Alle inzendingen over ontbering

ik hoor jou praten over gemis over het niet meer kunnen van graag zou ik ze aan je teruggeven ze verruilen was ’t plan bij mijn familie is liefde ver te zoeken egoïsme staat centraal in de rol van zwart schaap leek liefdeloosheid vrij normaal met zoveel liefde praat jij nog immer over het oeverloze gemis hetgeen ik nog altijd ontbeer…

mond Daarvoor hebben zovelen gebloed Toen het zwaard de onderdrukking verslond Zelf vind ik het vrij, vrijmoedig Om te poneren Zo koelbloedig Dat wij niet mogen beweren Dat er iets hogers is Dan vrijheid Dat is bepaald geen kattenpis Of wanstaltigheid Nee, het zou mooier zijn dat te eren Wat wij liefhebben en koesteren Dan het te ontberen…

een zonovergoten dag verwarmt hen, die haar zo ontberen stilletjes ontluikt het vers groene landschap met roze en witte bloesems vlinders dansen om elkaar heen op de tinten van de wind wie kon vermoeden dat jij plots werd opgewacht door degenen die jou liefhebben aan de gene zijde als wel wij jou hier omringden met al…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

Gedragen gewaden van wier in wind verwaaid roepen ze wat ik had willen roepen, ze wijzen de weg, niet wetend wat me beweegt, roerselen die zij raken, watergeluiden steeds met andere smaken, kraken de spanen die ik ontbeer, mijn schip schuurt het land, drooggevallen in profetieën, overvloed vlotgetrokken van de wanen en hun klippen, geduld…

mijn glimlach voedt verdorde wortels welke lang het licht moesten ontberen ik vroeg me af komt er nog zicht op leven uit droge grond als het slechts op tranen kon teren ik koester de nog schuchtere scheuten blaas een zachte woordenwind langs het tere groen ik weet het zeker niets weerhoudt nog de langzame weg naar…

Elk ding is hier fascinerend, Niets is hier ontberend De stilte zetelt hier het meest van allemaal, De natuur geeft je hier een warm onthaal. Glinsterende druppels in de zon, Zijn hier als onbetaalbare diamanten, Ontkropen uit hun cocon. De wind streelt de vlinders, Op zijden vleugels vooruit.…

Verdreven warmte door kille kieren Waar klam en vocht deed zegevieren Kraken in nachtelijke symfonie Molens Draaien stenen verkrampte nieren Verhulde pijn ontbering reeds gewoon Noeste arbeid beloond met karig loon Beeldend het landschap tot op heden Door miljoenen bezocht en betreden Zo het ware en altijd het heeft behoord Draaien zij…

Ontbeer de paleizen waar vrouwen hoereren en breng mij naar de man die water, vuur, aarde en wind in zijn lemen handen heeft gegrift. Laat hem kruiken maken, de beloning zal een overwinning zijn. Wanneer de lans gebroken wordt in hemeltergend licht zal mijn leger de ramshoorn blazen. Drager van de kruik, stel mijn bevindingen op schrift…

Niet te ontberen door het chagrijn. De pijn van de dag met een kwinkslag te eren. Niet te vergeten dat wij mensen van de tijdelijkheid zijn. Een mensenleven verplaatst zich door zijn tijd. Iedere dag is de vrijheid van een nieuw beleven. Het geeft krediet of het staat in het krijt. Het geluk wordt met een traan verweven.…

Net nu ik lag En mij tekende Getekend werd Heeft elke lijn zijn Klank, en elke stem Zijn gewicht, Toch gaat het niet Boven het parallelle, De ontbering van hart En ziel, falende, wegende.…

Een jonge god in kolos verankerd, versmachtend satijn - ik ben de wereld, gevangen in de ontberingen van dit schilderij.…

uit naar extra handen voor verlichting want hij werkt zich na het werk ook nog eens het lazarus om haar weer automatisch tegemoet te komen doordat ze nachtmerriet over haar mams met wasborden en wringers en opgezette handen die fooitjes tellen en wordt dan schreeuwend wakker pakt haar GSM om toch haar moeder eens te bellen hoe geweldig zij ontberingen…

