Alle inzendingen over ontbinden

Daarvoor geldt altoos en tussentijds ontbinding. Een voortgang als komma geraakt daar tot botte punt.…

waar vuur ooit verbond in pulserende warmte kromp het contact tot een dunne rode draad waarin info en data inhoudsloos passeerden in een lege straat oud nieuws versnelde de totale staat van ontbinding totale verwaarlozing van update en reset hadden internet platgelegd alleen de buren konden met wachtwoorden nog even binnen…

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

Banden ontbinden, ankers vergaan: het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen. het is een wegen op het wiegen van de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen, het mengt zijn daden door het woord en laat de zangen opgaan in de stroom.…

Kippen zonder koppen Narazend kallend Verstoren de ritmiek Van de grijze massa Wegdobberend op lauwe golven Met hersens besmeurd Wordt de grijze massa Geelgroen in ontbinding Bloederig fladderend Breken vervallen woorden Een stabiele geest Ooit gelukkig geweest Koppen zoeken hun kippen Vreemde vogels helpen Met kwakkende penselen…

De geuren van ontbinding en verrotting zijn niet pijnlijk, ze vullen enkel de verbeelding die niet kan luisteren naar het leven. Kon ik maar stilstaan, hier en nu, heel even.…

Een grens, de onderbroken witte streep, Waarlangs ik met betraande ogen rijd Ik kijkt of ik alsnog een ingang vind Het hartzeer kent het klappen van de zweep De stilte na de storm voert niet tot spijt Dan is het dat ik toch de band ontbind…

Een half uur later is het krachtige vierkant reeds een lang uitgerekte zich ontbindende lichtstreep geworden. Wat bij nadere beschouwing niet zo verbazingwekkend is als je bedenkt dat de kalender nog maar 5 januari aanwijst.…

strijkt je lach die eens de echo van mijn schaduw was ligt verstard aan het einde van deze droom zelfs in mijn fantasie is het in mijn slaap erg stil en is het beeld van geluk niets meer dan de herfst in de kruin van een boom gisteren waren de vruchten rijp maar nu liggen ze onaangeroerd te wachten op het moment waar ik mezelf ontbind…

De last woog je te zwaar, geen band belette je te ontbinden. Sterk verbonden met de dood, waar het leven je beknelde. Geen warmte kon jou behouden. Niemand die jouw pijn verdroeg. Verdwenen alle moed tot zijn, om weer te worden wie je was. Het leven en de dood waren je dragers. Ze vormden je oorsprong en het doel.…

als ik het netgedicht zou ontbinden rest mij dan een loos gedicht, een schrijven van minder gewicht het kan ook zijn dat door de scheiding mogelijk iets verschijnt als aantoonbaar zwaargewicht en wanneer ik de kreten ontdoe van het hart worden dan de letters moe of ontgaat mij dan die ene smart, en blijft de lezende zondagschilder…

Het sleetse lijf gekrompen met de tijd Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid Gekozen lasten ankerden met spijt In stramme schouders dichtgegroeid met zonden Geboeide handen waar in oude wonden De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid Het zwakke…

De laatste cirkel is als in de diepe zee, wat ontbinden moet komt slechts ten einde, maar wat leven moet zal weer juichen. In dit nu is er geen later op dit nieuwe strand. Mijn adem stokt, enkel van uitzinnige vreugde.…

van futloos kaal dat blauwgrijs begon zoals metaal zonder pardon tint tot rood stof Verwittig het niet met hamerslag ontzie het ijzer van kleurloosheid ook al raken de strakke lijnen kwijt juist in corrosie blinkt jaar tot dag gesprongen gaten vallen -niet te lassen in `t zwakste deel van `t dekkende dak- dat zo moedig `t strijden moest ontbinden…

ik ben bang voor het uur dat de dood mijn lichaam ontbinden zal en mijn ziel wordt gezet in het vuur. ik ben bang dat ik staan zal tegen de muur en dat de kogel niet missen zal. ik ben bang dat ik noch in de duur noch daarna in de schaduwen van het Dal de weg naar het hart des levens meer vinden zal - ach, de vrezen zijn zonder tal…

niemand kijkt vragend wanneer ik nacht word eenzaam val uit de schoot van het licht als was ik enkel een stem waarvan waanzin zich niet meer lost het is wat het is en geloven was nooit een waarheid slechts een ontbinden van gedachten zonder gezicht waar wil je dat ik sterf mij te grijpen leg, vierhoofdig in de onmacht op lippen…

