Alle inzendingen over ontbinden

Nu is de kamer in ontbinding. Mensen, léér door ondervinding! In het nieuwe parlement komt hoop'lijk aan 't gebalkenend.…

links is rechts en rechts nu links het verkeerde been uit bed desoriëntatie van a tot z niets klopt meer en alles tolt het wiel opnieuw om uit te vinden klare waarheden ontbinden opgestaan in boomloos bos elke stek moet hier nog kiemen roeien met te vinden riemen…

Sinds Mekka schud jij dus geen vrouwenhand Ontbinding volgt nu van jouw dienstverband Ons noodfonds biedt een mooi sociaal traject Wij vinden het signaal nochtans verkeerd Dat je wel de gouden handdruk accepteert…

wij zijn vergaan tot stof opgelost is ons bestaan in vuur en chaos onherkenbaar zelfs de naam is gissen pas uit dierbare herinneringen weten ze de wegen die we gingen waar we waren tot ontbinden in de val van torenhoog nu rest het monument dat tranen vloeit langs onze namen die geen afscheid hebben gekend…

tot drijfvlucht gedreven en nét buiten de roedel inmiddels volwaardig zowaar, vooraanstaand zelfs gesluierde drijfveren, klaar voor ontleding, ontbinding in donkerpaarse wolken boven niemandsland lentestorm, ontworteling revolutie zonder wenteling het klinkt heel raar en het oogt zwaarlijvig sterker nog; tijd voor verlossende…

geven binding aan de man voor een diep beleven hunner suprematie zijn uitstoot van spermatozoïden gaat met hoofdletter Donnerwetter voor ultieme exaltatie waar het om gaat is sublimatie van zijn driften de gesteven opwinding van onomwonden op de kar gebonden zal weer verkeren in fatsoen en gratie gedane zaken nemen een keer na ontbinding…

Markeren de plek Waar lang geleden Mensen geprepareerd werden voor vertrek Graven van aarde Voorzien van stenen exterieur Omsloten hun lichaam Ontworpen door oudheidkundig ingenieur Groene heuvels Geven ons een indicatie Over de plek van onheil Van een vervlogen generatie Stenen reuzen Staan voor altijd stil De buitenkant Die niet ontbinden…

Touwen van taal ontbinden traag als gebande stem het lijf verlaat, in lucht verwaait tot klank naar keuze, hecht aan het ontluisterd oor. Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

zie wat ik voel mijn naam is zwaar van zonde zie, hoe donker zwart door het ontbinden heen schimmen passeren voorbij mijn haard zie zie dan het gestamp van de nacht mijn waanzin ligt bebloed in de herinnering van het zelfmoordzaad zie en geef mijn borst een onvergeeflijke naam in het zwarte hart van wat ik draag zie zie…

De droom is weggevaagd Door het bijtend realisme Van alledag Het gevoel is verzwolgen Door de pijn Van de verscheurde levens De dood is ingetreden De ontbinding gestart Het leven wordt geleefd Door de idioten Van strijdende partijen En het jongetje speelt op straat Het ziet de kogels niet Maar mijn oren horen zijn schreeuw Dan is het…

met zinderend stof behalve wanneer er een westelijke zeewind waait dan kan de verte pijnlijk helder zijn de zon schijnt hier van kleur te veranderen met het wisselen van de jaargetijden en de toevallige regen ruikt naar mos en paddestoelen ik wandel veel door het rotsachtige bergland me verbazend over de vlucht van gieren en het ontbinden…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…

Veroordeeld tot ontbinding. Wachter van de ruïne poort. In de schaduw van de zon. Gezakt door onvoorzichtigheid. Gevlogen in de lucht. Met gekrijs gevallen. Beschoten en vernederd. Verjaagd en verkracht. Wachtend op een ander oordeel. In de vervluchtende tijd. Als een zaadje in de grond. Beroofd van het eigen ik.…

hoe verpakt is het lichaam, de kast des levenstijd, vervolmaakt in een jeugdig opmaak, de dood reist mee met al die jaren die schrokkig de rimpels voeden en het kindzijn terughalen uit de spelletjeshoek neen, ik zal het sterven ontbinden het ontrafelen en de dood ontlopen door het simpel niet te doen, de dood is voor anderen of toch, breng…

Mijn afgeleefde lijf gaat rusten, en kan tot ontbinding overgaan. Toen ik gisteren nog jong was, was ik als de dood voor de dood. Vandaag besef ik...Ik lééf! Een wonder is het dat we bestáán! Levend zit ik dit gedicht te schrijven. Het is al bijna middag! Het is hoog tijd geworden, om weer aan het werk te gaan.…

