Alle inzendingen over ontbering

Hoe goor kan ook het leven zijn, hoe bitter wat zij hier ontberen, maar toch zijn zij aan mij gelijk en kunnen mij hun vreugde leren. Er is nog hoop, al zal het duren en moet je strijden voor hun recht; dit zijn ook mensen, ja, mijn buren en hen is leven toegezegd.…

Helaas, we moeten Russisch gas ontberen De excessieve prijs van gas benauwt Dus voelt het goed om veilig en vertrouwd Naar Gronings gas terug te kunnen keren Ja, gas uit Groningen, een goed idee Eemshaven levert immers lng…

Zul je mij vangen als ik val als ik de sprong durf te wagen om die afstand te overbruggen van nu naar straks niet wetend wat de uitkomst zal brengen, wat ook niet hoeft gewoon doen met beide benen hoplakee opdat ik me laven zal aan hetgeen ik ontbeer, en pas zal verdwijnen wanneer die glimlach daar is, en mijn ziel schittert…

het toeval is mij niet vreemd vind soms woordenstromend een vriend maar vaker nog ben ik mijn eigen vijand ontbeer ik pen en papier of ben ik zwart afgeschermd op het moment dat mijn kop de mooiste dingen afscheidt en na vijf seconden brabbel ik een kater ik denk te snel dacht ik even later…

er was geen drempel in het huis iedereen liep in en uit muziek door open ramen maakte reclame voor een zorgeloos entree de zoete inval die ook heerlijk smaakte van gasten fijnproevers maakte toch was ik er nooit thuis miste geborgenheid rust en stilte om even te mediteren heb ik daar moeten ontberen…

Voor alle ontberingen die ik had. Om het voor jullie beter te maken. Is dit waar ik in geloofde. Is dit nu de dank. Voor alle energie die ik gaf. Voor het harde werken. Het lijkt meer straf. Is dit nu de dank. Wat blijft er over morgen, nu er geen geld meer is om voor mij te zorgen.…

Ruim zestig jaren samen musiceren Sex, drugs and rock-’n-roll, een flauw cliché Na achttien jaar komt toch weer een cd Wat moesten al hun fans dit lang ontberen De heren werken niet meer bijster snel Ze zijn op leeftijd, ik begrijp dat wel…

In deze tijd van crisis en ontbering Zet ook dit stel de tering naar de nering.…

Je hebt te weinig lief zeg jij in het voorbijgaan even ben ik stil is dat zo denk ik het is niet dat ik niet lieven kan ik ontbeer al even het lijkt alsof de magie is uitgedoofd, of toch zie ik daar nou 'n twinkeling zeg je, verlegen glimlach ik voel hoe m'n wangen blozen jouw woorden, ze zoenen…

Maar slechts afzien en ontberingen ten top. Dat alles heeft men over voor een grammetje goud. 's Avonds verstijft van 't bukken; teleurgesteld, stram en koud.…

Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dans mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd maar vertoeven Zou ik maar niet meer naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens iets verzaakt zodoende is mijn geest Nog niet volmaakt Dus moet ik verder evolueren En de zee van Liefde tijdelijk ontberen…

wát als alle dieren mensen zouden worden en met dezelfde stap de mensen: goden en de liefde zou regeren en wij de dieren zouden leren niet te doden en elke drijfveer om te handelen niet meer de richting zou ontberen die hij nu node mist en elk denken hielp om te creëren ……………… ik kan erover fantaseren maar wou dat ik het…

Vrienden en relaties zijn weggeëbd waardoor ze sociaal leven ontberen er wordt óver, niet mèt hun geklept alleen aanzien en rijkdom regeren. Ieder kan zich vergissen maar "elitaire" vrienden kun je als kiespijn missen!…

Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd Maar vertoeven Zou ik maar niet meer Naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens Iets verzaakt Zodoende is mijn geest Nog niet volmaakt Dus moet ik Verder evolueren En de zee van Liefde Tijdelijk ontberen…

Het penseel schrijft grote geschiedenis En het is koud, Nauwelijks nog voedsel, Koortsend en rillend Brengt de geest van het penseel In ontbering De juiste vormen aan. Met half zichtbare blauwe vingers, Bijna gevoelloos, Valt het penseel na de laatste streek In weken vuil. Een verdubbelde hartslag Voorspelt de grote toekomst.…

