatsbekleder op aarde volleerd te oordelen uit Zijn Naam een griezelrol waar ik uitviel op mijn twaalfde God bestaat niet als ontluist'rende regelgever een verzinsel uit voor machtswellust gister speelde ik vol verve toch die rol maar ik geef toe ook in spelvorm kan ik 'm nog steeds niet aan hij…

Heerser van sphingisch wich'lend wereldrijk, Die uit verre gebergten had gesticht Ongenaakbaarheid tot het laatst Gericht, Buiten heiligschennend mensenbereik, Diep op de bodem slaapt van de eeuwigheid Uw vrome chrysalide, en wacht, en wacht: Ik wilde, dat voleindigd was de tijd, Die verned'ring aan uw weerloosheid bracht, En opsteeg naar…