Alle inzendingen over onpas OR zwijgen

Mijn liefde zul je niet meer krijgen Je bent niet langer meer van mij Je hulde je in stilzwijgen En maakte je zo los van mij Ik heb gesmeekt en haast gebeden Het mocht niet baten meer helaas Nu ben ik moegestreden Je starheid werd me toch de baas…

na niks meer te durfen zeggen, al deze weken zwijgen moet ik het toch echt uit me krijgen er moet een einde aan komen het kan niet langer zo doorgaan want zo ben ik niet, ik heb me als iemand anders voorgedaan ik wou alles doen om je van me te laten houden ik heb alles gedaan wat je wou, ik heb mezelf nooit tegengehouden je had me…

Waar anders moet ik zwijgen dat ik van je hou?…

Ik kan `t wel zeggen Maar Houd mijn mond Je moet het kunnen zien In mijn ogen Het signaal van mijn huid Willen voelen Aan de spanning Van mijn spieren Die vreemde warmte In mijn lijf Maar Ik houd woorden Verborgen In het complexe wegennet Naar mijn mond.…

'k Wil dan luisteren naar het ruisend riet en m'n eigen zwijgen om dan weer door te gaan. Hier aan 't water, 'k weet het zeker, wordt mijn zwijgen wel verstaan.…

Met de nagels op mijn rug vraagt mijn lief wat ik gisteravond heb gedaan. Ze kan niet onder mijn shirt kijken maar zo voelt het wel betrapt en bekeken. Ogen schijnen de waarheid te vertellen maar dan moet je wel kunnen lezen anders heb je niets aan ogen. Zonder er verder iets van te zeggen geef ik haar een kus omdat ik nog…

Daarom zwijg ik en klinkt er alleen een holle stilte. Er gaat een rilling over mijn lijf in mijn hart voel ik als antwoord slechts de kilte.…

zwijg géén woord hou je mond ik hoef hem niet stilte…

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…

voel het doorzicht naakte takken raken aan het laatste woord het jaar droogt uit het laatste blad wordt voor je mond genomen nu ijlt de winter bij wijze van alledaagse taal…

zo vaak zie je een man en een vrouw zwijgen en ook nog eens aan een restauranttafel met uitzicht over onrustig water en aalscholvers die voorbijvliegen je kon ze horen en zien vlak over het water maar ze zagen het niet ze waren in gedachten ze dachten aan dat niets weten te zeggen de man en de vrouw en de aalscholvers…

het moment dat je niet weet wat te zeggen is niet erg als je alleen bent en uitkijkt over je straat waar geen hond loopt maar als er iemand tegenover je zit en je zegt niets berg je dan maar en ga onder tafel zitten maar betaal wel de rekening dat is beter daarna besef je ongetwijfeld de prijs van je zwijgzaamheid…

ik ruik het zure zweet van oom Antoon de weeïge lucht van de rozenstruik ik voel het duizelend verdriet onder de ruisende bomen de bevende angst achter het masker van de lach ik hoor bijen zoemen onmachtig wonen we op uiteengescheurde planeten foto's zwijgen in zwart-wit…

Mijn stilte raakt me en maant me tot zwijgen.…

Het gouden zwijgen om de stilte te horen Vinger op de mond…

Het zwijgen kent lange kloostergangen. Met alle onzekere angst van de monnik in de conventies van de kerk gevangen. Het kent een celibaat van levenslang. Met hetgeen men vroeg of laat sterft in een gedroomde schoonheid van een zwaan in zijn laatste maneschijngezang. Het zwijgen is monddood voor onbepaalde tijd.…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

liefde gevend zonder haat meelevend ook als het afwijkend is voor mijn part maar zeg het blijf daarbij aardig dan pas is het het beluisteren waardig wees eerlijk en onderbouw dan ben je geloofwaardig echt het steekt heel nauw zing het desnoods in een melodieus lied maar hoe je het ook zeggen wil wees niet doods wees nooit stil zwijg…

Waarom zou je niet spreken over je verdriet leg die jas van zwijgen af het verzwaard je schouders je leeft zo geremd bewandel openbare wegen denk niet dat verdriet alleen bestaat wanneer het wordt verzwegen als daar pijn en zorgen zijn het er al vele jaren is deel gerust in alle eenvoud jouw veelvoud van hetgeen jou al jaren droevig…

Laat het allemaal even rusten, bezweer de onmacht, onderdruk de pijn, maar alsjeblieft, wees niet bang, laat ons zwijgen rustgevend zijn.…

Je sms blijft weg mijn fout heb ik gemaakt, Maar het zwijgen van jou is wat mij het meest raakt.…

Alleen in het zwijgen van de golven kan ik je vluchtig aanraken……

De allersnelste woorden ijlen je achterna zelfs in het donker op de tast vinden deze klanken het antwoord dat bij je zwijgen past.…

Haar doffe ogen staren in het grijs Haar gedachten verward als schapenwolken op een regendag Haar gevoelens gaan van links naar rechts Ze geeft om niets bang om keuzes te maken alleen de vraag die geen antwoord heeft wordt vermeden. Als flarden vormen woorden zinnen vormen gevoel die in haar kolken Alleen de zwarte nacht die haar kent…

zijn hand zal schrijven wat zijn hart wil zeggen maar zijn mond blijft zwijgen over wat zijn ogen zien haar hart zal weten wat zijn mond wil zeggen maar haar oren blijven doof voor wat zijn ogen schreeuwen…

Gezichten zwijgen en zoeken een ontmoeting zonder een vreemdeling. Ik ben op weg naar het einde. Ik begin met het einde. En alleen mijn schaduw weet waarom ik levenslang slaapwandel zonder één verlossende herinnering.…

zwijg zeg ze niet de woorden die ik niet wil horen ze klonken al wel duizend maal in mijn hoofd zwijg laat me even de lucht bespelen de wolken witblazen om de verte te lezen klanken verbannen vergeten spreek nu maar doe het zachtjes met tedere woorden fluister iets liefs dat ik wil horen reik me je zinnen bakens voor nieuwe…

De drie aapjes Is zwijgen dan soms beter is stil zijn dan een must is niets zeggen dan raadzaam zodat ik zonder lust kan horen zien en zwijgen is niets ondernemen dan belangrijker omdat de waarheid zeer doet is het zwijgende aapje een beest wat het altijd doet van horen zien en zwijgen is langs de kant staan dan beter dan in het…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

dan valt uiteindelijk het laatste woord en meteen stopt de tijd mag ik nog wel ademen want zover wil jij niet en tenslotte gaat het nergens over of toch, nee laat maar we zwijgen in elkanders naam en ik kijk door het venster naar het huis aan de overkant nergens licht te zien, de buren schuilen of liggen dood in hun zetel……