Een kind dat voetbal spelen ging Was altijd Rep of Cruijff of Ling Of Hovenkamp Maar ik was door mijn motoriek En mijn ontbering van techniek Gewoon ´n ramp Dus Rep en Cruijff behoonden mij Maar kwam er tijdens zo´n partij Eén op mij af Geschiedde het dat ik zo´n Rep (Daar ik geen ander middel heb) Een kopstoot gaf Ach, mocht ik nou…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

liefde glijdt tussen de bomen mij raakt ze niet, ik hou me schuil in een waas van droefheid wieg ik mezelf daar ik jou ontbeer veel te kort heb ik jou gedragen hoe ik geprobeerd heb samen met jou, jouw demonen te bevechten heb ik de strijd verloren in een donkere nacht ben je mij ontglipt en koos jij een andere weg, een uitweg die mij…

De steenkoude trappen waar ik op zit, zij weren mij, zozeer ontbeer ik jou. De tederheid waarnaar ik zucht, ik bezit slechts mijn handen die ik amper vertrouw. Ik stel mij voor, jouw geur, jij als de vrouw die, innig zacht en trots, mij tot zich laat, een vloed van rust, waarin wij nog bestaat.…

Weer even ontberen Ontbrekende Griekse sferen Hun vriendelijkheid Blauwe zeeën van tevredenheid Gigolo’s en masse Paraderen langs de terrassen Vlassen naar mooie meiden Op scooters zullen ze rijden Leven met de sirtaki We eten saganaki Santorini, Naxos en Knossos In het spel waar liefde flost Verlang Witte huisjes, heuvels en geiten…

Dus Annemiek zoals je ziet een man in huis ontbeer ik niet.~…

Rommelen in de marge heet mijn bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen…

Het Breinaaldenmuseum heeft een preutse naam die de schoolkinderen schrik aanjaagt en de onderdrukking van wanhopige en verkrachte vrouwen verdoezelt Ook het foltermuseum en het oorlogsmuseum ontberen de inspiratie door een muze Ze zijn grafmonumenten en zouden zo moeten heten Naast de ongebouwde musea van vernietigde kunst en oude…

‘Het leven is een zaak van balanceren’, bedenk ik als ik nog wat auto’s schamp, ‘een fietstocht is een lijdensweg vol kramp, de reiziger moet bidden en ontberen’. Het trappen is geen feestelijke klus, al wordt het door de artsen aanbevolen als onvolprezen weldaad voor het hart. Men zwijgt over de geestelijke smart.…

Ze besloot het vet aan de weegschaal te geven Er kwam een nieuwe spiegel in haar leven Elke morgen trilde ze in een trainingsband Met knäckebröd in de ene en een tomaat in de andere hand Zwetend stond ze hoogstpersoonlijk perplex van haar fel verzwakte “hoe-heet-de-index” Ontberend claimde ze calcium uit kiwi’s Gewapend met bislook en…

Ik moet jouw liefde daar ontberen en mis steeds jouw vertrouwde hand. Gevaar dreigt van alle zijden. De weg is ruw en onbekend. Mijn zorg dat is jouw lijden, ik weet dat jij er klaar voor bent. Onze wegen zullen zeker samen komen, die band gaat nooit meer stuk. We blijven geloven in onze dromen. Jij bent en blijft mijn grote geluk.…

Oorlog een zinloos geweld waarin mensen zoals jij en ik pijn en ontberingen leerden kennen. Vele van hen lieten het leven door uitputting en ziekte of werden weggevoerd gingen hun dood tegemoet. Laten wij vandaag gedenken even stil staan een eerbetoon aan hen die hun leven gaven voor onze vrijheid.…

. - Nu, wetend dat mijn hart het leven wil Wordt de oude ontbering eindelijk in mij stil. Wat mij zo smartelijk gescheiden scheen, Onrust en rust, ik voel hen beide, in-één. Dit is de vrede: een diep en helder licht Doorglanst mijn zacht gepeins, mijn stil gedicht.…

naar wat hem aanzien kan geven hij bladert door oude rommel en puin om het in het heden als tegenwicht te laten herleven kanonnen vuur aan wakkeren hij hekelt de vredelievende daden door zijn voorgangers verricht de berijders van donkere paarden staan te trappelen om stoom af te blazen rondom de landen van armoede en ontbering…

Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht. En dat er stilte kwam, een kering in de storm, dat de treurnis schitteren zou in regenbogen, dat er weer kleuring kwam, en vogelvlucht.…