Onmacht en rechtloosheid ontbinden de ziel, die langzaam onpersoonlijk wordt. Zo zal ze beter passen in het blinde systeem van kaarten, dat zijn tafel torst. Verraden krachten richten zich op deze mens met het enige tekort dat hij mij zólang zal genezen tot ik een ander word. ---------------------- uit: Blauwzuur (1969)…

Het zal de taal in haar tot storm ontbinden, tot een stille kilte in de mythe van haar werveling. Het wil het schone zijn dat diep in haar bestaat.…

raken met joyeuze gebaren en veel spektakel was leven vorm gegeven het zorgeloze bleek ons gegund tot het omslagpunt toen openbaarden feiten het diepe moeras waarvan gas de grootste leugen was het bestaan een begaan met redden van het vege lijf wij hebben het schilderij niet af kunnen maken de structuren begonnen al stinkend te ontbinden…

De bomen bergen weer hun zomerkleren op - niet in een kast, maar in de grond waar men van nu tot weer een voorjaar komt slechts dood en ondergang, ontbinding vindt. Laat los, laat los, zo zingen alle bossen, behalve waar de dennenbomen staan - de beuken die als heersers langs de paden nog fier rechtop ademen, ook zij worden kaal.…

Net nu, wanneer de werkelijkheid zich leek te ontbinden, als een traag dovende gloeilamp en ik het zoete duister zou omwinden, alle levensechte kleuren in het filmrolletje gevangen zetten, kwam daar het land van ooit terug.…

strelen de vissen spartelen door de vijverplas gestaag neigt de zon zich ter kimme kleurt in het westen de horizon reeds rood uit majestueuze eik klinkt nu de eerste noot van de nachtegaal als schone hymne ik zit daar en geniet van natuur en kinderen tegenpoligheid waar rumoer en rust elkaar vinden verantwoordelijkheid en verplichting zich ontbinden…

Stapelt men sofisme op sofisme Ze zijn alom met hun schunnige listen zwelgen ze in hun vulgair groot gelijk sleuren ze gezond verstand door het slijk Het is wrang floreren voor populisten Pas voor leeg zwanzen met gelijkgezinden Platte praat gaat erin als zoete koek Waarde op lange termijn gaat licht zoek Je kan niet tomeloos duivels ontbinden…

Wel per half mei diens heengaan garanderen Zo wordt er steeds weer grens na grens verlegd Totdat geen grens of norm ons nog wat zegt In onze collectieve ondervinding Want speelt zo'n lijk zo'n rol naar ieders zin Gaat het vervolgens vast acteren in Een dagelijkse soap rond diens ontbinding…

donker had hij als altijd dat gedaan Waarvoor hij elke weekend tweemaal klaar moest staan Pas toen zijn vrouw met haar vriendinnenclub in de gang had gestaan Begreep hij welke vergissing hij had begaan Meteen bood hij zijn excuses aan Maar zij liet weten naar een advocaat te gaan Die zou voor haar een rechter vinden Om het huwelijk te laten ontbinden…

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

ik heb de vrienden om me heen gezien in alle staten van ontbinden de vagen die weinig verantwoordelijkheid wilden dragen en een dieper contact uit de weg gingen waarbij het afscheid minder pijnlijk was de echte die in samen steunden elkaar de hand reikten bij onverwachte dreunen ook waren er de seizoeners die bij gelegenheid altijd…

Aan de rand van het beroofde land In het kloppend hart van het oosten Verwart men ‘samen’ met ‘beramen’: het oliedomme spel, de bommenruil De olijfberg geurt naar ontbinding. Regen is een verkwikkend geschenk De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken. Waar ligt elders? Zij verkiezen rood en schroot.…

De stilte hangt ademloos in ontbinding. De aarde klinkt steeds verder in. ----------------------------------- uit: 'Eerste gedichten', 1986.…

ik vermag mijn hand te nemen om te letteren met wat woorden, ze te rijgen naar ontbinding of blijvend rakend op het scherm dat de wereld herkent in het vluchtig scheppen van een god en altaar spinsels uit het vergankelijk vlees dat met beelden is geschapen - want buiten mij staat alles stil en beweeg ik voort op het huilen van soldaten…