de dis, onaangeroerd
ik kan de liefde niet meer raken
zelfs niet wanneer jouw
hand als boter door mijn
vergrijsde haren strijkt
je lach die eens de echo van mijn
schaduw was ligt verstard
aan het einde van deze droom
zelfs in mijn fantasie is het in
mijn slaap erg stil en is het beeld
van geluk niets meer dan de herfst
in de kruin van een boom
gisteren waren de vruchten rijp
maar nu liggen ze onaangeroerd
te wachten op het moment waar ik
mezelf ontbind van vriendschap en van spijt
de kou mijn lief, de kou heeft de zetel
uit mijn hart verdrongen....en de dis
die wacht onaangeroerd op het
breken van de tijd
Geplaatst in de categorie: individu