Niet ontbinden. Zo wordt overlijden overleven. In moederlicht geloof ik heilig. In haar licht heb ik mensen lief, en leer ik heilig zien.…

Ik ontbind na de genadesteek Meng me door het grondwater Dat later opwelt en verdampt.…

zij zwaait vurige strepen in ontbindende energie fragmenteert waar eens harmonie heeft geregeerd samenspel is voorbij chaos wordt het nieuwe vrij nog steeds vitaliseert jouw spanning de sfeer is liefde een knetterend raken in ontladen waar leiding ontbreekt zet charisma de streep is volgen vertrouwd omdat er altijd iemand…

verrot ben ik van binnen totaal verrot vergaand gevangen in woorden niet in zinnen bestaand kapot ben ik van binnen ontbindend voor de dood aan gedonder voor de lichtflits opkomend na het afgaan verzot ben ik op minnen lief hebben op de korte baan een kus verzet de zinnen de glimlach spiegelt een traan genot zit ook van binnen niet…

ik geef jou een steen, aarzelend warm van mijn handschrift op zijn huid misschien dat het lot mij dit vraagt; een paar ronde, onmeetbare woorden nog vóór mijn ziel het ontbinden verkiest en alle straten zwart schrijft met droeve verzen waarin vogels zonder stem zich wikkelen of misschien willen mijn handen weten waar we…

stel je valt dood van je fiets en niemand die dat weet of ziet langzaam groeien de planten over je heen en je wordt opgenomen in ja, in wat laten we zeggen het bos iedereen die je mist in de verte wat tranen geen kist of toespraken niemand weet waar je bent je ligt ontbindend onder mos en varens maar niemand die…

er stuk En iedereen die hem kent, moet lijden Geluk is niet om naar te zoeken Het kan er alleen maar zijn Laat hem gewikkeld in die doeken Laat hem ervaren die stekende pijn Alleen dan zal hij begrijpen Het zoeken naar geluk is slecht Hij moet zijn messen slijpen En dan ook nog in gevecht Leer hem rustig af te wachten Zijn wensen te ontbinden…

om zijn duivels te ontbinden en zijn fouten te bedekken stal de vrouw van één zijn vrienden zonder er zich iets van aan te trekken……

Bladeren verkleuren, verwaaien met de wilde westenwind; vormen een fleurig doodskleed, ontbinden tot vruchtbare aarde. Vlinders verdwijnen, vogels vertrekken, vluchten voor duisternis en kou; zaden, noten, vruchten vallen, vormen een overvloedig afscheidsmaal.…

Laat me zwijgen wanneer ik mag spreken van schijn en bedrog en haak mijn wiel aan het einde van jouw stem alwaar ik mag wezen zonder jou aan te raken terwijl ik weet dat liefde ons zoet zal smaken in hebbigheden waar ’t geluk onze voorspoed zal ontbinden want voor elkander geschapen maakt van de morgen nog geen nieuwe dag doch ik…

Doden ontbinden, maar wat doe ik? Ik leef! Doden genieten in volle rust en vrede. Doden doden angst en beven. Doden die doodsangst koesteren, LEVEN !…

blijft steken haar hart dat hij bedriegt en op den duur zal breken het zijn de keren dat hij belt zonder iets te zeggen de ring die steeds meer knelt wat valt er uit te leggen de lakens die hij deelt met haar en te veel anderen zijn stem die haar verveelt en haar zo doet veranderen het is de onmacht die haar velt haar liefde doet ontbinden…

wezenloze gestrekte gestalten uitgeteld in omgevallen kracht stapel van stil wachtende stammen liggend in een houten gareel doorgesneden woudreuzen huilend in druipende hars houten wachters langs de bosrand gestapeld in lange rijen toekomstige planken of masten geschapen voor het scheppende takken ontbindend in de rottende aarde…

echte vrienden zijn moeilijk te vinden maar als je ze hebt kan je je niet meer ontbinden echte liefde is niet groot maar wel sterk en zo lang tot de dood echte woorden spreken niet, ze doen je zwijgen of troosten verdriet wat is echt en wat is schijn? de kans om iets te vinden wat echt is, is klein.…

ze om kon geven maar ze zag wel zonnedauw zeldzaam plantje vond in arme heidegrond weinig te eten verricht mirakels met kleverige tentakels insecten plakken die ze kan pakken en verteren zonnedauw verraderlijk kom maar gauw verleidelijk die mooie naam dadelijk krijg je zin in die glinstering trap je erin en ga je over tot ontbinding…