Naamloze bewoner wat hebt gij geleden Door pijn, terreur en zinloos geweld moe gestreden Geketterd door zijn credo maakten redelozen hem tot slaaf Noodlot, simpele pech kerfden hem in naamloos epitaaf Ongewild, vol ontberingen , geduurde hij deze onderdrukking Geestdoding, tergende twijfel, die enorme verstikking De kou, de ontberingen…

Ik volg de grondwet strikt Aanbid de tien geboden Vaak wel even wat gehikt Maar het is mij geboden Ik ben een gewone man Die tegen een stootje kan Maar niet is opgewassen Tegen zakkenvullers met grote tassen die mij maar leren dat ik maar moet ontberen wat zij glimmend met een lach voldaan incasseren een zelfvoldane natie zonder…

Ver verdwaald in het oppermachtige ego zoek ik een pad door de mistige mythe van mijn bestaan Voorbij alle ontberingen sluimeren gedachten Die wederom met het ego oog in oog komen te staan Hoe bewust ik ook ben van deze kracht De mist is te dik om het pad te vinden De mythe is de fabel van mijn leven Het ego houdt mij sterk in haar macht…

de wereld staat droog ondanks het stijgende water met een sahara vol onderhuidse emoties gespannen als boog wie schiet het eerst raakt en maakt contact met de ander ogen en handen die feilloos gevoelens ontvangen reageren op wat zij ontberen een arm om de schouder woorden als koele bron in een vruchtbare oase zonder zon…

Heel veel heb ik van mijn ex gehouden in hem had ik blind vertrouwen Dit heeft hij keihard stuk gemaakt tot in het diepste van mijn ziel geraakt Nu, met een nieuwe man in mijn leven is het erg moeilijk dit weer te geven Merk dat ik hem wil controleren op dingen die ik heb moeten ontberen Hij is lief en begrijpt mijn pijn en toch kan ik…

Men zal je nergens weren, je wordt beleefd geduld, doch moet respect ontberen: `Dat is niet onze schuld.' Mijn molenwieken draaien in twijfel om hun as. Het wil niet bijster waaien, sinds er geen wind meer was.…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

is weer die tijd van het jaar waarin er gesproken wordt over gezelligheid warmte harmonie saamhorigheid verwantschap maar wat als wat als je familie niet de jouwe wil zijn of je negeert of je ooit verliet zonder één woord of je ziet jouw dierbare het verliezen van het leven laten we laten we vooral lief zijn voor hen die het ontberen…

Berlijn heeft nu een curry worst museum toeristen gaan er met plezier naartoe omdat men zulks met bier pleegt te serveren ik denk dat ik het ook een keertje doe cultuur hoef ik dan niet meer te ontberen want daar heb ik nog nooit veel aan gedaan en in musea veel er veel te leren zo wordt mijn opleidingsniveau voortaan ten minste even hoog…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

wat is overgebleven van weerzien en wederhoor   sinds grijze regen de periode die we 'voorlopig' noemden in hemelwater verdronk   het hart meer heeft gedragen dan 'n kinderhand aan knikkers   honger is gevoed met ontberen, eenparig in rechte lijn   volkomen voortdurend, nergens halverwege   terwijl leeftijd passeert en onze ogen dichten…

als je even niemand meer wil zien stapel dan muren van losse stenen om je heen en als de tijd daar is breek dan het bouwsel weer langzaam af steen voor steen maar geen dak zal er ooit op komen want de blik op vogels die langs de hemel scheren en een stukje ongebonden vrijheid suggereren die wil niemand zich ontberen zij vervullen immers…

De lach op mijn gelaat is weergekeerd Mijn ogen blinken, vertaald Mijn mond plooit zich tot een lach Verheven, gegeven, betaald Mijn lichaam spreekt, gedreven Door een leven van ontbering Gekastijd maar nog niet gesneuveld Weergekeerd naar zijn oorspronkelijke staat Mijn handen verlangen een gevoel Mijn ziel verlaat jullie wereld Mijn…

de aarde wordt een broeikas, dus te warm het poolijs is schrikbarend aan het smelten laatst zag ik nog een eskimo op stelten de hoogste tijd dus voor een groot alarm straks moeten wij de ijsbeer nog ontberen en zien we nooit meer beren broodjes smeren ------------------------------------------------------------ Door het broeikaseffect behoort…

nu zijn we de sneeuw met alle ontberingen vertragingen, gladheid en kou een beetje zat nu verlangen we naar de lente mooie lente kom maar gauw...…